“Maar ik heb niet alle antwoorden in pacht”

Niet veel hedendaagse thrillerschrijvers hebben hun zaakjes zo voor elkaar als Harlan Coben (57). Met ruim 70 miljoen verkochte boeken staat de Amerikaan al jaren aan de wereldtop. Naast een contract met een van ’s werelds grootste uitgeverijen, een succesvolle samenwerking met Sky Network (The Five) en een meerjarendeal met Netflix (Safe, The Stranger), vindt Coben doorgaans nog een gaatje om zich te vermeien met het kruim van de New Yorkse politieke, economische, artistieke en sportieve wereld, al dan niet gecombineerd met een rondje golf. Een man van de wereld dus, maar wel een die om negen uur ’s ochtends klaarzit voor alweer zijn derde Skype-interview van de dag.

Na uw jongste boek Wild te hebben gelezen, met zijn vele politieke, sociale en sociologische thema’s, kan ik maar tot één conclusie komen: Harlan Coben is op het oorlogspad.

Kijk, ik beschouw het mijn taak als schrijver om in te spelen op wat er in de maatschappij beweegt. En dat is nogal wat, vandaag de dag. Ik observeer aandachtig, om die indrukken in mijn verhalen te verwerken. Als schrijver kan ik de wereld zoals die zich in al zijn absurditeit aan ons voltrekt, natuurlijk wel een gemakkelijker te bevatten omkadering bieden. Wanneer ik, zoals in Wild, ambitieuze politici laat opdraven die hun geheimen liever niet aan de oppervlakte zien komen, dan neem ik daar bewust geen standpunt over in. Ze vormen een onderdeel van het verhaal dat ik wil vertellen. Als de lezer vergelijkingen of gevolgtrekkingen wil maken, dan is dat zijn volste recht. Wat ik vooral wil doen, is een zo goed mogelijk boek schrijven. En ja, daar komen onvermijdelijk ethische of morele dilemma’s bij kijken. Maar ik zal nooit pretenderen dat ik alle antwoorden in pacht heb.

In Wild besluit een gelijknamige man zich terug te trekken in het bos om daar in een ecocapsule te gaan wonen, op ruime afstand van de samenleving. Bestaat er in de VS misschien een trend in die richting?

Een trend zou ik het niet willen noemen. Ik heb alleszins nog geen cijfers gezien die in die richting wijzen. Maar zulke ecocapsules, die bestaan wel degelijk. En zeg nu zelf, gaat er geen aantrekkingskracht van uit? Je compleet afzonderen van de mallemolen die de wereld geworden is. Niet moeten praten, als het niet hoeft. Niet telkens opnieuw moeten reageren op elke prikkel. Ik vond het wel eens leuk om over zo’n personage te schrijven.

Wild is als man helemaal het tegengestelde van Myron Bolitar, een van mijn bekendste creaties. Dat is een echte stadsjongen die continu praatjes verkoopt en altijd te vinden is waar de actie is. De keuze die Wild voor zichzelf maakt, spreekt me wel aan. Waarschijnlijk ook omdat ik een schrijver ben. En schrijven is een eenzame job. Je wil meestal niemand om je heen.

Hoe bent u op dat centrale idee gekomen?

De eerste kiem werd gezaaid tijdens een wandeling die ik maakte in het berggebied waarin ik ook Wild laat wonen. Zoals vaker bij mij, draait de kern van deze roman rond een ‘wat als’-vraag. Ik zag daar ineens een jongetje in zijn eentje rondlopen en stelde mezelf de vraag: wat als dat jongetje nu eens altijd hier in deze bossen had gewoond? Dat niemand het ooit echt als zijn kind had geclaimd en dat het later als volwassene in diezelfde bossen zou willen blijven wonen?

Uw boeken spelen zich doorgaans af in New Jersey. De staat van de drie S’en: Sinatra, Springsteen en de Soprano’s.

Ik schrijf het liefst over wat ik ken, over de dingen waarmee ik vertrouwd ben. In dit geval de staat waarin ik geboren ben, waarin ik opgroeide en nog altijd woon. Gek, maar door specifiek over New Jersey te schrijven, bereik ik sneller een universeel effect dan wanneer ik een fictief all American stadje zou proberen te verzinnen. New Jersey staat perfect voor de Amerikaanse droom: 2.4 kinderen, je eigen huis met een mooi wit hek errond en een garage die plaats biedt aan twee auto’s. Een veilige thuishaven.

Ik schrijf het liefst over gewone families die plots iets ongewoons meemaken. En over hoever de gezinsleden willen gaan om de oude orde te herstellen. Dat is immers ook mijn leefwereld. Ik ben, net zoals de meeste van mijn landgenoten, bezorgd om mijn vrouw, mijn kinderen en mijn honden. Om onze toekomst en onze veiligheid. Dat weerspiegelt zich automatisch in mijn boeken. Eigenlijk zit mijn leven simpel in elkaar. Ik heb mijn familie en mijn vrienden, en er is mijn schrijf- en televisiewerk.

U waarschuwt, en niet voor de eerste keer, voor de potentieel destructieve kracht van de sociale media.

Klopt. Er is die passage waarin een van mijn hoofdpersonages ervoor waarschuwt dat mensen steeds vaker al veroordeeld zijn nog vóór hun proces daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Dat we teruggaan naar het Romeinse systeem, waar het publiek in de arena de duim omhoog of naar beneden mocht steken. Al gebeurt dat nu digitaal. Het internet bezorgt sommige mensen een verregaande anonimiteit, waar ze niet altijd even goed mee omgaan of waar ze zich bewust achter verschuilen.

‘‘Ik ben, net zoals de meeste van mijn landgenoten, bezorgd om mijn vrouw, om mijn kinderen en om mijn honden.’’

FOTO RR Harlan Coben in New Jersey: “Gek, maar door specifiek over New Jersey te schrijven, bereik ik sneller een universeel effect dan wanneer ik een fictief all American stadje zou proberen te verzinnen.”