Van thuisblijven ga je niet dood

In ons land gelden strenge maatregelen om het coronavirus in te dijken. Ook uw krant leeft die strikt na. Op de redactie loopt nog amper volk rond.

Wie kan werkt van thuis. Onze journalisten vertellen dagelijks

hoe zij de coronacrisis doormaken. 2 020 schrijft in alle opzichten geschiedenis. Het was zondag zo warm dat de paaseieren in de tuin gesmolten waren voordat mijn dochtertje ze kon gaan zoeken. Ik had ze er ’s morgens verstopt maar moest daarna eerst nog een foto nemen van een paashaas in Malle. Ik heb het gecontroleerd in het fotoalbum, en ja, het klopt: in mijn kindertijd raapten wij nog paaseieren in de sneeuw. “Het is niet erg, mama”, zei mijn dochtertje, dat speciaal haar diadeem met twee pluchen konijnenoren had opgezet . Ter compensatie wilde ik nadien samen met ons pony’tje gaan wandelen. Hij heet Euro en is sinds twee jaar in ons leven. Hij is een kleine Pippi Langkous-achtige pony met heel veel stippels. In het begin van de lockdown troostte ik mij met de gedachte dat Euro nu dubbel en dik zijn geld waard zou zijn als pil tegen de verveling. Maar buitenrijden met een paard mag sinds vorige week niet meer, alleen nog aan de hand, zoals je een hond uitlaat. Op zich geen probleem, want ik houd Euro sowieso onderweg altijd aan een koord vast. Maar mag mijn dochtertje dan nog op zijn rug zitten? Het was geen daad van burgerlijke ongehoorzaamheid, maar we hebben het gewoon geriskeerd. Zij met haar moonboots, want haar rubberen laarzen zijn te klein, de schoenwinkels zijn dicht, en wij kopen niet online, al zal ik dat misschien toch moeten leren. Intussen is corona op paasdag ook onze familie binnengeslopen. In het ziekenhuis overleed een tante. 77 jaar oud, en met een hart van goud. Als jonge vrouw leek ze op Grace Kelly. Als ik aan haar denk, zie ik het pannendak vol witte smirrels van het Kempens hoevetje waar ze vroeger heel afgelegen woonde, de badkamer met aquaria rond badkuip en toilet, de Duitse dog die Tom heette, een zelfgegraven zwemvijver met siloplastiek, en zomers die nog onschuldig leken. Mijn grote vrees is nu dat de kinderen na de paasvakantie allerlei nieuwe leerstof moeten verwerken, terwijl veel ouders nog aan het werk zijn. Waarom geen zomerschool in augustus? Dan kunnen de mensen niet op reis, lees ik. Van thuisblijven ga je niet dood. De langste reis die ik vroeger als kind elke grote vakantie maakte, was naar de grot en het praalgraf van Broeder Isidoor in Kortrijk. Vader was duivenmelker en we konden niet weg. Ik heb daar geen jeugdtrauma van, alleen van de hete kunstleren achterbank van de Simca 1000 die in mijn blote billen gebrand stond.