Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Afscheid van een pédaleur de charme
Uitgeweken Edegemnaar was geen knecht en geen kopman, maar won o zo moeizaam Serge Pauwels
Pauwels was geen renner zoals er dertien in een dozijn zijn. De master in de toegepaste economische wetenschappen was geen knecht en geen kopman, zoals Steve Cummings dat was, zoals Alessandro De Marchi dat is. Een statuut dat in het moderne wielrennen aan het verdwijnen is. Iedereen wordt tegenwoordig snel in een hokje gestopt.
Pauwels was te goed om een simpele helper te zijn maar net niet genoeg killerg om het kopmanschap te claimen. Maar als hij zijn dagje had uitgekozen, moest je wel een winnaar zijn om hem eronder te houden. Zie de Tour van 2015, waarin hij met het Zuid-Afrikaanse MTN - Qhubeka dankzij een wildcard startrecht kreeg en in de Alpen bijna dagelijks in de aanval trok, om met uiteindelijk een dertiende plaats in beloning.
“Dat is misschien wel mijn mooiste herinnering. We waren de underdogs. In die Tour heb ik mezelf herontdekt. Dat was achteraf gezien mijn bijzonderste jaar. En ook 2009, toen ik bij Cervelo Test Team onder meer de Giro reed.”
Vooral de beelden uit de rit naar Faenza in die Giro staan in het geheugen gegrift, toen Pauwels zich op bevel van zijn ploegleiders Jean-Paul van Poppel en Marcello Albasini moest laten uitzakken voor kopman Carlos Sastre, maar achteraf bleek dat dit overbodig was. Later voor de groene tafel won Pauwels alsnog deze etappe nadat de Italiaan Leonardo Bertagnolli met foute waarden in het bloedpaspoort was geschrapt als winnaar.
het eindklassement Niet explosief genoeg als Pauwels kan een indrukwekkende
waslijst ereplaatsen voorleggen, maar het lijstje overwinningen is gestopt na die bewuste Girorit en een etappe en eindwinst in de Tour of Yorkshire drie jaar geleden.
“Ik was gewoon niet explosief genoeg. In de grote ronden moest ik in de hoge cols op een opportunistische manier aanvallend koersen. Dat waren mijn enige kansen. In de Tour heb ik alle plaatsen bezet: van twee tot tien, maar niet plaats één.”
Toch stond hij vier jaar geleden op Chalet Reynard in de Tour al met één been op het hoogste schavot toen Thomas De Gendt hem uiteindelijk remonteerde en de etappe op Quatorze Juillet won.
“Het is de enige droom die ik nooit voor elkaar kreeg. Maar daar ga ik nu niet de rest van mijn leven ongelukkig om zijn.”
De pédaleur de charme onthoudt vooral de mooie momenten. Zoals de Olympische Spelen in Rio 2016, waar zijn ploegmaat van de voorbije twee jaar bij CCC Greg Van Avermaet goud pakte. Tot op vandaag is hij ook de enige Belg die voor het Sky van Dave Brailsford reed.
“Dat waren de beginjaren. Het was een heel andere, wetenschappelijke benadering van de sport. Ondertussen is het Britse team doorgegroeid en is het een trendsetter geworden. Ik ben er fier op dat ik in heel veel mooie ploegen met heel aparte culturen heb gereden. En dat ook mijn kinderen Odile (5) en Marcelle (3,5) bewust mijn carrière wat hebben meegemaakt. Het waren fantastische dagen om mijn vrouw Ine en dochters in de bergen van de Tour te zien.”
Virale infectie Aan dat alles komt in de aan
●
●
●
Geboren: 21 november 1983 in Lier
Ploegen
* Rabobank CT (2004-2005)
* Topsport Vlaanderen (2006-2008)
* Cervelo (2009)
* Sky (2010-2011) * Omega Pharma Quick.Step (2012-2014) * MTN - Qhubeka (2015) * Dimension Data (2016-2018)
* CCC (2019-2020)
Beste prestaties
* Ritwinst Giro (2009) * Dertiende eindklassement Tour (2015) * Ritwinst en eindwinst Tour of Yorkshire (2017) staande Vuelta dus geen verlengstuk, maar zelfs abrupt een einde.
“Het begon met een virale infectie in augustus, die uiteindelijk myocarditis bleek te zijn. Als gevolg van die hartspierontsteking moest ik twee maanden rusten. Pas vorige week liep die periode af. Dan weet je dat je niet meer op tijd in conditie kan geraken.”
Zo eindigde het verhaal dat in 2006 begon in de Tour Down Under voor Chocolade Jacques Topsport Vlaanderen. Uiteindelijk werd de Mont Faron in de Tour des Alpes Maritimes et du Var zijn terminus in de trui van CCC.
“Toen dacht ik even, met corona voor de deur: misschien kan dit wel mijn laatste koers zijn geweest. Gezien mijn leeftijd. Gezien het gegeven dat mijn contract afliep. Gezien het feit dat ik de tweede seizoenshelft niet kon rijden. Dan word je in een bepaalde richting geduwd, al heb ik deze beslissing weloverwogen genomen. Liever niet het jaar te veel. Ik wilde ook niet wachten om dit bekend te maken.”
“Doordat ik dit nu al openbaar maak, hoop ik dat er deuren voor mij opengaan. Ik zie een rol als ploegleider wel zitten. Ik zou graag met de jeugd werken, haar advies geven en mijn ervaring doorgeven. Ik laat de dingen op mij afkomen. Ik denk dat ik een goede reputatie als renner heb opgebouwd en dat die me van pas zal komen om de volgende uitdaging in mijn leven aan te gaan.”