Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Laatste woorden van Vietnamese migranten bereiken familie niet
Slachtoffers deden wanhopige pogingen om te communiceren terwijl ze stikten in vrachtwagen
De Vietnamese migranten, die in oktober vorig jaar stierven in een koelwagen, deden kort voor hun dood nog wanhopige pogingen om hun familie te bereiken. Dat is gebleken op het proces in Engeland, waar de verantwoordelijken van de smokkel berecht worden. Terwijl ze aan het stikken waren, namen de slachtoffers via sms afscheid van hun naasten. “Ik kan niet ademen. Sorry dat ik niet voor je kan zorgen”, schreef een van hen. Het bericht is nooit aangekomen. Er was geen bereik in de koelwagen.
Het strafproces in het Londense Old Bailey is al een week bezig, maar zal nog zeker zeven weken duren. Spilfiguren zijn trucker Maurice Robinson (25), die in oktober vorig jaar in het Verenigd Koninkrijk de koelwagen met de 39 Vietnamezen oplaadde, en de broers Christopher (34) en Ronan Hughes (40), die de fatale smokkel organiseerden.
De voorbije dagen kwamen op het proces trieste details aan het licht over het lot van de Vietnamezen. Sommige slachtoffers hebben wanhopige pogingen gedaan om familieleden en Vietnamese hulpdiensten te bereiken.
De Britse politie kon ongeveer vijftig telefoons van de Vietnamese slachtoffers uitlezen. Dat bracht volgens aanklager Emlyn Jones veel dramatische details aan het licht. De speurders vonden onder meer een selfie terug van een van de slachtoffers, die enkele uren voor haar dood genomen werd. Op het beeld is te zien dat de jonge vrouw heel erg zweet als gevolg van de extreme hitte in de koelwagen. Veel van de slachtoffers hadden door de warmte al hun kleren uitgedaan. Kort voor hun dood, terwijl ze al aan het stikken waren, hebben sommigen geprobeerd om familieleden op het thuisfront te bereiken.
De Britse autoriteiten vonden zelfs ingesproken gesprekken terug. Zo was er Nguyen Tho Thuan die een boodschap opnam voor zijn echtgenote, kind en moeder. “Het is Thuan”, zei hij. “Het spijt me. Ik kan niet meer voor jullie zorgen. Het spijt me. Het spijt me. Ik kan niet ademen. Ik wil terugkomen naar mijn familie. Heb een goed leven.”
10.000 pond De berichten hebben de familieleden
thuis in Vietnam nooit bereikt omdat er geen mobiel bereik was in de container waarin de slachtoffers via Zeebrugge de oversteek naar Engeland maakten. Een aantal slachtoffers zou nog geprobeerd hebben om de container open te breken. Maar tevergeefs. “Er was geen uitweg. Niemand kon hen horen. Niemand kon hen helpen”, zei aanklager Jones tijdens het proces.
De slachtoffers, onder wie tien tieners, waren tussen de 15 en 44 jaar oud. Een groot aantal van hen reisde in de ochtend van 22 oktober 2019 vanuit Parijs met een taxi naar een dorpje in Noord-Frankrijk, waar ze werden opgepikt door een vrachtwagen. Uit het onderzoek is gebleken dat ze elk 10.000 pond (11.000 euro) als voorschot aan hun smokkelaars moesten betalen. Er waren te veel mensen in een te kleine koelruimte. Daardoor is de temperatuur snel gestegen. De slachtoffers kwamen allemaal om het leven door een gebrek aan zuurstof.
“Geef ze wat lucht”
De container kwam via Zeebrugge in het Britse Purfleet aan. Truckchauffeur Maurice Robinson laadde de container op, waar de Vietnamezen al twaalf uur in zaten. Een havenwerker merkte op dat er uit de container “een scherpe geur” kwam, zo verklaarde hij aan de politie. Robinson ging door met zijn opdracht. Hij kreeg een sms-berichtje van zijn baas Ronan Hughes dat hij pas zes
Nguyen Tho Thuan
Ingesproken bericht van een slachtoffer
“Het spijt me. Ik kan niet meer voor jullie zorgen. Het spijt me. Het spijt me. Ik kan niet ademen. Ik wil terugkomen naar mijn familie. Heb een goed leven.”
minuten na het buitenrijden van de haven even de container mocht openen. “Geef hen snel wat lucht, maar laat hen er niet uit”, schreef hij in zijn bericht.
Het Britse gerecht beschikt over camerabeelden waarop te zien is hoe chauffeur Robinson uiteindelijk de container opent en negentig seconden voor zich uit blijft staren. Hij is terug ingestapt, reed nog een blokje om en besliste pas een kwartier later om de hulpdiensten te bellen. Dat gesprek werd afgelopen week tijdens het proces afgespeeld. “Ik ben een truckchauffeur”, begint Robinson zijn telefoontje. “Ik heb net een container uit de haven opgeladen. Er zijn er veel. Er zitten migranten in. Ze liggen allemaal op de grond. Ik denk dat er 25 zijn. Ze ademen niet.” De persoon bij de noodcentrale vroeg de trucker om nogmaals te gaan kijken in de container, maar dat wilde hij niet.