Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Killian is vrolijk en gelukkig, dus zijn wij dat ook”
Mirakelbaby van 820 gram bij geboorte viert nu tiende verjaardag
Hij woog 820 gram bij zijn geboorte en mat 33 centimeter. Maar Killian Panis uit Vosselaar overleefde de vroeggeboorte. De ‘mirakelbaby’ wordt maandag 10 jaar. “Killian heeft zijn kwaliteiten en beperkingen”, zeggen mama Isabelle (42) en papa Tommy (44). “Maar hij is vrolijk en gelukkig, dus zijn wij dat ook. Hij blijft onze Superman.”
vond het spannend dat uw reporter opnieuw op bezoek kwam. “In de klas geloofde niemand dat ik al ooit in de krant had gestaan”, vertelt hij meteen. “Daarom heb ik onlangs het artikel meegenomen. Onze Killian is Superman, staat er in het groot.” De geboorte van Killian was gepland voor 15 juli 2010. Maar al op 30 maart 2010, na amper 24 weken en 5 dagen, hield hij het voor bekeken in moeders buik. De jongen zweefde wekenlang in het UZA in Edegem tussen leven en dood. Maar hij haalde het. Drieënhalve maand nadat hij het levenslicht had gezien, mocht Killian naar huis. Zijn ouders woonden toen nog in Beerse. “De eerste keer dat ik hem in zijn eigen bedje mocht leggen, is nog altijd de mooiste dag van ons leven”, zegt moeder Isabelle Dictus. “Eindelijk was onze spruit thuis, gewoon bij ons.”
Maandag wordt Killian 10 jaar. “Het grote feest is door de coronacrisis uitgesteld naar de zomervakantie”, zegt hij. “Maar we gaan wel samen taart eten. Eigenlijk lust ik alleen maar chocolademoussetaart. Mama en papa gaan ook een grabbeldoos maken, want dat wil ik graag.”
Prima in Engels
De eerste drie jaar was Killian een vaste klant in het ziekenhuis. “Telkens ging het om koortsstuipen. De laatste keer was twee jaar geleden. Hij was kerngezond van school thuisgekomen en later lag hij op de vloer met 41 graden koorts”, vertelt Tommy. “Telkens moest hij een week in het ziekenhuis blijven, maar de oorzaak is nooit achterhaald.”
Killian ging naar de
kleuterklas van ’t Lomotiefje
in Beerse. “Nadien verhuisde hij naar Giblo, een school voor buitengewoon onderwijs. Eerst vond hij dat erg, want hij miste zijn vriendjes”, zegt Isabelle. “Maar na drie dagen trok hij vrolijk zijn rugzak aan en liep hij de nieuwe school binnen. Een opluchting, want in het laatste jaar van de kleuterschool moest ik hem ’s morgens regelmatig van mijn lijf trekken.”
“Ik zit er in de paarse klas”, zegt Killian trots. Giblo werkt niet met leerjaren. “Sommige dingen pikt Killian snel op. Hij zit thuis vaak spelletjes te spelen op de computer en films te kijken. Tegen zijn klasgenootjes begon hij steeds meer Engels te praten. Wat hij in het Engels vertelt, klopt nog ook”, zegt Tommy. “Maar de juf heeft hem onlangs de les gelezen: ‘Killian, hier wordt Nederlands gesproken.’ En terecht.”
Pizza en droog stokbrood
Motorisch liep het niet altijd van een leien dakje. “Killian kon pas stappen toen hij twintig maanden was. Fietsen kon hij vorig schooljaar nog niet”, zegt de mama. “Drie jaar is hij naar de zwemles geweest, maar het wilde niet lukken. Tot we vorig jaar op vakantie waren in Luxemburg. Toen kon hij het plots wel.”
Sinds twee jaar is Killian lid van G-Gym Vlimmeren. “Keiplezant. Vooral de airtrack (opblaasbare tumblingbaan, red.) vind ik geweldig”, zegt hij. “Ook de kaasbollen (cirkelvormige speelkussens, red.) zijn geweldig.”
Bij zijn geboorte hadden de dokters hem een overlevingskans van 30% gegeven. De ouders zijn blij met elke stap die Killian zet. Intussen is hij 1,42 meter groot. “Hij heeft autisme en dat vergt geduld. Hij kan niet tegen lawaai en we stellen wekelijks een agenda op”, zegt Isabelle. “Pizza en droog stokbrood is zijn lievelingskost. Hij lust niet zo veel. Soms moeten we Killian chanteren om hem gezond te doen eten.”
Het coronavirus heeft ook gevolgen voor het gezin Panis. Isabelle werkt in de lokale Delhaize. “De eerste week was het een overrompeling. Nadat er winkelkarretjes waren weggenomen, werd het doenbaar. We moeten verder.” Tommy zit in de evenementensector. “Ik ben zelfstandige en zit noodgedwongen thuis”, zegt hij. “Alle feestjes in onze zaal in LoenKillian hout voor de komende weken zijn afgebeld.”
“Het liefst zit hij gewoon thuis. Deze pauzeknop vindt hij dan ook goed, mochten er door corona geen doden en zieken zijn”, zegt Isabelle. Iets als de jeugdbeweging is voor Killian bijvoorbeeld te druk. “Ik vind het wel jammer dat we nu mijn overgrootmoeder Lis niet kunnen ophalen”, pikt Killian in. “Normaal doet papa dat één keer per week. Nu kan ik alleen tekeningen voor haar bij nonkel Jef in de brievenbus stoppen.”
Het eerste hemdje dat Killian ooit droeg, was er eentje van Superman. Een cadeautje van de papa. “Sindsdien hebben we nog verschillende T-shirts van Superman gekocht, maar nu vinden we zijn maat niet meer”, zegt Tommy. “Intussen heeft hij een donsovertrek en een handdoek van Spiderman.” Isabelle had al een zoon en een dochter uit een vorige relatie. Even heeft het koppel gedacht aan een tweede kind. “We hebben dat plan laten varen. Enerzijds zou Killian dan een extra vriendje hebben, anderzijds zou het nog drukker zijn in huis”, zegt Isabelle. “Killian is bijna altijd goed gezind en hij is heel zorgzaam. Wij zijn gelukkig.”
Isabelle Dictus
Moeder van Killian
“De eerste keer dat ik Killian in zijn eigen bedje mocht leggen, is nog altijd de mooiste dag van ons leven.”