Helden van de zorg

We moeten natuurlijk nog even afwachten of de nieuwe coronamaatregelen die de regeringDe Croo vorige week afkondigde effect zullen sorteren, maar we mogen onszelf niets wijsmaken. Het ziet ernaar uit dat die regels niet zullen volstaan. We krijgen het virus niet onder controle. Integendeel. België stijgt naar de tweede plaats op de Europese lijst van zwaarst getroffen landen. Niemand wil een nieuwe lockdown, maar wat doen we dan?

Niets doen is geen optie. Tijd verliezen ook niet. Nieuwe maatregelen dringen zich op, onder andere omdat de bestaande niet gerespecteerd worden. Er moet nu snel iets gebeuren, want onze gezondheidszorg komt opnieuw onder druk te staan. Ja, we kunnen de patiënten nu beter behandelen en er zijn nu wel voldoende mondmaskers, maar ziekenhuisdirecteuren wijzen erop dat het verzorgend personeel moe is. Het hectische voorjaar, de zomer waarin alle uitgestelde behandelingen moesten gebeuren en nu de tweede golf … het zijn niet meer diezelfde uitgeruste en sterke verzorgers die in maart en april het virus vol goede moed te lijf gingen.

Het is voor de verpleegsters en dokters loodzwaar om, nauwelijks drie maanden na de traumatische weken in het voorjaar, opnieuw hun beschermende kleding aan te trekken, de maskers en schermen op te zetten en de patiënten te zien toestromen. Ze zullen doen wat ze kunnen, maar ze weten dat ze niet iedereen kunnen helpen. Er zullen weer mensen sterven, zonder familie om zich heen, maar met een verpleegster aan hun bed. Zoals ook in de woonzorgcentra opnieuw slachtoffers zullen vallen en het personeel ook daar met een bang hart probeert situaties als tijdens de lockdown te vermijden.

En deze keer wordt er niet voor de helden van de zorg geapplaudisseerd. Waarom raakt hun situatie velen van ons nu minder dan een halfjaar geleden? Gewoon omdat we allemaal coronamoe zijn? Maar het kan toch niet zijn dat die moeheid ons ongevoelig maakt voor de inspanningen van mensen die zich geen moeheid kunnen permitteren? We snakken allemaal naar het gewone leven met alles erop en eraan: uitgaan, cultuur, sportwedstrijden, feestjes, familiebezoeken, reizen … Maar als het er echt op aankomt, zal iedereen zeggen dat zijn gezondheid voor alles gaat. Als we ziek zijn, willen we verzorgd worden. Als we oud zijn, willen we geholpen worden. Onze gezondheidszorg kan die wensen nu redelijk goed vervullen. Laten we dat zo houden. De zorg is de ruggengraat van onze samenleving. Mensen die haar nu door onverantwoord gedrag in gevaar brengen, brengen alles en iedereen in gevaar, ook de economie, ook hun eigen geliefden, ook zichzelf.