“Mensen denken dat ik niets meer kan, maar dat is niet zo”

“Toen ik één jaar een twee maanden was, zat er een bacterie in mijn bloed. Daardoor werden mijn handen en benen zwart. De dokters hebben beslist mijn handen en benen af te kappen. Mijn mama heeft me verteld dat ik veel operaties heb ondergaan. Nu moet ik alleen nog elke week naar de kinesist.”

“Aan mijn littekens denk ik niet zo veel. Soms heb ik het er wel moeilijk mee. Dat hangt wat af van het moment. Ik ben wel veel boos geweest over wat er gebeurd is. Dan wil ik graag even alleen zijn, want ik kan dan hard uitvliegen. Voor de rest aanvaard ik het wel. Ik heb het nooit anders geweten.”

“Als ik ergens voor het eerst kom, dan vragen de mensen wat er is gebeurd. Ik vind het niet fijn als mensen beginnen door te vragen. Al geef ik wel antwoord. Gewoon weggaan vind ik niet beleefd. En het is beter dat ze vragen stellen dan gewoon staren en hun eigen conclusie trekken.”

“Mensen zijn niet gemeen, maar ze begrijpen het soms niet goed. In het vijfde leerjaar was er een meisje dat dacht dat het besmettelijk was. Ik kon het haar niet uitleggen, want zij liep de hele tijd weg van mij. Uiteindelijk is dat meisje een vriendin geworden.”

“Het grootste misverstand is dat ik niets meer kan, dat is niet zo. Als mensen zien dat ik kan tekenen, dan kijken ze wel verbaasd. Mijn hulphond Laurens beschermt me onderweg en raapt dingen op die ik laat vallen. En ik heb protheses voor mijn handen en benen. Al gebruik ik ze niet. Mijn benen zijn te klein en ik ben handiger zonder hand.” “Ja, soms maak ik er mopjes over, met uitdrukkingen waar ‘handen’ inzit. Handig zijn lukt me niet, he. Ik heb niet eens handen. Of vriendinnen die een foto van mij willen nemen met schoenen. Dan zetten ze die aan mijn knieën. Dat vind ik grappig.”

Door een auto-immuunziekte in combinatie met pneumokokken moest Audrey haar beide benen en handen laten amputeren.