Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Als moeder word je zelf minder belangrijk, dat voelt bevrijdend aan”
In deze bijzondere tijden komt elk gesprek vroeg of laat uit bij die allesbeheersende pandemie, zelfs als we daar eigenlijk heel even liever niets over willen horen. Voortaan laten bekende Antwerpenaars voor u elke week het achterste van hun tong zien, met één duidelijke afspraak: we gaan het niet hebben over dat C-woord. Zelfs niet een heel klein beetje. Je bent 31, is dat oud?
Natuurlijk niet. Al moet ik wel eerlijk zeggen: ik sta er tegenwoordig wel eens bij stil. Stress krijg ik er gelukkig niet van, want ik heb al veel kunnen afvinken op mijn lijstje. Heel soms, op een slechte dag, ervaar ik die eerste tekenen van verval als een ongemak. Dan merk ik plots slaaprimpels op en vraag ik me af hoe ik die weg kan houden. Op een goeie dag vind ik mijn lichaam als dertiger vooral extra spannend en sexy. Ik ben bijvoorbeeld blij met hoe mijn buik eruitziet na twee zwangerschappen, maar soms zie je toch een bepaalde plooi hier of daar. Daar maak ik me dan vooral níét druk over, want dat is een deel van mijn levensverhaal. Perfectie is niet interessant. Ik kijk zelf ook liever naar een gezicht waar je iets bij voelt, dan naar een perfect plaatje.
Had je als kind ooit verwacht te worden wie je nu bent?
Als kind had ik niet zo veel verwachtingen, ik had schijnbaar ook niet zo veel potentieel. Ik was een middelmatige student, was superverlegen en had zelfs een ‘bloosfobie’. Maar ik ben helemaal opengebloeid en daar ben ik heel fier op. Ik had nooit verwacht een universitair diploma te halen, open en sociaal te zijn en een gebalanceerde moeder te worden. Nu kom ik steeds dichter bij de persoon die ik wil zijn. Angst is verleden tijd.
Waarin schuilt voor jou het kleine geluk?
De zon die schijnt of het licht dat op mijn boekenkast valt. Of iemand die onverwacht vriendelijk is op straat. Als je zo’n klein gelukje ervaart, is dat bijna altijd door dingen die je zelf niet in de hand hebt.
Op welk vlak zou je graag een tweede kans krijgen?
Ik voel niet gauw spijt. Maar ik zou het middelbaar nog wel eens willen overdoen. Daar krijg je een algemene vorming, maar als puber heb je geen boodschap aan al die lessen vol onnuttige kennis. Nu zou ik wél de schoonheid in wiskunde kunnen zien, ook al zou ik er misschien nog even slecht in zijn. Zeker als een leerkracht me zou kunnen uitleggen hoe de wereld er mee door bepaald wordt.
Wat doet jou hard lachen?
De zaligste vorm van lachen is lachen op momenten waarop het niet mag. Het is dan zo moeilijk om te stoppen. Ik had het onlangs nog tijdens het inspreken van een reclamespot. De tekst sloeg werkelijk op niks, tot groot jolijt van mijn tegenspeler en ik. Het deed me denken aan de slappe lach die je als kind in de klas kan hebben.
Wie zou je graag naar de maan schieten?
Al die foempen-wereldleiders, wat voor figuren zijn dat eigenlijk? Van mij mogen ze naar Mars geschoten worden, dat ze daar oorlog gaan voeren en machtsspelletjes spelen. Met Trump kan je gelukkig af en toe nog een beetje lachen. Maar zo iemand als Bolsonaro,
de president van Brazilië, dat is gewoon een gevaarlijke zot.
Wat red je (niet) uit de brand?
Ik heb thuis een vleugelpiano, een Steinway uit 1900. Het zou zonde zijn als zo’n prachtig instrument verloren zou gaan. Ik zou wel wat hulp van de buren nodig hebben om hem buiten te dragen, want zo’n piano weegt al gauw 300 kilo. Mijn kleren mogen dan weer gerust blijven liggen. Ik ben beschaamd over hoeveel het er zijn. Ik denk dat het zelfs een bevrijding zou zijn als ze eens allemaal zouden opfikken. Dan kan
ik ze vervangen door basic stukken die nooit uit de mode gaan. Nieuwe kleren maken je maar even blij. Van zodra je iets nieuwers hebt, is al de rest weer minder interessant.
Ben je een gemakkelijk mens?
Ik denk het wel, mijn man (muzikant Jo Mahieu, red.) zegt toch altijd dat ik een relaxte vrouw ben
(lacht). Ik heb een zekere koppigheid, maar dat is nodig om iets te bereiken. Als ik ruzie maak, dan ga ik alleszins nooit machtsspelletjes spelen of wil ik geen slecht gevoel geven aan een ander.
