Als hamsters het rad weer in

Bart De Wever heeft maandag handig gebruikgemaakt van de luwte die de Nationale Veiligheidsraad laat. De eerste ronde in het exitverhaal vorige woensdag werd een sisser. Er werden maar een paar kleinere beslissingen genomen waarvan de blikvanger – bezoek in de rusthuizen – dan nog werd teruggedraaid. De volgende ronde is pas vrijdag. Met alle bedrijven, handelszaken en scholen die staan te trappelen om er weer in te vliegen en nu de coronacijfers in de goede richting blijven evolueren, is de opgave duidelijk: een al redelijk gedetailleerd kader creëren, met voorwaarden en timing waarbinnen we in gang kunnen schieten.

De Wever gaf op radio en televisie een paar schoten voor de boeg. Hij drong aan op een exitplan en een veilige, maar wel snelle heropstart van de economie: “De komende maanden wordt beslist over onze welvaart voor het volgende decennium.” In dat ronkende zinnetje klonk zijn tweevoudige agenda door. Het gaat niet alleen over de economie, maar ook over de beslissende politieke plooi waarin het land nu eens eindelijk zal moeten vallen. Concreet werd dat bij De Wever de oproep om “de Vlaamse welvaart te beschermen” en dat kan alleen als de andere Vlaamse partijen het PS-veto tegen de N-VA doorbreken. “Het is tijd dat de Vlaamse politici het vicieuze cirkeltje kapotslaan en de taal van de macht spreken.”

Die vraag, vooral aan een eigenzinnige Open Vld, stelt de N-VA al sinds de zomer van vorig jaar. Nog sinds de zomer van vorig jaar hebben N-VA en PS de ene poging na de andere gedaan om elkaar te vinden, met de ene eclatante mislukking na de andere als resultaat. De manier waarop PSvoorzitter Paul Magnette de laatste keer na bemiddeling van Koen Geens (CD&V) de deur live op televisie dicht knalde, zindert nog na.

Wat nu gezongen? De regering Wilmès-II lijkt toch geen simpele opmaat te worden voor een coalitie zonder N-VA (de Vivaldicoalitie, een term uit het precoronatijdperk die nog wat raar klinkt). De verdeeldheid is alleen maar groter geworden, al kan dat rap weer veranderen als het erop aankomt. Het is niet dat liberalen, socialisten, groenen en christendemocraten broederlijk goed opschieten, maar onherstelbare averij is er ook niet. En de politieke elasticiteit is groot, zeker aan Franstalige kant, als de N-VA erbuiten kan worden gehouden. De sleutel ligt dan vooral in handen van de Vlaamse liberalen – een zinnetje dat we in de loop van 2019 vaak hebben geschreven. Het is een deprimerend ontwaken uit de coronanachtmerrie: opnieuw als hamsters dat hopeloze politieke rad in.