Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Drukker print gratis familiefoto’s voor in rusthuis
GOEDE DAAD Kempense drukkerij Zwartopwit toont groot hart, maar kreunt onder coronacrisis
Manu Lemeur Zaakvoerder drukkerij Zwartopwit “Eerst zag ik er een commerciële deal in, maar toen dacht ik: die mensen moeten niet betalen.”
Drukkerij Zwartopwit in Herenthout laat zich van zijn beste kant zien. De afgelopen dagen leverde zaakvoerder Manu Lemeur (54) gratis duizenden geprinte foto’s aan rusthuisbewoners die hun familie niet kunnen zien door de coronamaatregelen. “Mensen zijn tot tranen toe bewogen als ze de foto’s zien.” Maar intussen moet Lemeur alle zeilen bijzetten om zijn bedrijf boven water te houden.
Toen het coronavirus in volle hevigheid toesloeg in de woonzorgcentra vroeg Manu Lemeur zich af hoe hij zijn steentje kon bijdragen. Toen kwam het idee om foto’s te leveren. “In eerste instantie zag ik er een commerciële deal in, maar toen dacht ik: ik doe het gratis voor die mensen.”
Hoe geraak je dan aan een gratis foto? Familieleden van rusthuisbewoners en alle medewerkers mogen bij drukkerij Zwartopwit hun favoriete foto bestellen. Het bedrijf drukt ze dan 35 centimeter op 45 centimeter af op 350 gram fotopapier en staat zelf in voor de levering.
“We doen dat voor meer dan zeventig woonzorgcentra van Zorgbedrijf Antwerpen en Vulpia. Die krijgen allemaal foto’s van ons. Hun naam staat op een witte rand die rond de foto wordt gedrukt, samen met de naam van het woonzorgcentrum. Je kan ze zo inkaderen. We hebben er al duizend geleverd. Door het grote succes is de actie verlengd. Ik moet er nog meer dan tweeduizend leveren.”
De rusthuizen reageren zeer enthousiast. “Het is een mooie geste en een heel leuk cadeau”, zegt Ingrid Bierinckx, directrice van woonzorgcentrum Boeyendaalhof in Herenthout. “De meeste van onze bewoners weten nog van niks, we delen ze deze namiddag uit. Dat wordt een enorme verrassing. Soms zijn het collages, met de hele familie. Ze kunnen ze ophangen in hun kamer. De foto’s zijn heel kwalitatief.”
Derde generatie
Manu Lemeur is de derde generatie die Drukkerij Bulckens runt. Het bedrijf bestaat dit jaar 85 jaar en heeft geschiedenis geschreven in de Kempen. Lange tijd had de drukkerij zelfs een eigen krant: Het Reklaamblad. Als kleinzoon van stichter Achilles Bulckens bouwde Manu Lemeur het bedrijf op onnavolgbare wijze uit tot een van de grote drukkerijen in ons land. Het woord eigenzinnig is hier van toepassing.
“Groei staat niet in het woordenboek van Zwartopwit”, zegt Manu zonder verpinken. “Ik heb nog nooit een ander bedrijf overgenomen. Ik wil organisch groeien en bovenal op een duurzame manier. Ik heb op die manier altijd met de rem op gewerkt. Ik heb er mijn eigen visie ingeslepen. Ik heb een goed gerund bedrijf dat niet wordt meegezogen in verhalen van groei.”
Alle papier dat bij Zwartopwit de deur uitgaat draagt een ecologisch label. Veelal is het papier gerecycleerd en het bedrijf produceert 100% CO2-neutraal. Van het aquarelpapier, dat met afval van katoenbalen wordt gemaakt, tot de rest van de papiersoorten die gemaakt zijn van gerecycleerde vezels en gras.
80% minder bestellingen
Drukkerij Zwartopwit schrijft een succesverhaal, maar door het coronavirus heeft het bedrijf het moeilijk. “Mijn bestellingen zijn met 80% teruggevallen”, zegt Manu Lemeur. “Wij drukken veel voor de cultuursector en de horeca: theaters, operahuizen, musea, optredens, festivals,… Dat ligt allemaal stil. In ons magazijn ligt voor meer dan 100.000 euro aan gedrukt materiaal dat onbruikbaar is, door de afgelasting van de evenementen. Die organisatoren bellen ons op met de vraag: kunnen we dat niet blauwblauw laten? Ik zou wel willen, maar kan niet. Als ik al die facturen weggooi, breng ik mijn bedrijf nog meer in gevaar.”
Lemeur is de afgelopen dagen gestart met zijn personeel uit te legen hoe de zaken ervoor staan. In 2000 nam hij de zaak over. Het personeelsbestand is gegroeid van twintig naar honderd werknemers. “Ik heb hen altijd beloofd dat wij nooit iemand met tijdelijke werkloosheid zouden sturen, nochtans schering en inslag in onze sector. Maar nu moet ik mijn woord breken.”
Dat valt hem zwaar, want Manu Lemeur is een man van principes. “Ik heb bijna geen verloop onder mijn personeel. Bijna elke werknemer die er van bij aanvang was, werkt hier nog. Of ze moesten met pensioen zijn. Ik werf al mijn mensen persoonlijk aan. De poetsvrouw heeft op mijn bureau een even lang gesprek als de werkleider. Ze moeten instemmen met de filosofie van het bedrijf: duurzaamheid, gekoppeld aan kwaliteit. Recent overspoelen de Chinezen ons met offsetdrukplaten aan dumpprijzen: zeer vervuilend, een stap van twintig jaar terug in de tijd. Ik zie dan dat drukkerijen in ons land dat volgen. Wel, ik
weiger dat. Bij mij zal het ecologisch verantwoord zijn.” Sociaal experiment
“Ik wil een sociaal verhaal schrijven. Ik neem mensen van 55 en 60 jaar aan die elders in de sector zijn afgedankt. Pas op, die mensen moeten hier ook uit hun pijp komen, maar op een aangepaste manier. Ik vind het de plicht van de werkgever om mee te zoeken naar een andere jobinvulling voor oudere werknemers. Ik wil dat mijn personeel gelukkig is. Zo krijg je heel loyale werknemers. Ik ben een peoplemanager, maar ze moeten meestappen
in mijn filosofie. Noem mijn bedrijf gerust een sociaal experiment.”
Zijn experiment wordt nu meegezogen in de coronacrisis. “We kunnen niet wachten tot de evenementenen cultuursector weer actief is. Ik ben ervan overtuigd dat kwalitatief en duurzaam drukwerk, dat lokaal door medewerkers met vakkennis wordt geproduceerd, de toekomst is. We moeten onszelf blijven heruitvinden. Ik hoop dat we erdoor spartelen. Als Zwartopwit door deze crisis komt, is het met een nog beter verhaal.”