Samen tegen corona, weet je nog wel?

Hoofdredacteur brieven@gva.be

Nooit meer een lockdown. In de zomer geloofden we er nog in. Ons zou het niet meer overkomen. In september genoten we van de herwonnen vrijheid en vonden we altijd wel iemand die de stijgende cijfers wilde relativeren. Lieven Annemans of een andere niet-viroloog, het maakte niet uit. Maar nu is het op. We gaan terug naar een (vorm van) lockdown. Het is nog niet officieel beslist, maar de beslissing hangt al als een loodzwaar onweer boven ons hoofd. De sportwereld gaat naar code oranje, virologen suggereren openlijk een verbod op alle evenementen en noemen thuiswerk “een gemakkelijke stap”. Iedereen ziet wel dat het niet anders meer kan. Maar waarom hebben we het nu ook weer zo ver laten komen?

We zijn erg bedreven geworden in het zoeken van schuldigen: de vorige regering die niet luisterde naar de virologen, de ingewikkelde structuur van dit land, de jongeren die zich onverantwoordelijk gedragen, de rusthuizen die te veel bezoek toelaten, de scholen die niet streng genoeg zijn, de horeca, de contact tracing die niet deugde, … Eindeloos veel schuldigen hebben we de voorbije maanden gezocht en gevonden. En allemaal waren ze inderdaad minstens een beetje schuldig. Het virus zit nu overal. De hele wereld heeft het onderschat. Als je de grafieken van de verschillende landen overloopt, is er één constante. Landen waar de mensen de opgelegde regels ook werkelijk naleven, komen het sterkst uit de strijd. Kijk maar naar Duitsland, zelfs naar Zweden. Daar worden geen uitzonderlijk zware maatregelen uitgevaardigd, maar ze worden wel nageleefd. Dat was in België niet altijd het geval. Te veel Belgen creëerden hun eigen regels. Als we straks aan 10.000 besmettingen per dag zitten, schieten we niets op met de zwartepiet doorspelen. En met verdeeldheid evenmin. We zouden nu opnieuw de solidariteit van die eerste dagen moeten vinden. Allemaal samen tegen corona, weet je nog wel? Benieuwd of ons dat nog lukt. Misschien wel, want er bestaat wel degelijk nog eensgezindheid. Zo is elke viroloog en elke politicus ervan overtuigd dat de scholen moeten openblijven, net als elke leerkracht, ieder kind en elke ouder. Iedereen vindt het van het grootste belang dat kinderen en jongeren onderwijs kunnen blijven volgen. Dat is een sterke, haalbare doelstelling waaraan iedereen kan meewerken. Een welvarend land als het onze kan toch voldoende discipline aan de dag leggen om het onderwijs en de zorgsector overeind te houden. Als dat niet lukt, wat voor een land is dit dan?