Focus op de rusthuizen

Je kunt kritiek hebben op richtlijnen voor social distancing die niet altijd even duidelijk zijn, je kunt je boos maken over het tekort aan mondmaskers, over de opening van de containerparken… Niet alles verloopt in een crisis als deze helemaal zoals het moet verlopen, maar de cijfers van de overlijdens in de woon- en verzorgingstehuizen roepen nu toch wel héél veel vragen op. Waar komen ze ineens vandaan? Waarom werden ze niet eerder vermeld? Hoe is dit kunnen gebeuren? En hoe moet het nu verder? Hoewel op 11 maart al werd beslist om geen bezoek meer toe te laten in de rusthuizen, blijkt corona toch in veel instellingen hard te hebben toegeslagen. Waar testkits voorhanden waren, werd vaak vastgesteld dat zowel personeel als bewoners besmet waren. In andere rusthuizen leeft men in onzekerheid. Directies en personeel hebben overal gedaan wat ze konden volgens de regels die ze kenden, maar die zijn niet echt duidelijk. Zelfs specialist Herman Goossens gaf vorige week in Terzake toe dat er “een wirwar aan maatregelen” wordt genomen in de Europese rusthuizen. Er valt geen lijn in te krijgen. Dat is moeilijk voor het beleid, zei Goossens. Dat is waar, maar uiteraard nog veel moeilijker voor de mensen in de rusthuizen zelf. Terwijl de werkdruk in gewone omstandigheden doorgaans al hoog is, krijgt het personeel er nu nog een pak extra taken en extra stress bij. Vooral het tekort aan beschermende kledij zorgt voor angst en onzekerheid.

Hoe dramatisch ze ook zijn, het feit dat de overheid de cijfers eindelijk correct verzamelt en vermeldt, toont hopelijk aan dat ze nu focust op de rust- en verzorgingstehuizen. Ja, er worden extra testkits uitgedeeld, maar wat er met al die testresultaten moet gebeuren, is niet duidelijk. Er moeten dringend duidelijke richtlijnen komen. En uiteraard voldoende mondmaskers en beschermende kledij. Het rusthuispersoneel moet alle steun krijgen die het verdient. In deze krant maken twee directeuren zich boos over de kritiek die de voorbije dagen werd geuit op het gebrek aan competenties van het personeel. “Een steek door mijn hart”, noemt een van hen die. “Ons personeel doet wat het kan en is wel competent. Er is simpelweg geen extra budget om meer personeel aan te werven in deze sector.”

Daar wringt inderdaad het schoentje. Onze ouderenzorg kampt altijd met een tekort aan mensen, middelen en opleidingen voor het personeel. In een crisis als deze wordt dat tekort pijnlijk zichtbaar, maar de kans is klein dat daar na corona iets aan zal veranderen.