“Zelfde gevoel als in eerste klasse”

Onder Marc Brys mocht hij ooit nog zijn debuut maken voor Germinal Beerschot, maar een ‘echte’ Rat werd Marc Van der Linden pas tijdens het avontuur in eerste provinciale. “Tot in het buitenland kenden ze ons verhaal.”

Als jeugdspeler verdedigde hij nog de kleuren van Germinal Ekeren en verhuisde hij na de fusie mee naar het Olympisch Stadion. Daar vierde hij in het seizoen 2003-2004 op z’n 18e zijn debuut in het eerste elftal. Tegen Heusden-Zolder. Verder dan 257 minuten zou hij niet komen.

“De concurrentie met Carl Hoefkens en Kurt Van Dooren was dan ook groot”, herinnert Van der Linden, die vandaag linietrainer is voor de verdedigers van de U15 tot de beloften. “Maar tien jaar later mocht ik me toch een vaste waarde noemen. Het niveau was dan wel anders, het gevoel was voor mij net hetzelfde. Hetzelfde

publiek in de tribunes, dezelfde sfeer in het stadion. Qua sfeer en beleving was dat jaar het beste uit mijn carrière. Elke thuismatch gaf ons een echte kick. Tijdens de opwarming zat er al meer volk dan ik bij andere wedstrijden had meegemaakt. Zoveel volk dat naar een amateurclub kwam kijken, tot in het buitenland kenden ze ons.”

De eerste thuismatch, de titelmatch… Het zijn de vaste verhalen die vaak komen bovendrijven. Voor Van der Linden was er nog één moment dat er mee bovenuit stak: de laatste match van Frank Magerman. “Een emotioneel moment”, bekent hij. “In het voetbal heb je weinig vrienden, maar hij is er zeker een geworden. Ik vond het zo jammer dat hij ging stoppen en heb hem gepusht om er een jaartje bij te doen. Tevergeefs. Achteraf gezien kon hij geen beter moment kiezen om te stoppen.”