De polder weent

De zenuwen in ons polderdistrict staan gespannen. De betoging van Vlaams Belang tegen het Islamitisch Centrum deze zaterdag is het zoveelste droevig conflict, dat middels een klein beetje goede wil totaal overbodig was geweest. Al meer dan tien jaar nodigen de leden van vzw Het Gezin de inwoners van Berendrecht, Zandvliet en Lillo uit voor de activiteiten die zij in hun Islamitisch Centrum organiseren. Veel Poldernaars zijn op die uitnodigingen ingegaan, hebben samen met de lokale moslimgemeenschap gegeten, gefeest, gepoetst, gewerkt en zich ingezet voor het district. Maar anderen sloten zich er bewust van af. Steve Vanbroeckhoven, de fractieleider van Vlaams Belang, geeft toe dat hij nog nooit met die mensen gepraat heeft. Nog erger, Carl Geeraerts, N-VA-districtsburgemeester sinds januari 2013, heeft hen slechts één keer ontmoet, zeven jaar geleden, en legt sindsdien alle uitnodigingen naast zich neer.

Misschien heerst in de polder, een district dat 10.000 zielen telt, een enorm druk sociaal en cultureel leven waardoor het onmogelijk is voor een districtsburgemeester om álle lokale verenigingen, al was het maar één keer per jaar, met een bezoek te vereren. In dat geval heb ik niks gezegd. Maar anders had Geeraerts, net als veel van zijn districtsgenoten, kunnen merken dat de mensen van vzw Het Gezin niet de ‘stiekeme haatbaarden’ zijn, waarvoor ze door sommigen versleten worden, maar gewone, geëngageerde mensen, zoals hijzelf, die proberen het beste te doen voor hun gemeenschap; en mensen ook, die bang zijn voor de gevolgen van al de laster die deze dagen over hen wordt uitgestort.

“De polder is de stad niet”, hoorde ik hier en daar de voorbije dagen. “Anderen moeten niet denken dat ze zich hier kunnen komen moeien met onze zaken. Dat gaan zij niet bepalen!”

Wij moeten absoluut begrip hebben voor de wrevel die ook na meer dan zestig jaar nog heerst over het inpalmen, tegen wil en dank, van de polderdorpen bij de stad Antwerpen, ter meerdere eer en glorie van de haven. Maar ook te midden van de modernste haveninstallaties blijven velen er blind voor de hedendaagse realiteit, heerst de angst voor de ‘olievlek’ van de stad. Wij hebben terecht bewondering voor de lokale tradities die ze koesteren om aan de rest van de wereld duidelijk te maken dat ze zeker geen Antwerpenaars zijn. Maar wanneer wordt die dorpsidentiteit potsierlijk? Als een districtsburgemeester zegt dat hij iemand wantrouwt omdat die uit een naburig polderdorp komt, kun je dan van zo iemand verwachten dat hij iemand uit een ander werelddeel vertrouwt? Die bekrompenheid is stuitend, zelfs in een hedendaagse landelijke omgeving. Alsof we nog in de wereld van Ernest Claes wonen. “Wij omarmen wie zich aanpast”, zegt Carl Geeraerts. Misschien rest de moslims van vzw Het Gezin niets anders dan zich met zijn allen in te schrijven bij die andere lokale vzw: die van De Oude Gans.