“Mijn litteken lijkt op een wit spookje, ik wil het niet weg”

“Toen ik vijf jaar was, ben ik verbrand geraakt aan de kachel. Een van mijn zusjes heeft die opengedraaid, maar er zat een barstje in het glas zonder dat we het wisten. Daardoor is mijn jurk in brand gevlogen en ben ik zelf verbrand geraakt.” “Vijf dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen. Ik moest in een bad zitten. Ze moesten die stof weghalen. Dat bleef branden. Ik heb heel hard gegild. Ze hebben dan stukjes van mijn huid weggehaald. In de operatiekamer hebben ze me allerlei spuitjes gegeven en daarna moest ik rondrijden met een karretje waar zakjes met vocht en middeltjes tegen de pijn aan hingen.”

“Die brandwonde is een heel wit litteken geworden. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik het nog. Ik denk er niet zo veel meer aan, behalve als het een beetje pijn doet of jeukt. Ik mag eraan komen, maar als ik dat doe, begint het een beetje te branden. Het lijkt op een wit spookje, vind ik.”

“Dat litteken is een deel van mijn lichaam. Ik zou het niet weg willen. Het hoort bij mijn huid. Het is een herinnering. Later kan ik dit ook tonen aan mijn kinderen en hen uitleggen waarom ze niet dicht bij het vuur mogen staan. Bang van vuur ben ik niet echt, behalve als het naar mij spat.” “Toen mensen voor het eerst vroegen wat er is gebeurd, vond ik het moeilijk om dat te vertellen. Moet dat nu echt, dacht ik. Nu gaat dat beter. Gemene opmerkingen of scheldwoorden krijg ik niet echt. En wanneer mensen zeggen dat ze dat vies vinden, dan zeg ik: ik kan er niets aan doen. Laat mij gewoon met rust.”

“Ik ben een stoere meid, met veel oorbellen en stoere kleren. En later wil ik een piercing op mijn tong. Dus ik vind dat litteken niet zo erg, alleen die pijn was echt niet fijn. Is het iets wat ik wou? Nee, maar ik kan er niet veel aan doen.”

FOTO'S INGE KINNET Bowi heeft een litteken op haar rug nadat haar jurk in brand was gevlogen door een kapotte kachel.