Gazet van Antwerpen Stad en Rand
3.470.000.000 euro heeft OH Leuven-eigenaar Aiyawatt Srivaddhanaprabha op zijn rekening staan
OHL en Beerschot bezorgen de clubs uit de rechterkolom van 1A nachtmerries. Zij waren een belangrijke reden om volgend seizoen toch met zestien in plaats van achttien ploegen te starten in de hoogste voetbalklasse. Waarom jagen de miljardairs in het Belgische voetbal vooral de degradatiekandidaten op kosten?
Volgend seizoen spelen we dus toch weer met zestien ploegen in 1A. De werkgroep die hiervoor was opgericht had nochtans een ander voorstel: drie seizoenen met achttien ploegen – dus in 2020-2021 met Waasland-Beveren, OHL én Beerschot in 1A. Na drie jaar zou afgeslankt worden naar zestien en zouden er drie dalers zijn. Maar toen sloeg bij sommige clubs plots de schrik om het hart.
“OHL en Beerschot hebben eigenaars die rijker zijn dan de zee diep is. En als die hun portefeuille opentrekken, dan kan het weleens een degradatie betekenen voor mijn club”, moeten veel bestuurders gedacht hebben. Charleroién bondsvoorzitter Mehdi Bayat speelde dat handig uit in de finale onderhandeling binnen de raad van bestuur. Eerst Eddy Cordier (Zulte Waregem) en daarna ook David Meekers (STVV) en Joseph Allijns (Kortrijk) keerden hun kar: het werd een competitie met zestien, waarbij WaaslandBeveren zou degraderen en OHL of Beerschot zou stijgen als de promotiefinale nog kan gespeeld worden. Lukt dat niet, dan promoveert Westerlo als leider van de reguliere competitie in 1B. Zo voelden de clubs uit de rechterkolom zich toch weer iets veiliger. Meer nog, we hebben zo’n vermoeden dat zij eerder hopen op
het tweede scenario...
Helikopterongeluk
Maar is die vrees terecht? Moeten de clubs uit 1A bang zijn voor de diepe zakken van de eigenaars? Daarvoor hebben we de geschatte vermogens van alle hoofdaandeelhouders van de clubs op een rijtje gezet. Wat blijkt? De alarmbellen lijken niet voor niks af te gaan.
OH Leuven is in handen van de King Power Group. Dat bedrijf werd opgericht door de Thaise zakenman Vichai Srivaddhanaprabha. Eerder had hij ook al Leicester City overgenomen, dat vervolgens kampioen werd in de Premier League. Maar in oktober 2018 sloeg het noodlot toe: Vichai kwam om het leven bij een helikopterongeluk. Er brak paniek uit: wat zou er nu gebeuren met zijn fortuin en zijn voetbalclubs? De erfenis – geschat op een aardige 3,5 miljard euro – kwam in handen van zijn zoon Aiyawatt, die ook wel geïnteresseerd bleek in voetbal. In Vlaams-Brabant slaakten ze een zucht van opluchting.
Een gelijkaardig verhaal bij Beerschot, waar de Saudische prins Abdullah bin Musa’ed in 2018 zijn opwachting maakte. Hij kocht de helft van de aandelen, de andere helft is in handen van het Belgische bouwbedrijf DCA. Ook hij ‘kreeg’ zijn vermogen van 222 miljoen. Niet door een erfenis, maar gewoon omdat hij lid is van het Saudische koningshuis.
Financial Fair Play
De vrees van de 1A-clubs voor hun zelfbehoud is niet onterecht. Dat bleek ook dit seizoen met Waasland-Beveren. In tegenstelling tot Cercle, in handen van een rijke Rus, kon Waasland-Beverenvoorzitter Dirk Huyck (met een persoonlijk vermogen van ‘slechts’ twee miljoen) het zich niet permitteren een bijna volledig nieuw elftal te kopen tijdens de winterstop. Gevolg: WaaslandBeveren zakte naar de laatste plaats. Ook OHL en Beerschot zouden probleemloos een tandje kunnen bijsteken in de winter dankzij de diepe zakken van hun suikerooms. Begrijpelijk dus dat de degradatiekandidaten liever concurreren met Waasland-Beveren of Westerlo dan met OHL of Beerschot.
Maar wat met de Financial Fair Play (FFP)? Die werd toch in het leven geroepen om clubs te verplichten om niet meer geld uit te geven dan binnenkwam? Dat is de theorie, maar in de praktijk blijkt dat een bot wapen in de Belgische context. Clubs mogen op drie jaar nog steeds vijf miljoen verlies maken. En als dat niet volstaat, kan het kapitaal nog eens verhoogd worden met maximaal dertig miljoen. Bovendien worden veel kosten — bijvoorbeeld voor infrastructuur en jeugdwerking — niet meegenomen in die berekening. Met andere woorden: zelfs met de FFP mogen clubs jaarlijks nog steeds meer dan twaalf miljoen euro verlies maken. Ze mogen dus dubbel zoveel uitgeven als ze binnenkrijgen en toch kleuren ze nog binnen de lijntjes. Net daar komen die diepe zakken van de eigenaars van pas.
Dat de strijd tegen de degradatie de volgende jaren opnieuw zal leiden tot gekke transferkosten en opgepompte lonen, lijkt nu wel al een zekerheid, coronacrisis of niet. De Belgische kmo’er wordt zo steeds meer weggepest uit deze speeltuin van miljardairs. Tot ze hun speeltje beu zijn, natuurlijk.