Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Flauwekul voor pubermeisjes
Veel vloeken en vrijen, maar ‘After we collided’ heeft net als voorganger weinig te vertellen
“Hardin, je hebt twee opties. Ofwel neuk je me, ofwel vertrek je.” Met dubbele tong stelt de dronken Tessa Young haar exvriendje Hardin Scott een ultimatum. De toon is gezet,
After we collided mag en zal niet zo’n saaie sof zijn als voorganger After. Maar is het effectief een betere film? Spoiler: het antwoord is nee.
Het liefdesverhaal van Tessa Young (Josephine Langford) en Hardin Scott (Hero Fiennes Tiffin) is heel populair bij meisjes en jonge vrouwen. Online wordt een eind weg gesmacht bij #hessa en #herophine. De fans noemen zich ‘afternators’, schrijfster Anna Todd is hun ‘Grote Leider’.
Zeven jaar geleden wachtte Todd aan de kassa van een supermarkt, toen ze haar telefoon bovenhaalde en het eerste hoofdstuk van After tikte. Onder het pseudoniem Imaginator1D deelde ze elke dag een nieuw hoofdstuk van haar erotische fanfictie rond de boyband One Direction. Anderhalf jaar later verscheen het verhaal in boekvorm.
Later volgden After we collided,
After we fell, After ever happy en Before, goed voor drieduizend pagina’s liefdesperikelen van Tessa Young en Hardin Scott – die niet toevallig dezelfde initialen heeft als One Direction-zanger Harry Styles.
Toch één verdienste
Hardin, een ruwe bolster met blanke pit, kan hele passages uit
Wuthering heights uit het hoofd citeren. Tessa Young, het brave boekenmeisje dat Hardin aan de universiteit leert kennen, is een vogel voor de kat. Tijdens een spelletje truth or dare wordt ze uitgedaagd om Hardin te kussen. Wat ze niet weet, is dat Hardin ondertussen ook een dare heeft lopen: hij gaat de weddenschap aan om haar in zijn bed te krijgen én te dumpen. Maar een romcom zou geen romcom zijn mocht Hardin niet halsoverkop verliefd worden op Tessa. En mocht zijn bedrog niet in een dramatische stortbui uitkomen.
Dat is het verhaal van After, de eerste film uit de franchise, die in april vorig jaar verscheen. De derde en de vierde film staan in de startblokken, intussen worden de afternators zoet gehouden met
After we collided. Anna Todd schreef het script en beloofde de afternators dat de film veel dichter bij het boek zou blijven. En dat is meteen zijn enige verdienste.
Explicieter en luider
De cameravoering lijkt recht uit een soap te komen. De toegevoegde shits en fucks kunnen de dialogen van Tessa en Hardin niet boeiend maken. De over elkaar struikelende plotwendingen moeten verbergen dat er eigenlijk niks te vertellen valt. Tessa ontpopt zich van een maagdelijk boekenmeisje tot een zelfverzekerde boss lady. Ze heeft zich seksueel ontwikkeld, ze beseft dat er leven is na de liefdesaffaire én ze begint een – heel onrealistische – stage bij een uitgever. Maar een feministische film is After we collided allerminst: meisjes schelden elkaar nog steeds uit voor hoer, ze krabben elkaar nog altijd de ogen uit om een jongen. Hoewel de film ditmaal dieper ingaat op Hardins verleden, of toch pretendeert dat te doen, wordt de jongen toch een nog grotere karikatuur dan hij al was.
De seksscènes zijn explicieter en vooral luider: de film smoort het gekreun en gesteun niet langer onder romantische ballads. Ook de ruzies zijn heftiger. De relatie van Tessa en Hardin is toxischer dan een flesje cyaankali, maar haar doodsstrijd is echt té vermoeiend om aan te zien. Nee, zelfs muziek van Sufjan Stevens kan dit misbaksel niet redden.