Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Het is een plicht om deze job te blijven doen”
Containers vol voeding en spullen, grondstoffen voor onze (petro)chemie. Lieve Berghmans (40) uit het Waasland aarzelt niet om schepen voor de Antwerpse haven te blijven beloodsen. “Het is een voorrecht, maar ook een plicht om dit werk nu te doen”, zegt ze.
Lieve begeleidt als rivierloods schepen tussen Vlissingen en Antwerpen. De laatste weken waren voor haar alleszins een bevreemdende ervaring. “De eerste dagen had ik een binnenshift, veilig thuis opgesloten. Maar dan moet je ineens gaan werken. Plots zie je hoeveel mensen je tegenkomt. Ook op de redeboten (watertaxi’s tussen schip en wal, red.) zit je ook vrij dicht op elkaar.” “De dienst nam maatregelen: niet met te veel in de auto en redeboot, persoonlijke handgel … maar vooral aan boord is het hard veranderd. Er werden eerst al geen handen meer gegeven, wat nu uiteraard helemaal taboe is. Nu moet je geregeld de handen volledig ontsmetten en mogen alleen essentiële functies op de brug binnen. Het is wel vermoeiend om je gezicht niet aan te raken. Je raakt spullen aan die ook anderen aanraken, zoals de marifoon en de radar. Maar ook dat wordt normaal wel ontsmet.” De sfeer aan boord is wel anders. “Recent nog op een Italiaans schip. De bemanning zit eigenlijk enkele maanden vast aan boord, zonder echt te weten hoelang nog.” Is er bij de loodsen dan geen schrik om aan boord te gaan? “De bemanning zit lang aan boord en heeft vooral schrik van ons, eigenlijk. En op pakweg Italiaanse of Chinese schepen nemen ze alles zeer ernstig. Zelfs de handrelingen worden telkens heel grondig ontsmet. Dat is geruststellend.”
Verschil met Nederland
Onder collega’s wordt er volgens Lieve zo goed als alleen maar over corona gepraat. Voor de zeeloodsen is het nog lastiger. Nederland voert een kwart van de loodsbeurten op de Schelde uit, maar daar hebben ze een tijdlang groepsimmuniteit nagestreefd. Volgens Lieve was daar een tijdje ongerustheid over. Intussen zijn de redeboten wel opgesplitst tussen Vlaamse en Nederlandse loodsen. En op loodsstations op zee zijn er intussen aparte wachtruimtes voor elke nationaliteit.
Lieve vindt het een voorrecht om de job te mogen doen. “Maar ergens is het ook een plicht, zodat alles kan blijven draaien. Al is het thuis wel dubbel. Mijn omgeving probeert de kring gesloten te houden en dan ben ik de enige die daartussen pendelt. Al nemen we de maatregelen zeer ernstig. Voorlopig heb ik nog geen weet van zieke collega’s.”