Wanneer word je onzeker?
Ben je al vaak echt verliefd geweest?
Ja. Soms bleek achteraf dat het eerder lust was dan verliefdheid. In het begin lijkt dat soms wat op elkaar. Maar echte verliefdheid is zo mooi en zo leuk. Je leven krijgt dan ineens een soundtrack, je hele blik op de wereld verandert. Sommige mensen sluiten zich daar voor af. Ik niet. Ik denk dat ik in de home nog opnieuw echt verliefd zou kunnen worden.
Ik heb altijd een rare relatie gehad met onzekerheid. Ik lag als kind niet zo goed in de groep en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb lang gebogen gelopen, ik straalde nooit. Ik was de seut, nooit de coole. Ergens vanbinnen heb ik altijd wel gedacht dat het op niets sloeg, dat ik het wel beter wist dan zij. Ik heb me er nooit door laten breken. Het heeft me alleen maar meer kracht gegeven om terug te vechten als iets of iemand me dwarsboomt. Nu ben ik wel zelfzeker. Al gedij ik nog altijd niet in coole middens. Dan komt dat meisje van vroeger weer even boven. Zo hebben dancings mij bijvoorbeeld altijd stress gegeven. Ik ben dan op mijn onhandigst.
Met welke BV wil je graag eens op reis gaan?
Ik hou wel van een gids. Ik vind het fantastisch als mijn reisgezel me door een stad kan leiden en er alles over weet. Ik denk dat Jelle De Beule veel over de Klassieke Oudheid weet? Dus met hem naar Rome, waarom niet? Of anders sowieso iemand waarmee je lange gesprekken kunt hebben. Ik denk aan filosoof Jean Paul Van Bendegem, de uitgelezen persoon ook om mij wiskunde aan te leren.
Wat wil je als laatste avondmaal?
Pekesstoemp (wortelpuree, red.) met een spiegeleitje op. Dat was het enige waar ik als kind twee borden van at. Ik was namelijk een moeilijke eter. Als het echt het laatste avondmaal is, dan mag je er wel een glas champagne bij geven. Of doe maar een fles.
Welke job zou je graag willen overnemen?
Als voormalig studente filosofie ben ik wel gefascineerd door onze hersenen. Neuroloog dus misschien? Ik stel me heel veel filosofische vragen rond hun werking. Ooit heb ik eens echte hersenen kunnen vastpakken en bekijken, en veel vragen kunnen stellen aan een neurowetenschapper. Dat vond ik superinteressant. Lesgeven zou ik ook nog wel zien zitten. Dan kan ik testen of ik ondertussen al wat autoriteit heb verworven.
Wat wil je doen tijdens je pensioen?
Dan ga ik misschien eindelijk tijd hebben om al mijn plannen uit te voeren. Ik wil muziek schrijven, meer instrumenten leren bespelen, mijn Duits en Frans verbeteren, tekenen. Ik denk dat mijn pensioen de meest heerlijke en creatieve periode van mijn leven gaat worden. Al die tijd, dat moet zalig zijn. Ik hoop eigenlijk vooral dat er meerdere levens voor ons klaarstaan, want ik ga ze nodig hebben als ik alles nog wil doen wat ik in mijn hoofd heb.
Welke dommigheid kan je niet laten?
Ik heb heel mijn leven veel te veel ‘neen’ gezegd als iemand hulp aanbood, of stomweg vroeg of ik iets van ze wilde drinken. Dat is die typische flauwe Vlaamse bekrompenheid. Wij wijzen een blijk van warmte veel te vaak af. Dat vind ik dom. Sinds kort heb ik geleerd om ‘ja’ te zeggen. Dat is toch veel schoner en plezanter?
Begrijp je waar het allemaal om draait?
Ik heb me die vraag nooit zo vaak gesteld. Maar ze wordt vanzelf beantwoord van zodra je kinderen maakt. Dat gaf mij een enorme rust. Iedereen wil graag iets nalaten en Jeanne en Romy (haar dochtertjes van 3 jaar en van 5 maanden oud, red.) zijn mijn antwoord op de eindigheid. Ik ben niet meer de belangrijkste persoon ter wereld. En als je zelf minder belangrijk wordt, voelt dat aan als een bevrijding.
Clara Cleymans
Actrice
“Al die ‘foempen-wereldleiders’ mogen naar Mars geschoten worden, dat ze daar hun machtsspelletjes gaan spelen. Met Trump kan je gelukkig af en toe nog een beetje lachen. Maar zo iemand als Bolsonaro, dat is toch gewoon een gevaarlijke zot.”