Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mamzel wie?”
In 1920, tijdens de Zomerspelen in Antwerpen, werd België olympisch voetbalkampioen. Dat de Tsjechoslovaakse ploeg tijdens de finale uit onvrede met de scheidsrechter het veld verliet en wij zo automatisch de gouden plak in de wacht sleepten, is uiteraard bijzaak. Bijna exact honderd jaar later heerst er in heel Antwerpen (behalve mogelijk in Berchem) opnieuw euforie: zowel Royal Antwerp FC als Beerschot sjotten zich respectievelijk zaterdag en zondag naar de hoogste regionen van het Belgisch voetbal. In dat verband stuurde de krant me zondag naar Deurne, om te kijken hoe de fans van RAFC de overwinning van hun ploeg in coronatijden vieren. Zo belandde ik in supporterscafé Bisschoppenhof. Een fan vertelde me dat hij niet alleen wist dat linksbuiten Lamkel Zé in de schaduw van het Bosuilstadion woont, maar ook dat hij het exacte adres kende. Waarom zouden we niet even gaan aanbellen? Spontaan besloot ik om een rondje voor de fans te bestellen. Dat gaf me namelijk gelegenheid om even met de fotograaf te overleggen.
U moet namelijk weten dat ik geen fluit van voetbal ken. Mijn onkunde gaat van mijn kinderjaren – toen ik tijdens een match koppig op de grote backlijn bleef staan omdat de trainer voordien de positie van een verdediger zo op zijn bord had aangeduid – tot een eerdere reportage op het Kiel. Toen interviewde ik een fan van Beerschot. Hoe kon zijn ploeg de wedstrijd winnen? Hij zei iets onbegrijpelijks, waarop ik vroeg of dat een motiverend Latijns citaat à la Bart De Wever was. Hij keek me even strak aan en zei toen dat het de naam van hun nieuwe spits was.
Enfin, terug naar vorige zondag. “Mamzel wie?”, vroeg ik aan de fotograaf terwijl de cafébazin de tap in gang zette. “Lamkel Zé. Een geweldige voetballer, maar ook een rare kwiet, een beetje speciaal.”
Maar niets bleek minder waar: de Kameroenees zat er geen graten in om, met kleine oogjes, even naar café Bisschoppenhof af te zakken. Tijdens onze babbel was hij de beminnelijkheid zelve, vulde braaf het verplichte coronaregistratieformulier in en ging nadien met zowat elke stamgast op de foto. Al was social distancing duidelijk niet zijn ding. “Ach, die is het toch al gewend om gestraft te worden”, grinnikte de fotograaf.
Ik weet nog geen steeds geen fluit van voetbal, maar Lamkel Zé was zondag een echte gentleman.