Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Opdrachtgever na 29 jaar opgepakt in Italië
De politieke moord die België in 1991 op zijn grondvesten deed daveren
Hij was nooit aanwezig, op geen enkel van de drie assisenprocessen die moesten bepalen wie schuldig was aan de moord op PS-topman André Cools in 1991. Nochtans werd van Cosimo Solazzo gezegd dat hij de Tunesische killers van Cools geronseld had en in Luik had opgevangen. Maar hij stuurde telkens zijn kat. Nu heeft de Italiaanse politie hem aangehouden. Moet hij zijn straf voor de moord op Cools toch nog uitzitten?
“Palermo aan de Maas”. Nooit heeft Luik zijn bijnaam zo waar gemaakt als die ochtend van 18 juli 1991. Toen André Cools omstreeks 7.30u het appartement van zijn vriendin Marie-Hélène Joiret in Luik verliet en op het punt stond in zijn auto te stappen, weerklonken vijf schoten. André Cools zeeg dodelijk gewond neer. Ook zijn vriendin raakte zwaargewond, maar zij overleefde de aanslag.
De politieke wereld stond aan de grond genageld. André Cools was niet de eerste de beste. Hij was vicepremier, minister van staat, leidde de Parti Socialiste met ijzeren hand. Cools was een politiek figuur waar men niet omheen kon. Zijn standvastigheid was spreekwoordelijk en iedereen wist dat hij voor niemand uit de weg ging, nooit een blad voor de mond nam. Dat hij op die manier heel wat mensen tegen zich in het harnas joeg, was onvermijdelijk.
Uit de weg geruimd
Maar voor wie of wat was André Cools plots een zodanige hindernis geworden, dat hij fysiek uit de weg geruimd moest worden? Het antwoord op die vraag zou de speurders de daders en/of opdrachtgevers van de meest ophefmakende moord in jaren opleveren. Zij plozen de kennissenkring van André Cools uit, zijn vrienden en vijanden, bekende en minder bekende activiteiten. Het minste gerucht, het kleinste detail werd binnenste buiten gekeerd. Zo werden de eigenaars van alle rode BMW K 75-motorfietsen die toen in België rondreden, gescreend. Want op zo’n motor zouden de moordenaars van Cools gevlucht zijn.
Het onderzoek leidde naar een kluwen van tegenstanders, sommigen met connecties met leden uit de Luikse maffia. Het gonsde in het dossier van de Italiaans klinkende namen. Cosimo Solazzo, nu 72 jaar oud, was er een van. Hij werd ervan verdacht de moordenaars van André Cools dankzij zijn maffiaconnecties geronseld te hebben. Hij zou de twee Tunesische killers in Luik hebben opgevangen, hij zou hen het moordwapen bezorgd hebben en getoond hebben hoe en waar zij Cools konden besluipen om hem om te brengen.
Partijgenoot ontkent
Maar voor wie of voor wat moest Cools wijken? Voor partijgenoot Alain Van der Biest, meende het gerecht. De man werd opgepakt, verhoord, vrijgelaten, meermaals. Hij bleef ontkennen dat hij de opdracht voor de moord op André Cools gegeven had, tot in zijn afscheidsbrief toe, toen hij in 2002 besloot om uit het leven te stappen.
Van der Biest was er dus niet bij toen in 2003 het eerste assisenproces van de moord op Cools van start ging. Alle beklaagden kwamen uit zijn omgeving. Cosimo Solazzo daagde niet op. Hij beweerde later dat hij niet aanwezig kon zijn omdat hij in Italië in een andere zaak veroordeeld was en het land niet kon verlaten. Hij werd bij verstek veroordeeld tot twintig jaar cel. Ook op de twee processen die volgden, liet hij verstek gaan. Hij werd dan ook internationaal geseind.
Het Belgische gerecht weet al geruime tijd waar Cosimo Solazzo zich in Italië ophoudt. Maar tot een uitlevering kwam het tot dusver niet. Onder meer omdat de moord op Cools gepleegd werd lang voor het Europees aanhoudingsbevel in 2004 in het leven werd geroepen. Dus zolang Solazzo Italië niet verliet, was hij een vrij man. Maar nu Solazzo in Italië is opgepakt, kan België opnieuw om zijn uitlevering vragen. De moord op André Cools is nog niet verjaard. En hij moet voor die moord nog altijd twintig jaar uitzitten.