BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES

ACTIE/THRILLER BLACK AND BLUE Naomie Harris, Tyrese Gibson, Frank Grillo ★★èèè

Naomie Harris is de zoveelste Britse acteur/ actrice die ook met een Amerikaans accent furore maakt. De Londense was al te zien in films als Collateral Beauty en oscarwinnaar Moonlight, maar haar rol in Black and Blue is een ander paar mouwen. Hier is ze Alicia, een politieagente met een verleden in het leger, die in haar thuisstad New Orleans als ‘rookie’ wordt binnengehaald bij de plaatselijke politie. Alicia is zwart, wat haar extra gevoelig maakt voor het latente of uitgesproken racisme van haar collega’s. Wanneer ze er getuige van is hoe een paar collega’s koudweg een paar zwarte schoffies doodschieten, wordt Black and Blue (nu al digitaal beschikbaar, later op dvd) een soort oorlogsfilm in het plaatselijke getto. Alicia wordt het doelwit van iedereen: door haar politie-uniform vertrouwen haar vroegere buren haar niet, doordat ze de moordopnames van haar bodycam wil openbaar maken, wordt ze de schietschijf van haar collega’s. Harris toont zich hier een verbeten en fysieke acteur, maar dat volstaat niet om het streepje sociale commentaar de overhand te doen krijgen op de karikaturale ‘bad guys’ en de stereotiepen waarmee ook de gekleurde bevolking wordt neergezet. Meer Naomie Harris? Toch wat langer wachten tot ze opnieuw Eve Moneypenny is, in die tot het najaar uitgestelde James Bond-film No Time to Die. (sv)

ACTIE/KOMEDIE JUMANJI - THE NEXT LEVEL Dwayne Johnson, Karen Gillan, Kevin Hart, Jack Black ★★★èè

We zagen het niet aankomen, maar wat hebben we in 2017 gelachen met Jumanji: Welcome to the Jungle. De heropstart van de filmfranchise die in 1995 nog geen rekening hield met het digitale tijdperk, bouwde hier wel vlot een kartonnen bordspel om tot een computerwereld waarin een zootje vrienden plots in een ‘avatar’-gedaante moest zien te overleven. De onvermijdelijke sequel verandert weinig aan de formule en houdt ook dezelfde ploeg aan boord. Hoofdrolspelers Dwayne Johnson, Kevin Hart, Karen Gillan en Jack Black komen opnieuw in het virtuele spel terecht en merken dat ze niet zomaar in hun oude avatar zijn geïncarneerd. Dat kan wat onnodige verwarring scheppen bij de kijker, maar de chemie tussen de acteurs blijft intact. Begint het verhaal in die virtuele wereld meer op een inwisselbaar computerspel te lijken, dan zijn regisseur Jake Kasdan en zijn scenaristen zo slim om twee extra personages (rollen voor Danny De Vito en Danny Glover) toe te voegen die het komische effect versterken. De verrassing is er wat af, maar ook in deze Jumanji-aflevering blijft de timing strak en zitten de grapjes vaak goed. ‘Good family fun’ voor tijdens de paasvakantie. Alvast digitaal beschikbaar, dvd’s volgen later. (sv)

JAZZ/FUNK/SOUL THUNDERCAT It Is What It Is ★★★★è

Met het in 2017 verschenen Drunk dook Thundercat – het alter ego van Stephen Lee Bruner – op in menig eindejaarslijstje. Bijgestaan door muzikale vrienden uit een breed spectrum, vond de Amerikaan zijn weg tussen funk, soul, jazz en hiphop. Toen had hij al een Grammy op de schouw staan voor zijn medewerking aan het Kendrick Lamaralbum To Pimp a Butterfly, maar op zijn eigen albums blijft Bruner heen en weer springen tussen stijlen. It Is What It Is is een te verwachten opvolger van Drunk. Met een producer als Flying Lotus, zelf ook een genrehopper, kan het niet anders of ook dit album is een avontuurlijke rit. De vrienden die als guest opduiken, mogen ruim hun stempel drukken: Louis Cole in het nerveuze I

Love Louis Cole, Pedro Martins in de psychedelisch-akoestische titeltrack die uitgroeit tot kinetische jazz, Kamasi Washington die met zijn sax Interstellar Love opeist, Steve Lacy van The Internet, funk-bassist Steve Arrington én Childish Gambino in het funky Black Qualls, dat wel Prince lijkt in een Frank Zappa-saus. Maar niet overal wordt zo uitbundig geëxperimenteerd. De boterzachte soul van Unrequited Love of Dragonball Durag loopt mooier binnen de pas en ook elders geven hoge falsetstemmetjes dit Thundercat-album een sexy slaapkamersfeertje. (sv)

JAZZ KANDACE SPRINGS The Women Who Raised Me ★★★★è

Wie zijn wij om Prince zaliger tegen te spreken? Die schreef zangeres Kandace Springs een stem toe die “sneeuw kon doen smelten”. Op haar nieuwe album The Women Who Raised

