Het levensbelang van de Tour

Een mens vraagt zich in een eerste, spontane reactie af waarom de Tour zich altijd buiten het parcours meent te moeten opstellen. Omdat het organisator ASO is, die altijd al een aparte, hautaine positie claimt binnen het wielrennen? Omdat het in Frankrijk is en dat land wel wat gelijkaardige trekjes heeft? Als een wereldevent als de Olympische Spelen niet doorgaat, als een prestigieus Europees kampioenschap voetbal wordt uitgesteld, waarom dan mon Dieu nog zo lang blijven palaveren over een wielerwedstrijd in Frankrijk? Uiteraard is die Tour hét jaarlijkse gala van de koers. Maar om in moordende coronatijden toch nog te denken dat het allemaal – later – wel zal loslopen...

Tenzij, tenzij, die Tour inderdaad iets aparts is. Tokio zal ook in 2021, een jaar later dan gepland, de stad blijven voor de Olympische Spelen. Dat geldt ook voor de gaststeden van het EK voetbal. Voor die twee topcompetities zijn eigenlijk de atleten de echte pineut. Voor de olympiërs is hun planning (even) in de war en de voetballers zullen twee zomers na mekaar hun land vertegenwoordigen op een internationaal tornooi: het EK 2021 en het WK 2022.

Voor de Tour ligt dat – normaal gezien – anders. De steden van 2020 zullen bijna zeker niet de steden van 2021 zijn. De Tour begint doorgaans meerdere jaren op voorhand aan het rittenschema en werkt volgens het patroon waarin Le Grand Départ om de beurt op Frans en op buitenlands grondgebied wordt gehouden. In die logica kan Nice 2020 niet ook in 2021 de vertrekplaats zijn. 2021 is trouwens al toegezegd aan Kopenhagen.

En er is het commerciële model. Ja, ook olympische atleten en topvoetballers zijn marketingmachines en hun sponsors zullen het bijzonder sneu vinden dat ze dit jaar niet de nodige aandacht krijgen. Maar het zijn wel wereldspelers, die tegen een stoot kunnen. Dat is anders in wielerland. Voor die sponsors is het jaar na jaar centen en return tellen. Met de Tour als het absolute vlaggenschip, zelfs als een zaak van levensbelang.

Maar levensbelang is ook corona. In die zin nam president Macron maandag al een terechte beslissing. Niemand staat boven een pandemie. Het laat zich raden dat dezelfde president als staatsman de definitieve

(no) go zal geven. Van de Tourorganisator zelf verwachten we dat niet. Net zomin we van ASO een helpende hand verwachten om mee de globale wielersport te reanimeren. Daarvoor zijn ze iets te egoïstisch in Parijs.