Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Nooit rustige momenten, dat begint te wegen”
“Op onze spoedafdeling loopt alles goed, maar omdat de werkdruk op intensieve zorgen zo hoog is, springen we daar nu bij voor onze collega’s”, zegt Sofie Van Houdt (33), spoedverpleegkundige in het AZ Turnhout. Haar drukke shifts beginnen na vier weken te wegen. Toen we Sofie Van Houdt een maand geleden contacteerden, was het nog stilte voor de storm in de ziekenhuizen. Intussen is het al weken alle hens aan dek. “Op spoed krijgen we ondersteuning van de collega’s van de operatiekamer, wijzelf worden nu mee ingeschakeld voor de nachtdiensten Sofie. “De op werkdruk intensieve is er zorgen”, zeer hoog. vertelt Op spoed druppelen de patiënten binnen en ze vertrekken weer. Op intensieve zorgen blijven patiënten twee tot drie weken. En er komen er dagelijks bij. Dat zijn hele zware shifts. Door de zorg per patiënt natuurlijk, maar ook omdat je er acht tot negen uur aan een stuk in een beschermingspak moet werken. Op spoed wisselen we af, de helft van de tijd met bescherming in de corona-zone, de helft zonder in de nietcorona-zone. Dat scheelt.” Nochtans vertelt Sofie dat ook dat went, volledig ingepakt je werk doen. “Vier weken geleden gaf het pak me een benauwd gevoel en kreeg ik door het masker wondjes aan mijn neus en oren. Intussen ben ik eraan gewend. Zo’n pak is nog altijd warm en lastig, maar we gebruiken nu Comfeelplakkers en die zitten als een tweede huid.”
De helft van de patiënten die zich op spoed aanmelden heeft algemene klachten, de andere helft symptomen van corona. “Het valt op dat we de jongste weken ook geregeld aanmeldingen krijgen van mensen die in de zorg werken. Met of zonder symptomen, maar die getest moeten worden. We zijn intussen veel geroutineerder in de opvang van patiënten. Het protocol van de artsen is gekend en duidelijk, iedereen weet welke stappen er moeten worden gezet als er een risicopatiënt of een patiënt met symptomen binnenkomt. Het werk verloopt dus vlotter, maar rustige momenten zijn er echt nooit. En dat begint te wegen. Gelukkig hebben we een sterk team, er is veel solidariteit. Als iemand het moeilijk heeft, durven we dat te zeggen. En dan wordt daar rekening mee gehouden.”
Batterijen opladen
Een dagje vakantie is voorlopig onmogelijk, maar Sofie kan thuis met haar man en drie kinderen haar batterijen opladen. “Werk genoeg met die kleintjes, maar ze geven me ook energie”, lacht ze. “Ik ben redelijk nuchter, maar toch is corona geen ver-van-mijn-bedshow meer. Elke week hoor ik wel van een vriendin of collega over een familielid dat ziek geworden is, op intensieve ligt en beademd moet worden. Ik hou mijn hart vast voor de periode dat sociaal contact opnieuw wordt toegelaten. Ik ben me ervan bewust dat het virus snel weer kan opflakkeren.”