Me bewijst de Amerikaanse twaalf keer op rij dat de man uit Minneapolis het zelden bij het verkeerde eind had, zelfs als zijn waardering opvallend vaak uitging naar vrouwelijke talenten die er ook goed uitzien. Toen Prince in 2016 overleed, moet Springs haar eerste album nog uitbrengen en hield de pianiste/zangeres de balans tussen jazz en soul nog in evenwicht. Met haar derde schijfje brengt ze een eerbetoon aan vrouwen die haar muzikale smaak hebben gekleurd. Producer Larry Klein (Joni Mitchell) staat opnieuw aan het roer. De r&b-invloeden van haar vorige album Indigo zijn verdwenen, de toegankelijkheid naar een groot publiek blijft. Als zangeres moet Kandace Springs zelden onderdoen voor de heldinnen die ze covert, zoals Bonnie Raitt, Nina Simone, Roberta Flack, Ella Fitzgerald, Billy Holiday,… Denk je een song als

Strange Fruit wel een keertje te veel te hebben gehoord, dan komt haar versie toch weer hard binnen. Stijlvol, puur en met alleen de beste muzikanten aan boord: wie The Women Who

Raised Me hoort, is meteen verkocht. (sv)

ROCK ELBOW Live at the Ritz ★★★èè

Waar andere groepen hun albumrelease uitstellen tot het coronavirus is gaan liggen, schuift Elbow Live at the Ritz naar voren, althans als digitale release. Live at the Ritz laat niet de groep horen die bij ons tot grote festivalfavoriet is uitgegroeid, maar is de registratie van een akoestisch concert in een concertzaal in Manchester waar de groepsleden als tieners kind aan huis waren en de groep sommige van zijn eerste shows speelde. Dat warme gevoel van thuiskomen zit helemaal in deze show, waarin zanger Guy Garvey de songs mooi inleidt en de lachers ook op zijn hand krijgt met een stukje poëzie van punkdichter John Cooper Clarke (‘Salome Maloney’). Elbow hoopt dat Live at the Ritz voor fans een doekje voor het bloeden kan zijn, nu de groep alle voorjaarsconcerten heeft moeten verschuiven. Eind vorig jaar opgenomen, met de grote zalen in een verdere toekomst, heeft dit album pro’s en contra’s: met – behalve enkele grote hits – ook liveversies van songs uit hun recentste album, bewijst deze live-cd dat u die ‘Giants of all sizes’ toch maar eens moet beluisteren. Maar met acht songs, had dit best iets meer mogen zijn, al bewijst Live at the Ritz ook dat deze groep waardig ouder kan worden wanneer ooit de grote zalen minder vlot vollopen. (sv)

POP 5 SECONDS OF SUMMER Calm ★★èèè

Nomen est omen. De bandnaam 5 Seconds of Summer geeft het weg, net als de titel van hun vierde langspeler, Calm: het mag allemaal niet té lang of té plezant zijn. De fans die hoopten op een terugkeer naar de heerlijke naïeve poppunk van weleer, zijn dan ook flink genaaid: de Australiërs trekken de electropop van voorganger Youngblood gewoon door. Dat levert een hoofdzakelijk ongeïnspireerde en soms ronduit saaie rit op: Bastille-achtige koortjes en percussie (maar dan niet beter gedaan), een Billie Eilish-beat (maar dan niet beter gedaan), een Ed Sheeran-getint klagertje met akoestische gitaar (maar dan niet beter gedaan). Hier en daar gaat de autotune zelfs zo hard in het rood dat hij dreigt te barsten. Nochtans siert het de bandleden – nog steeds jonge twintigers – dat ze opnieuw de grootste hand hadden in hun eigen songwriting. En af en toe is het er ook knal op. Denk aan het rake Teeth, dat wordt voortgestuwd door een machinaal ritme. En Wildflower, dat klinkt als een fijne hedendaagse versie van wat in wezen een klassiek, degelijk boybandnummer is. Nu alleen nog het geduld en het eergevoel om te wachten met een release tot het middelmatige vulsel is weggevijld. (bpr)

STRIP YOANN EN VEHLMANN Supergroom - Superheld tegen wil en dank Dupuis, 88p

★★èèè

Niet eenvoudig, nieuw leven willen inblazen in figuren die tachtig jaar oud zijn. Het is Robbedoes via telkens weer nieuwe auteurs al tig keren overkomen. Tot nu toe ging dat, op enkele uitschuivers na, wonderwel. Maar van een klassieke Belgische stripheld, die aardig meegegaan is met zijn tijd, plots een superheld willen maken? Geen goed idee. Deze alweer nieuwe zijreeks wordt niet geafficheerd als ‘Robbedoes’ of zo, maar als ‘Supergroom’. Al is het hoofdpersonage wel degelijk good old Robbedoes, maar dan in een dip. Hij heeft het allemaal gezien en wil eens géén avonturen beleven. Bovendien kennen de mensen hem niet meer. Denkt hij. In een zwak moment geeft hij toe aan de marketeers en werkt hij mee aan een promo: als superheld. Gelukkig wordt hij er niet van. Alleen heeft hij wel een zaadje geplant in zijn Brussel. Het begin is aardig, maar het verhaal verzandt snel in een oninteressante brij. Visueel flitst het wel bij Yoann en Vehlmann, tot nu de laatste auteurs van de hoofdreeks, maar de rest laat deze lezer koud. In deze coronatijden is er anders tijd zat om te lezen. Neem eens een echte Robbedoes vast. Die van Franquin. Of die van Tome & Janry. (jbx)

