Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De man die de koers altijd bij de mensen bracht
“Als André een renner sommeerde om naar een VRT-interview te komen, dan gehoorzaamde die.” Lieven van Gils Ex-reporter Vive le Vélo
“Die keer toen een sneeuwstorm in de Ronde
van Italië onze commentaarcabine wegblies en we toch nog
rechtstreeks verslag kunnen uitbrengen: dat was
dankzij één man: André Meganck. De superfixer had
het weer eens gefixt. We gaan hem missen.” VRT-sportjournalist Renaat Schotte – en met hem heel het wielerpeloton – rouwt om de dood van André Meganck (72), de man
die de hotels, de verplaatsingen, de interviews... eigenlijk
alles regelde voor de wielerjournalisten
van de VRT.
Wielerjournalist Renaat Schotte keert nog eens terug naar die legendarische Girorit van 2006, met aankomst op de top van de Kronplatz, een col van meer dan 2.200 meter in de Dolomieten.
“De plaats waar de commentatoren zaten, was eigenlijk niet veel meer dan een tochtige stelling met wat doeken errond. Daar wachtten wij de renners op. Maar een storm was hen voor. Het ging steeds harder waaien en onze collega’s dropen een na een af, op zoek naar beschutting. Toen uiteindelijk de elektriciteit uitviel, zijn ook wij gevlucht”, zegt Schotte. “Gelukkig had André Meganck gezien dat de RAI, de Italiaanse omroep, naar een skirestaurant even verderop was getrokken. De RAI probeerde van daar zo goed en zo kwaad mogelijk de beelden van de intussen ingekorte etappe op tv te krijgen. En zo konden wij de koers ook volgen. Maar daar had de kijker thuis niets aan, want die wilde er natuurlijk onze commentaar bij. Toen bewees André Meganck nog maar eens dat hij van goudwaarde was. Hij had altijd een tweede gsm bij en daarmee slaagde hij erin de verbinding met Brussel te maken, zodat wij toch live commentaar konden geven. Wat er ook gebeurt, we gaan de koers tot bij de mensen krijgen, zei hij altijd.”
Millimetersprint
Ook Karl Vannieuwkerke kan meespreken over de gedrevenheid van André Meganck om de koers bij de mensen te krijgen.
“Ik herinner me een helse autorit van Oostduinkerke naar De Panne. Ik werkte toen nog bij de WestVlaamse zender Focus. De aankomst was een millimetersprint en wij van Focus had betere beelden dan de VRT. André had dat gezien en kon ons overtuigen – die kracht had hij – onze beelden te delen met de VRT. Maar de tijd drong om die tape tijdig in De Panne te krijgen, van waaruit de beelden dan werden doorgestuurd naar het journaal. Ik ben tien keer gestorven op de achterbank terwijl André in rotvaart naar De Panne stoof. Maar de millimetersprint haalde het VRT- journaal.”
Tafelinterviews
André Meganck, het is een naam die bij velen wel een belletje doet rinkelen. Commentatoren zoals Michel Wuyts, Renaat Schotte, Karl Vannieuwkerke en zelfs destijds Fred De Bruyne vermeldden hem geregeld. Meganck was wat ze in het vakjargon een fixer noemen: iemand die met zijn chrono de tijdverschillen opmeet, maar die ook de hotels, de verplaatsingen en de interviews voor de reporters regelt.
“Het is dankzij Andé Meganck dat we de fameuze tafelinterviews met de ritwinnaar tijdens Vive le
Vélo konden doen. Vandaag zijn die interviews een vaste waarde, maar in het prille begin was het niet evident”, zegt Lieven Van Gils, die ooit begon met die interviews. “De eerste edities van Vive le Vélo presenteerde Karl Vannieuwkerke nog vanuit Brussel. Ik deed toen in Frankrijk de laatavondinterviews met de winnaar. Winnaars geven graag een interview, maar dan wel meteen na de koers. Wij wilden iets helemaal anders: een interview ’s avonds nadat de renners hadden gedoucht en gegeten en op een moment dat het paste in de live-uitzending van Vive le Vélo.
Dat was nog nooit eerder gedaan”, zegt Van Gils. “Dat het toch lukte, was dankzij André Meganck. Omdat hij al vele jaren meedraaide in de koers had hij heel veel telefoonnummers in zijn boekje. En als André iemand belde om naar een VRT-interview te komen, dan gehoorzaamde die. En als de ritwinnaar hem toch afwimpelde, ging André de renner desnoods zelf uit het hotel halen.”
Karl Vannieuwkerke zegt dat ook de grote vedetten luisterden naar André Meganck.
“Als André aan de aankomstplaats bijvoorbeeld ex-renners als Cipollini of Moser zag passeren, viel hij hen in amicaal in de armen en kreeg hij hen zonder problemen mee om even met ons co-commentaar te geven.
Hoe diep zijn netwerk liep, werd tragisch duidelijk tijdens de Giro van 2011. In de derde rit tijdens de afdaling van de Passo del Bocco kwam renner Wouter Weylandt ten val.
“André was een van de eersten die wist dat Wouter overleden was. Tijdens de uitzending schreef hij dat voor ons op een briefje – zo gaf hij altijd zijn info door – maar hij zette er ook bij dat we dat nog niet mochten in de ether gooien omdat de ouders van Wouter nog niet waren ingelicht”, zegt Karl Vannieuwkerke.
André Meganck is onverwacht overleden aan een hartaanval.
“Ik had vrijdag nog contact met André”, zegt Vannieuwkerke. “Hij zat nog vol leven. Hij ging nog driemaal per week fietsen en was nog aan het bouwen in Mere. We gaan hem hard missen.”