Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Bijna genekt door zijn machogedrag
Britse premier Boris Johnson wou ondanks besmetting niet als zwakkeling overkomen
De Britse premier Boris Johnson (55) ligt op de afdeling intensieve zorg van het Londense Saint Thomas Ziekenhuis. De gezondheidstoestand van Johnson, die een tiental dagen geleden positief testte op het coronavirus, was maandagmiddag plots verslechterd. En daar heeft de premier zelf ook schuld aan, blijkt uit reconstructies van de voorbije dagen in Britse media.
Een hardnekkig kuchje, hield hij vol. Een beetje koorts ook, maar meer was er niet aan de hand. Zelfs nadat hij zondag was overgebracht naar het Londense Saint Thomas Ziekenhuis tweette de premier nog dat alles “relatief naar behoren” ging. Tot zijn toestand verslechterde. “In de namiddag ging de premier achteruit, en op advies van het medisch team is hij verplaatst naar de afdeling intensieve zorg. Voor het geval hij beademd zou moeten worden”, klonk het maandag nog altijd enigszins sussend. Pas nadat de Amerikaanse president Donald Trump in het Witte Huis had gezegd dat “alle Amerikanen bidden” voor de Britse premier, begon het bij de Britten te dagen.
Al 10 dagen in quarantaine
Voor Johnson betekent zondag het keerpunt. De premier zit dan al tien dagen in quarantaine in zijn flat in Downing Street 11, vlak naast de officiële ambtswoning. Op 26 maart voelt hij zich niet goed en roept er zijn chief medical officer Chris Whitty bij. Johnson test positief en gaat diezelfde nacht nog in quarantaine. Ook professor Whitty zelf en minister van Volksgezondheid Matt Hancock, die aan de zijde van Johnson al dagenlang de coronacrisis te lijf gaan, blijken besmet. Maar terwijl beide heren de deur van Downing Street achter zich dichttrekken en thuis uitzieken, blijf Johnson voortwerken.
Het virus zal hem niet klein krijgen, daar is hij van overtuigd. De binnendeur die Downing Street 10 en 11 met elkaar verbindt, wordt met tafels gebarricadeerd. Zijn eten wordt op een dienschotel bij de deur achtergelaten. In eenzame isolatie – zijn hoogzwangere vriendin Carrie is intussen bij haar moeder ingetrokken, waar ze herstelt van Covid-19 – blijft hij de virtuele ministerraden voorzitten en het land leiden. Ook die zondag.
’s Morgens kijkt hij eerst naar de BBC, waar de kersverse Labourleider Keir Starmer te gast is in de BBC-ochtendshow van Andrew Marr. Het eerste interview van zijn nieuwe opponent, dat wil de premier voor geen geld missen. Daarna staat, zoals elke ochtend, een virtuele meeting gepland met zijn kernteam van medewerkers. “Hij zag er belabberd uit. Zijn toestand was niet verbeterd, integendeel zelfs”, klapt een hooggeplaatste bron uit de biecht. “Hij oogde bleek en getrokken. En hij sprak wat kortademig.” Volgens enkele aanwezigen ziet hij er slechter uit dan in de fameuze video die Downing Street vrijdag nog had vrijgegeven om de gemoederen wat te kalmeren.
Zijn medewerkers dringen er meermaals op aan om naar het ziekenhuis te gaan. Maar Boris weigert: “No way! Die koorts, die valt wel mee. En er ligt veel werk op de plank.” Diezelfde avond zal de Queen de natie toespreken, een speech die hij als “vitaal voor de nationale moraal” omschrijft. Het is pas de vijfde keer in haar lange regeerperiode, en de premier wil absoluut vermijden dat zijn ziekenhuisopname haar toespraak overschaduwt.
Siësta brengt geen beterschap
Diezelfde namiddag zien enkele medewerkers de premier een wandelingetje maken in de tuin. Hij loopt te kuchen en ademt moeilijker. Uiteindelijk stemt hij ermee in zijn arts te raadplegen als een siësta van een uurtje of twee geen beterschap brengt.
Pas wanneer zijn arts hem op de man af voor de keuze stelt: óf meteen naar het ziekenhuis, óf een fatale afloop riskeren, komt Boris bij zijn zinnen. Terwijl de Queen de natie toespreekt, wordt de Britse premier als een dief in de nacht naar het ziekenhuis gebracht.
“Voor een premier die zichzelf graag spiegelt aan de stoïcijnse heroïek van Winston Churchill was dit ongetwijfeld een moment van brutale introspectie”, klinkt het in de Daily Mail. Op de vraag waarom het zo lang geduurd heeft, klinkt het antwoord ontnuchterend: “Onderschat de machocultuur van het politieke establishment in Westminster niet: Boris wilde koste wat het kost vermijden dat hij als een zwakkeling zou overkomen.” Zelfs al kan hem dat zijn leven kosten.