Gazet van Antwerpen Stad en Rand
RONNY MOSUSE
VERVOLG
voorbijgegaan. Daarna werden de aanvallen erger. En had hij al eens een crash met de auto omdat hij het bewustzijn verloor. Het werd serieuzer. Hij wist dat en we spraken erover. Bij zijn eerste operatie in 1997 hield ik er al rekening mee dat het kon misgaan. Maar het ging goed. Ik ben nog meegegaan naar zee om te revalideren, met de rolstoel op de dijk. Dan houd je hoop. Maar toen zijn andere tumor begon te groeien, zagen we die hoop snel slinken. We deden dingen voor het laatst. Dat was heftig, en moet vooral voor hem heel zwaar geweest zijn. Ik had veel te regelen en liep op automatische piloot, terwijl hij ’s avonds in het ziekenhuis alleen bleef met dat besef. Op het einde mocht ik hem mee verzorgen. Ik heb dat nooit erg gevonden. Integendeel, het was een eer. Ik ben blij dat ik het heb kunnen doen.”
Zangmaatje weg
“Op het einde mocht ik hem mee verzorgen. Ik heb dat nooit erg gevonden. Integendeel, het was een eer.”
“En nu is het twintig jaar. Het zijn anderen die mij daarop wijzen. Als iemand die zo dichtbij staat, wegvalt, is het gemis constant. Bij elke minimale verandering in mijn leven of dat van mijn kinderen, denk ik aan ons moeder en mijn broer. Ik heb ook een tatoeage laten zetten, een zwarte ster, om iets fysieks te hebben. Dat is het moeilijke als er iemand sterft: dat er niets tastbaars meer is. Dus als ik mijn mouw opstroop, is hij erbij. Soms vraag ik me af hoe hij er nu zou uitzien. Hij was ijdel, zou hij wél aan zijn buikje werken? En hoe grijs zou hij zijn? Ik heb ook een zoon, Mozes (24), die bangelijk hard op hem lijkt. Zelfs zijn stem. Ook daardoor denk ik vaak aan hem. En we hebben de muziek nog. In het begin was het pijnlijk om ernaar te luisteren, maar nu kan ik genieten. Die jonge stemmetjes. (lacht) Vroeger luisterde ik op een professionele manier, nu is het pure nostalgie. Ik zie onze jeugd voorbijvliegen.”
“Soms denk ik weleens dat we nog zoveel samen hadden kunnen doen. We gingen een soulalbum opnemen. Ook in die zin mis ik hem. Mijn zangmaatje is weg, er is niemand anders met wie ik zo kan zingen. Maar voor mijn broer is het allemaal veel erger. Ook omdat hij wél het archetype van de popster was. Wat ik niet ben, en Bart ook niet. Bart is een geweldige liedjesmaker en entertainer, maar zo’n popster die graag vooraan staat en de vrouwen in zwijm doet vallen, dat is een kunst. En mijn broer beheerste die kunst.” “Het troost mij om te zien dat de muziek nog altijd raakt. Dat troost zelfs heel hard, dank u voor de therapie. (lacht) Al die Lotto Arena’s uitverkocht, zoveel mensen die het eerbetoon kunnen smaken, dat raakt mij elke keer als ik daar sta. Ik heb altijd gezegd: een reünie van The Radios zou ik niet doen zonder mijn broer. Voor Bart heb ik het één keer wel gedaan. Het was fantastisch om te voelen dat al die mensen hem niet vergeten zijn.”