Winterslaap

Het was uiteraard de kroniek van een aangekondigde teleurstelling, maar toen Sophie Wilmès woensdagavond de boodschap verkondigde, bleek het toch nog even slikken: 2020 wordt het jaar waar de zomerfestivals in winterslaap gaan. Ik had de bui al zien hangen, uiteraard. En het is de enige juiste beslissing. Ze had wel gek moeten zijn om samenscholingen op dergelijke schaal toe te laten. Voor massa-evenementen zoals Tomorrowland en Rock Werchter stroomt het publiek toe uit alle hoeken van de wereld. Ze staan er op elkaar gepakt, zingen en dansen, drinken samen bier, worden dronken en vinden een nieuw lief. Allemaal bezigheden waar de regels van de social distancing moeilijk liggen en bijgevolg een broeihaard voor nieuwe besmettingen. Vorig jaar had ik voor de aardigheid een lijstje bijgehouden van alle optredens die ik ’s zomers gezien had. Ik kwam aan een kleine tweehonderd. Deels beroepshalve, uiteraard. Maar ook omdat er voor mij weinig kan tippen aan de kick van een goed liveconcert. Niks kan me meer ontroeren, nergens haal ik zoveel energie uit. Dit jaar blijft de teller dus op nul staan. Geen Graspop, Rock Werchter, TW Classic of Boutique. Geen Best Kept Secret, Cactus, Jazzwood of Bosfestival. Adieu Lokerse Feesten, Jazz Middelheim, Once in A Blue Moon en Pukkelpop. Ik word ook een beetje treurig bij het vooruitzicht dat er in juli en augustus geen prachtige concertavonden in het OLT Rivierenhof op het programma staan. Niet het grootste festival, wel het langste. Maar niet dit jaar. Wéér geen Sting op Gent Jazz, ook. Een grap of om te huilen? In december ben ik voorbereid op een stille nacht, maar zeventig, tachtig stille nachten na elkaar, in volle zomer nog wel, dát wordt wennen. Ook financieel, want veel freelance popjournalisten, technische crew én muzikanten bouwen in de zomer de reserve op waar ze de rest van het jaar net mee rondkomen. Daar komt nog bij dat veel festivals geen budgettaire buffer hebben om deze tegenslag te counteren. Laat staan dat ze er tegen verzekerd zijn. Logisch dus dat het ministerie voor Economie een voucher heeft ontwikkeld zodat de al gekochte tickets voor dit jaar ook volgende zomer – of die erna – kunnen worden ingewisseld. Mochten de organisatoren verplicht worden om elk aangekocht kaartje terug te betalen, konden ze meteen voorgoed de boeken toedoen. Hopelijk hebben de bezoekers daar begrip voor opbrengen en kunnen ze datgene doen waar ze de voorbije weken toch al behoorlijk in getraind zijn geraakt: geduld oefenen. Blijft natuurlijk de vraag hoe we de zomermaanden dan wél zullen doorkomen? Gaan we met zijn allen elke avond naar het plafond staren? Vinken tellen in de tuin? Naar de 73ste herhaling van F.C. De Kampioenen kijken? Of zal de stapel boeken die zelfs na weken lockdown ongelezen bleef liggen uiteindelijk toch beginnen te slinken? Zelf heb ik alvast een nieuwe zomerhobby bedacht: ik schrijf deze zomer de recensies van al de grote concerten die níét plaats zullen vinden. Als de headliners van deze zomer dan volgend jaar terugkomen, kan ik meteen nagaan in welke mate mijn voorspellingen zijn uitgekomen. Bij deze alvast een voorzet: Paul McCartney begint met A Hard Day’s Night en eindigt met Hey Jude. Eddie Vedder maakt tijdens de set een paar flessen Italiaanse rode wijn soldaat, covert een paar punkclassics en laat weten dat hij toch nog steeds Alive is. En Sting? Die pakt natuurlijk uit met zijn corona-classic Don’t Stand So Close To Me. 2021 wordt een topjaar!