Lastige boodschap van de bisschop

Dat doet het virus (een naam erbij is niet meer nodig) ons aan, dat we al bang moeten zijn voor een zonnige dag. Langs alle kanten regent het waarschuwingen, dat we ook op de eerste stralende zondag van het jaar in die schrale quarantaine moeten blijven. Geen colonnes naar de kust (hoe zalig lijkt het ineens om in de file te mogen staan richting Blankenberge), geen levendige terrasjes in de stad, geen barbecuegeuren van bij de buren. Niks van dat. Het hoogste wat er inzit is een wandeling, vertrekkend van aan de voordeur. Een blokje om. En terug thuis, in de weliswaar comfortabele cel die vroeger een woonkamer was. Het wordt een topweekend voor honden, dat zeker, en voor eenzame fietsers. Wie een huis met een tuin heeft, mag zich gelukkig prijzen. Wie eng behuisd is, misschien ook zonder koer of terras, moet het stellen met een lentebries door het open raam. Gelukkig is mooi weer altijd prettig, ook als je binnen zit. We kunnen elke opsteker gebruiken in deze tijden van de ergste pandemie sinds de Spaanse Griep in 1917 en van de ergste economische crisis sinds de Grote Depressie in de jaren dertig van de vorige eeuw (de acute cijfers zijn nu slechter, maar het is nog afwachten hoe lang de economische verlamming moet duren). Ook voor de katholieke kerk breken schrale dagen aan, net nu het hoogtepunt van het kerkelijke jaar zich aandient: Pasen, het feest van de verrijzenis, van de overwinning op de dood en het lijden. Als volgende zondag de klokken triomfantelijk luiden, zal dat voor een lege kathedraal zijn, met bisschop Bonny alleen achter het altaar en de gelovigen thuis voor het internetscherm. Toch moet Pasen zeker nu gevierd worden, zegt de kerkleider in een interview met deze krant. “Je moet het juist vieren in moeilijke tijden, wanneer de dood in de lucht hangt. De verrijzenis, de opstanding gebeurt vanuit de ellende van het leven, vanuit onmacht, pijn en hopeloosheid. We zitten allemaal met angst. Juist nu is Pasen een dag van hoop tegen de wanhoop, van vreugde tegenover de zorgen.” De Antwerpse bisschop heeft ook een morele boodschap voor de samenleving. De hartverwarmende solidariteit die overal voelbaar is, zou niet weer mogen verdwijnen. In onze geïndividualiseerde en geliberaliseerde samenleving van harde werkers moet je volgens Bonny soms ver zoeken naar menselijke warmte en samenhorigheid. “De Vlaming is als een Brabants trekpaard, hij trekt hard aan de kar, maar vooral aan de eigen kar.”

Zo bekeken kan echt sociaal zijn nog een moeilijker opgave blijken dan op zonnige dagen.