Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We lachen veel, want eigenlijk staan we machteloos”
Dag en nacht werken onze verpleegkundigen keihard om patiënten die besmet geraakten met Covid-19, de allerbeste zorgen te schenken. De afdeling intensieve zorgen draait overuren. Het verplegend personeel staat er in de frontlinie. Terwijl ze proberen hun patiënten door het oog van de naald te trekken, maken ze zich ook zorgen over hun eigen gezondheid en veiligheid. De 28jarige Sofie Symaeys is een van hen. Sinds vijf jaar werkt ze als verpleegster op de afdeling intensieve zorgen van het AZ Monica in Deurne. Vandaag verzorgt ze fulltime coronapatiënten. Haar ervaringen tekenen we op in dit dagboek, waarvan we elke vrijdag een nieuwe aflevering publiceren.
Nacht van vrijdag 10 april
De familie van een van mijn patiënten, een oudere man van 80 jaar, had ons opgebeld met de vraag of ze niet eens konden Facetimen. Want hem bezoeken, mogen ze niet. Vandaag hebben we dat kunnen regelen. Ik hield de gsm boven zijn gezicht. Omdat hij wordt beademd, kan hij niet spreken. Toch vond hij het duidelijk een fijne ervaring. Ik kon hem zien knipogen en glimlachen. En zijn familie heeft het ook deugd gedaan om hem nog eens te kunnen zien.
Ondertussen hebben we hier ook een kleine reality check gekregen. Een collega voelde zich niet goed. Ze had keelpijn en is meteen naar de spoed gegaan voor een test. Ze kwam heel emotioneel terug en begon te huilen. Ze woont nog bij haar ouders en was bang dat ze hen zou besmetten. We hebben haar gerustgesteld en haar binnen de paar minuten weer aan het lachen gekregen. Enkele uren later kreeg ze te horen dat de test negatief was. Haar amandelen zijn ontstoken. Maar het was even schrikken voor ons allemaal.
Nacht van zaterdag 11 april
Voor het eerst is er op onze afdeling een jonge patiënt gestorven.
Een vrouw van in de 40. Ik heb haar mee verzorgd, maar was er niet bij toen ze overleden is. Iedereen was er door aangedaan. Want natuurlijk is het erg wanneer iemand van 80 sterft, maar deze vrouw had nog dubbel zo lang kunnen leven. Dat doet me wel iets. Het is ook de reden waarom ik nooit op een afdeling wil werken waar er kinderen kunnen sterven. Dat zou ik niet aankunnen.
Nacht van zondag 12 april
Op dit moment verzorgen we elf patiënten met corona. De oudste is 70. De jongste patiënt is een dertiger. Wanneer ik thuis kom, ben ik echt uitgeput. We moeten constant nieuwe collega’s van andere afdelingen opleiden. En ondertussen moeten we alert blijven. Soms lukt het me maar moeilijk om het overzicht te bewaren. En dan voel ik me een slechte verpleegkundige omdat ik mijn werk precies minder goed kan doen dan normaal.
Ik merk dat ook mijn collega’s het steeds moeilijker krijgen. Een aantal ziet er tegenop om te komen werken omdat het zo ongelooflijk druk blijft. Alles wat er dan nog bovenop komt, is te veel. Vannacht kreeg een van mijn collega’s echt tranen in haar ogen toen een toestel voor het uitvoeren van een nierdialyse faalde. Zo’n dialyse vraagt veel tijd en ze had geen ademruimte meer. Maar we hebben haar geholpen.
Nacht van maandag 13 april
Vandaag was de laatste van een reeks nachtshifts en alles verliep vlot. We hebben trouwens een aantal mails binnengekregen van ex-collega’s die nu in een heel andere sector aan het werk zijn, maar die hun hulp hebben aangeboden. Die grote samenhorigheid is fijn. Op dit moment is er al een ex-collega die inspringt tijdens het weekend. Dat zorgt ervoor dat we wat ontlast worden.
En ondertussen lachen we veel. Want eigenlijk staan we machteloos. Bijvoorbeeld tegenover het feit dat er te weinig mondmaskers zijn. Daar kunnen we niets aan doen. Technisch gezien moet je zo’n masker weggooien wanneer je een zorg hebt uitgevoerd. Dan heb je een aantal maskers per dag nodig. Maar dat gaat niet. En dus doen we onze maskers in een potje en zetten we er met alcoholstift een stip op. De maskers worden dan op de universiteiten gereinigd en gerecycleerd. Pas wanneer een masker drie stippen heeft, mag het de vuilbak in.
Woensdag 15 april
Ik heb tot vrijdag vrijaf. Tijd om te bekomen dus. Vandaag heb ik wat in mijn moestuintje gewerkt en thuis van de zon genoten. En dan is het toch frustrerend om te horen dat zo veel mensen de vraag om binnen te blijven aan hun laars lappen. Ik snap wel dat mensen zich vervelen. Maar zo gaan we ontzettend veel werk blijven hebben. Volgende aflevering: vrijdag 24 april