Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Na de dood van Philip Cracco: “Op het einde leek hij klaar om te sterven, er was berusting”
Vriendin Aisha Van Zele (35) over ondernemer Philip Cracco en het leven na zijn dood
Vier jaar lang moest ondernemer en avonturier Philip Cracco zijn leven beetje bij beetje afgeven, terwijl kanker hem overnam. Tot hij moe en op was, en koos voor euthanasie. Intussen durft zijn vriendin Aisha Van Zele (35) weer vooruit te kijken. “Op het einde sliep hij thuis in een ziekenhuisbed en ik daarnaast in de zetel. Af en toe kroop ik bij hem. We hebben toen veel gebabbeld, en alles uitgeklaard wat nog moest.”
“Hij had mijn hand vast toen ze hem in slaap brachten. Daarna volgde een tweede, dodelijke injectie. De kleur trok weg uit zijn aangezicht, ik voelde zijn hartslag omlaag gaan. Tot de arts naast mij zei: “Philip Cracco, geboren in Roeselare op 3 mei 1962, gestorven in Knokke op 6 januari 2020. Om 20.43u.” Dat zijn woorden die je nooit vergeet. Ik ben dan nog een uur bij hem gebleven. Gewoon zitten, meer niet. Om te genieten van de stilte, en met hem in één kamer te zijn.”
Daar, op dat moment, hield het op voor Philip Cracco. De prostaatkanker was uitgezaaid en had gewonnen. Enkele maanden later durft Aisha Van Zele, tien jaar zijn vriendin, weer vooruit te kijken. “Maar ik ga het verdriet niet uit de weg. Heb ik zin om in fotoboeken te bladeren met een goed glas bij de hand en lekker emotioneel te zijn, dan laat ik dat toe. Soms overvalt het me ook. Pas nog liep ik met mijn winkelkar door de Brico. Ik ging net naar de kassa toen een liedje van ons speelde. Ik heb alles moeten verbijten om niet te breken en ben eerst nog wat extra rondjes door de gangen gaan rijden.”
Leven op hoop
Terug naar 2016. “Ik zat in de wagen toen Philip me belde. Ik heb kanker. Ik heb me meteen aan de kant van de weg gezet, om te huilen. Zodat mijn tranen op zouden zijn tegen de tijd dat ik thuis was, want hij was volledig ingestort. Daarom probeerde ik op hoop te leven. Ik vond dat ik hem erdoor moest trekken. En tot vorige zomer dachten we dat het zou lukken. Er zijn veel mensen die oud worden met prostaatkanker, wisten we. Dat heeft geholpen om te vechten.”
Maar toen werd de ernst duidelijk. “Elk gesprek met de arts nam ik op. Daarna ging ik ’s nachts alle termen opzoeken. Ze zeggen dat je zelf geen diagnoses moet stellen, maar eigenlijk vind je alles terug op het internet. Al gauw wist ik: nu moeten we realistisch zijn. Maar ik heb dat nooit tegen Philip gezegd, om hem niet te ontmoedigen. Maar in september, toen de laatste chemobehandeling startte, zag hij het ook. Ik voel dat mijn lichaam op is, zei hij. Het is ten einde. Ook al wou zijn hoofd nog verder. Dat was de eerste keer dat hij dat zelf toegaf. Hij heeft zich toen in slaap gehuild.”
De chemo viel zwaar. Tot de laatste kuur, in december, speelde Philip Cracco’s leven zich af van zijn bed naar de zetel. En terug. “Voor hem was dat geen menswaardig bestaan meer. Als ik dit had geweten, had ik bedankt voor de behandeling, zei hij. Dan had ik liever nog drie goede maanden gehad. Toen viel voor het eerst het woord euthanasie. Hij lijstte daarvoor een hoop criteria op: als hij bedlegerig zou worden, als hij wartaal zou beginnen te spreken, zulke dingen.”
“Philip zag wel dat ik het af en toe lastig had. Als het niet meer gaat, stop me dan in een zorgcentrum, zei hij. Toen heb ik hem recht in de ogen gekeken: ‘kijk, ik heb een slechte dag, ik heb geen slecht leven.’ Ik heb maandenlang op adrenaline geteerd, om het hem zo aangenaam mogelijk te maken, en ik schoof mijn emoties aan de kant. Onze relatie was een zorgrelatie geworden: je hebt ook getekend voor die kwade dagen, dus je bent er onvoorwaardelijk voor elkaar.
Na de begrafenis kwam dan ook de terugslag.”
Uitstel van euthanasie “Op 18 december zeiden de dokters: ‘Philip, we moeten eerlijk zijn. Er is geen perspectief
meer.’ Twee dagen later verliet hij het ziekenhuis en heeft hij beslist: op 3 januari zou hij sterven. Hij koos die datum voor mij en zijn kinderen (van 21 en 24, red.), zodat zijn dood niet zou samenvallen met de feestdagen. Maar die dag was hij helder, hij had een goed moment. Dokter, ik ben niet klaar, zei hij kalm. In samenspraak is toen beslist om de euthanasie over het weekend te tillen. Dan kan ik iedereen een laatste keer dicht bij mij hebben, zei hij.”
Aisha twijfelde over dat uitstel, zegt ze. “Ik wou niets liever dan Philip langer zien, maar ik vreesde voor complicaties. Nu kon hij waardig en in alle rust gaan. Wat
als er dit weekend iets gebeurt?, dacht ik. Dan gaat hij afzien. En hij hééft dat weekend afgezien. Er traden complicaties op in zijn hersenen en hij moest de hele tijd overgeven. Hij verging van de pijn, maar wist niet meer dat we hadden beslist om de euthanasie uit te stellen. Hoe lang moet ik dit nog volhouden?, vroeg hij. Ik kan niet meer. Alles wat hij had willen vermijden, gebeurde. Ik schrik er ’s nachts nog altijd wakker van.”
Aisha Van Zele
Vriendin Philip Cracco
“Toen hij gestorven was, ben ik nog een uur gebleven. Gewoon, om met hem in één kamer te zijn.”
Kinderwens
Voor zijn dood hebben ze veel gebabbeld, Aisha en hij. “Hij sliep ’s nachts in zijn ziekenhuisbed en ik lag daarnaast in de zetel. Zo hebben we dat de laatste drie weken gedaan. En af en toe kroop ik bij hem. Naar de buitenwereld toe wou hij zich sterk houden. Hij zette zich nog eens recht en probeerde met de kinderen mee te spelen op de Playstation. Maar op die momenten in bed toonde hij zijn emoties. We klaarden ook alles uit wat nog moest. Mocht ik vijf jaar langer leven, had ik mijn kinderen net iets meer van mezelf kunnen meegeven, zei hij toen ook. Toch leek hij op het einde klaar om te sterven, er was berusting. ” Samenleven met Philip Cracco noemt ze met een glimlach een voltijdse baan. “Maar ik heb altijd kunnen stelen met mijn oren en ogen, hij heeft mijn geest verruimd. Ja, wij hebben een turbulente relatie gehad sinds bij hem kanker werd vastgesteld. Hij moest vechten tegen zijn ziekte en ik was 31 en had een onvervulde kinderwens. Die twee zaken waren niet compatibel. Ik ben er niet trots op, maar op dat moment hadden we ook nooit durven te denken dat hij er vier jaar later niet meer zou zijn.” Nu wil ze gewoon gaan werken, genieten van het leven en aandacht besteden aan haar vrienden. “Ik ben al 35, maar ook nog máár 35. Ik koester het verleden, maar ik wil nu ook vooruit.”