Childish Gambino

In tijden dat releases voor onbepaalde periode de kast in worden geschoven, is het fijn plots een cadeautje te krijgen. Merci dus, Donald Glover, ofwel Childish Gambino. Zijn vorige, mooie album Awaken, My Love zag het licht in 2016. Sindsdien waren er wat losse singles, waarvan het geëngageerde This is America voor het meeste ophef zorgde, om hem vervolgens ook wat Grammy’s op te leveren. Al is Glover ook acteur (Star Wars) en tv-maker (Atlanta), het album 3.15.20 klinkt heel gefocust, alsof alleen de muziek telt. Wie de man volgt, herkent enkele tracks die hij de afgelopen jaren al gebruikte als fan-cadeau of live-intro, maar die krijgen mooi een plekje tussen nieuw materiaal, waarna het geheel door Glovers vaste producer Ludwig Göransson tot een coherent album wordt gekneed. Veel aandacht zal gaan naar Time, waarin ook Ariana Grande opdraaft. In veel tracks rekt Glover zijn falsetstem zo ver uit, op een funky groove, dat Prince heel dichtbij komt. Childish Gambino balanceert muzikaal mooi tussen dat soort referenties én een meer futuristisch en experimenteel geluid, dat hier duidelijk de stempel ‘2020’ op drukt. En opnieuw steken het sociale bewustzijn en zelfs woede de kop op, wanneer in 47.48 spelende jongens worden neergekogeld. Dat de song eindigt in een interactie met zoontje Legend, over liefde voor anderen en zichzelf, is een prachtig en schrijnend contrast. 3.15.20 is nét het soort album dat mensen die alle tijd hebben nu kunnen gebruiken. Enfin, de hele wereld eigenlijk.