“Je voelde dat het een hartenkreet was als hij zong”

muziekmanager Mike Naert. Hij zei: Ik heb twee artiesten in mijn stal die nog straffer zijn dan Leyers en Michiels. Kom vanavond naar hier, dan kun je wat jammen. Dus ik daarnaartoe, met een cassetterecorder en een gitaar. En daar zaten ze, in een donker hoekje. Ik speelde enkele nummers voor en gaf wat instructies: De tweede stem kun je het best zo doen. Na het derde nummer begon er al een te grommen: Dat weten wij wel, hoor, hoe je een tweede stem moet

zingen. Het was straf, die konden in harmonieën denken zonder ooit een conservatorium te hebben gezien. Ik wist snel dat het onwaarschijnlijke zangers waren. Ik vroeg me alleen af waarom ze met dat talent met mij een groep wilden maken. Bleek dat er nog een plan was. Ze wilden weg uit het Zonnehuis, het tehuis waar ze toen woonden, om met hun lief te gaan samenwonen. Robert zei:

Gij komt op tv, gij kunt juffrouw Annemie, de directrice, wel overtuigen. Ik heb dat spel meegespeeld. Mevrouw, wij gaan een popgroep beginnen en beroemd worden. Ronny en Robert zullen

nooit meer om 22u in de slaapzaal

kunnen zijn. Juffrouw Annemie had daar gelukkig oren naar. En toen onze single Lucky Day uitkwam, was het nog waar ook. Overnight succes, dat bleek nog te bestaan.”

Zonnebril en limousine

“Bijna van in het begin wisten we dat er iets aan de hand was met Robert. Het uitte zich eerst als epileptische aanvallen. Tijdens de intro van 26 guitars of love deed Robert altijd een wonderlijke psychedelische tijgersprong. Op een keer viel hij neer op het podium. Het zag er zo echt uit dat het publiek een groot applaus gaf, maar we wisten dat het niet klopte. In Gasthuisberg zeiden ze dat het geen epilepsie was, maar een tumor. Goedaardig, maar hij kon groeien. Als Robert uitviel, moest hij naast het podium even bij zijn positieven komen. De roadies wisten perfect wat ze moesten doen. Maar met de jaren werd het erger. Op de duur zeiden de dok

FOTO RR