En nu volhouden

Wat iedereen eigenlijk allang wist, is nu bevestigd. We moeten nog een aantal weken in ons kot blijven. Dat is absoluut noodzakelijk om het Covid-19-virus klein te krijgen. Het is verschrikkelijk triest dat er elke dag zo veel mensen overlijden aan dat virus, maar de cijfers hadden veel dramatischer kunnen zijn. Dat België het in de strijd tegen corona zeker niet slecht doet, is te danken aan onze wetenschappers, de politici die naar hen luisteren en doen wat ze moeten doen en aan ons allemaal omdat we de regels naleven. Het is nu een kwestie van volhouden. Iedereen is zich ervan bewust dat dat het moeilijkste wordt. Zolang we elke dag het aantal besmettingen en overlijdens zien stijgen, kost het niet veel moeite om in de pas te lopen. Als de curve begint af te buigen, zullen we sneller geneigd zijn om wat soepeler om te gaan met de voorschriften. Dat is menselijk. Maar verkeerd.

Daarom is het goed dat de veiligheidsraad blijft aandringen op een strikte naleving van de regels. En als de overheid de politie wil inzetten om het naleven van de maatregelen te controleren, dan moet ze de agenten ook directieven geven waarover niet te twisten valt. Daarover ontstond de voorbije dagen onenigheid die al gauw verzandde in een discussie over het aantal kilometers dat iemand in zijn eentje mag fietsen. Dat ging te ver. De veiligheidsraad is nu duidelijk. Mensen krijgen de kans om buiten te komen en te bewegen. In een park rondhangen is niet toegelaten. Bewegen is bewegen. Met die regels kan de politie aan de slag.

We weten nu heel precies waar we de volgende weken aan toe zijn. We kennen het kader waarbinnen we moeten leven. De angst om ziek te worden hoort daarbij. De vrees voor verveling ook, voor eenzaamheid, voor spanningen tussen huisgenoten. Maar er zijn ergere dingen. Hoe overleven kleine zelfstandigen? Welke bedrijven kunnen na de crisis gewoon weer verder? Hoeveel mensen dreigen hun baan te verliezen en maken zich nu al zorgen over de rekeningen die ze niet kunnen betalen? En nog moeilijker: hoe komen kinderen die opgroeien in armoede door deze crisis? Hoeveel meer achterstand op alle vlakken zullen ze hebben opgelopen als het gewone leven weer herneemt? Hoe zwaar is het wel niet voor ouders van een kind met een beperking dat ineens hele dagen thuis moet worden opgevangen? Zijn we zeker dat we alle alleenstaande ouderen kennen en bijstaan?

Er is een enorme golf van solidariteit ontstaan de voorbije weken. Mensen willen zich nuttig maken, het leed voor anderen verzachten. Ook dat zorgen voor elkaar zullen we moeten volhouden.