Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Leerlingen academie wisselen filmpjes uit en spelen aan rusthuizen
Het is stil op de academie, maar via smartphone en pc wordt nog volop gemusiceerd
Stéphane Vande Ginste
Pianoleraar
“Zo’n 30% heeft afgehaakt. Niet onbegrijpelijk. Mensen hebben vandaag vaak wel andere zaken aan hun hoofd.”
Sinds 14 maart heerst er in de academie een haast gewijde stilte. Het coronavirus houdt de 1.500 leerlingen en zeventig docenten ver uit elkaars buurt. Fysiek dan toch. “We gebruiken onze creativiteit nu ook om in deze moeilijke omstandigheden ‘samen’ te blijven musiceren, tekenen en voordragen”, aldus directeur Lisbeth Wolfs.
Lisbeth Wolfs begroet ons met een zwaai vanop veilige afstand in een voor de rest volledig lege academie. Je kan een naald horen vallen. Wie op een normale zaterdag de school betreedt, wordt overvallen door een kakofonie van klanken die uit alle repetitielokalen ontsnappen. “Gek hé. Ik ben al heel lang verbonden aan deze academie, maar zo stil heb ik het nog nooit geweten”, zegt ze. “En er was nog zoveel om voor te oefenen: het festival Kaekelrock, onze eigen versie van de Mattheuspassie, de open dag,… Allemaal afgelast. Alleen voor Wascorel, een musical met meer dan honderd muzikanten en acteurs op 9 mei, is er nog een waterkansje. We zullen zien. Maar ik houd er ook rekening mee dat het academiejaar er nu al opzit.”
Wolfs krijgt die laatste woorden amper over haar lippen. Maar ze fleurt meteen op als ze denkt aan hoe de hele academiegemeenschap, muziek en beeld, docenten en leerlingen, met veel vindingrijkheid naar oplossingen heeft gezocht. “Kort nadat de academie tot verboden terrein was uitgeroepen, hebben we crisisberaad gehouden. We besloten om voluit de kaart van het afstandsonderwijs te trekken. We zijn nu twee weken bezig en ik kan zeggen dat er al heel wat grenzen verlegd werden. Het is mooi om te zien hoe docenten en leerlingen met elkaar ‘pingpongen’ met filmpjes.”
Het is voor veel mensen nochtans geen evidente werkwijze, stelt ze vast. “Niet alleen het aan de slag gaan met camera’s en digitale platformen vormt een uitdaging, maar ook de confrontatie met jezelf op een niets verhullend filmpje is voor sommige leerlingen toch wel een barrière waar ze over moeten, merken we. Maar iedereen doet aandoenlijk zijn best.”
Blinkgalerij
De Blinkgalerij. Zo heet de pagina op de website van de academie waarop een selectie van de intussen honderden uitgewisselde filmpjes zijn samengebracht. “Geen best of, maar een staalkaart van ‘het leven zoals het vandaag is aan de academie’”, verduidelijkt Wolfs.
Een van de docenten die zich volop op dat afstandsonderwijs gestort heeft, is Stéphane Vande Ginste, die piano en muziekatelier geeft. “In het begin hebben we met Skype en FaceTime geprobeerd, maar de kwaliteit van de verbinding volstond meestal niet om progressie te maken. Dan zijn filmpjes beter. Ik gebruik mijn smartphone en probeer de lens van de camera zo te richten dat zowel mijn gezicht als mijn handen op het klavier in beeld zijn.”
De pianoleraar stelt vast dat deze manier van werken aardig lukt, maar dat er uiteraard ook nadelen zijn. “Ik merk dat vooral kinderen toch wel nood hebben om je eens echt te zien en met je te praten.
Dat probeer ik dan wel te doen via Skype bijvoorbeeld, om hen aan te moedigen. En je kan er niet om heen: we verliezen een aantal leerlingen. Zowel mijn echtgenote die cello geeft, als ik zien dat zo’n 30% afhaakt. Niet onbegrijpelijk. Mensen hebben vandaag vaak wel andere zaken aan hun hoofd.”
Een leerling van wie een heel leuk filmpje staat te blinken op de Blinkgalerij van de academie is Robbe De Knop (17). Hij spreekt op vraag van woord-docente Ellen Dierckx het corona-journaal in, opgenomen in zijn slaapkamer. Hij kan zo beginnen op ATV. “Ik speel graag toneel en laat me door deze maatregelen niet het zwijgen opleggen. Al mis ik de andere leerlingen wel in ons lesgroepje. Echt samen acteren is toch leuker.”