HISTORISCHE MISDAADROMAN ELIZABETH HAYNES De dood van Harriet Monckton, De Fontein, 505p ★★★★è

De Britse Elizabeth Haynes, die al vier psychologische thrillers op haar naam heeft staan, waagt zich met De dood van Harriet Monckton voor het eerst aan een op ware feiten gebaseerd historisch moordmysterie. In november 1843 wordt de 23-jarige lerares Harriet Monckton dood teruggevonden achter de kapel die ze geregeld bezocht. De hele gemeenschap is geschokt, zeker wanneer uit het autopsierapport blijkt dat de graag geziene jongedame al zes maanden zwanger was. Wie de aanstaande vader is, is minder duidelijk. De brave Harriet bleek immers een stevige relatie met ten minste drie mannen te hebben onderhouden. Haynes vertelt het verhaal vanuit een wisselend perspectief, waarbij ze er wonderwel in slaagt om van elke verteller een mogelijke verdachte te maken. De dood van Harriet Monckton is niet alleen een spannend moordverhaal, het boek schetst ook een geloofwaardig beeld van het Victoriaanse Engeland, waarin schone schijn en vormelijke deugdelijkheid hoog staan aangeschreven, terwijl roddel en achterklap welig tieren. Hoed af voor Elizabeth Haynes die dit boek uit welgeteld twee documenten die ze per toeval onder de ogen kreeg, wist te creëren. Een absoluut pareltje! (ged)

THRILLER HARLAN COBEN Wild, De Boekerij, 397p ★★★èè

Hoewel de Amerikaanse succesauteur Harlan Coben zich meer en meer op tv lijkt te richten – hij werkte al mee aan succesvolle reeksen op Sky en Netflix – blijft hij gelukkig ook zijn eerste liefde, de misdaadroman, trouw. In zijn jongste boek maken we kennis met Wilde, een volwassen man met een wel heel bijzonder verleden. Als kleine jongen werd hij dertig jaar geleden in de bossen gevonden. Volkomen verwilderd, zonder enig idee van wat er gebeurd zou kunnen zijn. Wilde is zijn verleden nooit vergeten en trekt zich het liefst in de bossen terug, waar hij in een ecocapsule woont. Hij heeft wel nog contacten met de buitenwereld, onder meer met strafrechtadvocate Hester Crimstein. Die vraagt Wilde, die een tijdje bij een speciale legereenheid heeft gezeten, om op zoek te gaan naar een meisje dat hopelijk gewoon is weggelopen. Maar wanneer er een postpakketje wordt afgeleverd met daarin een afgehakte vinger, wordt het duidelijk dat het hier niet om gewoon wat tienerverdriet of een uit de hand gelopen grap gaat. En wat heeft de excentrieke presidentskandidaat Rusty Eggers met dit alles te maken? Cobens plot voor Wild is wat minder strak dan we van hem gewoon zijn, misschien wel doordat hij, als geëngageerd auteur, dit keer net een thema te veel heeft willen aanraken. Het boek kent overigens een open einde. Coben is nog niet klaar met Wilde. (ged)

HISTORISCHE ROMAN NAZANINE HOZAR Aria, Cargo, 455p ★★★èè

Voor ons zijn aria’s gezongen verhalen, maar in Iran klinken ze anno 1953 eerder als een ‘kreet in de nacht’. Wanneer de soldaat Behrouz tussen het vuilnis in een verloederde wijk in Teheran een baby vindt, noemt hij haar Aria. Zelf kan hij niet voor haar zorgen. Het kind slijt haar kleutertijd bij zijn vrouw Zahra die haar liever kwijt dan rijk is. Rond haar zevende wordt Aria opgenomen in de villa van een rijke dame. Uit liefdadigheid stuurt die haar naar een berooid gezin om de kinderen te leren lezen, maar de levensles die Aria er van de vrouw des huizes krijgt is minstens even belangrijk. Het debuut van Nazanine Hozar zou niet meer zijn dan een vlot geschreven ‘vrouwenroman’, ware het niet dat Aria opgroeit tegen de achtergrond van de Iraanse Revolutie. De lezer ervaart mee hoe Teheran steeds meer in de greep komt van Khomeini, die in 1979 het beleid van de sjah omverwerpt. De ayatollah maakt van Iran een religieus-fundamentalistische staat, waarin vrouwen door strenge wetten aan handen en voeten gebonden zijn, al laat Aria zich niet kisten. Haar adoptievader leerde haar dat wanneer je een lied zingt, de wereld naar jou zal luisteren. (id)