BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES

HOUSE/DANCE All Blessed ROCK Letter to You

FAITHLESS ★★★èè

Dat is even wennen, een nieuw Faithless-album zonder Maxi Jazz, de boomlange sjamaan die het Britse gezelschap live al een kwarteeuw hoger tilt dan de kwaliteit van de deuntjes soms kan verklaren. Wel nog steeds aan boord: Sister Bliss achter de toetsen en achter de schermen Rollo Armstrong: de man die als producer/auteur deze groep exact de juiste weg toonde tussen elektronica, house en pop. Zelf wijzen de groepsleden de track Synthesizer aan als het beginpunt van dit album. De bronnen – Jean-Michel Jarre, Trevor Horn, maar wij horen ook New Order – liggen er in aan de oppervlakte. Daft Punk had er vast iets moois mee kunnen doen, Faithless maakt er zelf ook een knappe housetrack van die speelt met tempo en stilte, met de stem van Nathan Ball. Elders hoor je Suli Breaks, Gaika en Damien Jurado. Zonder Maxi Jazz klinkt All Blessed soms eerder als een met guest vocals gevuld Moby-album dan als een Faithless-plaat, maar ook zonder zijn lyrics behouden de tracks de spirit van weleer. Het oproepen tot zelfbewustzijn, begrip voor anderen, een open communicatie, liefde voor jezelf: de schaduw van de aan luxe en wiet verslingerde boeddhist die een hele festivalweide in vuur kon zetten, hangt zwaar boven All Blessed. Zelfs wanneer slotsong Take Your Time (met Jurado) of het mooie Walk in My Shoes de beats onderbreken, is dat ook weer met thema’s die het vertrouwde Faithless dichtbij houden. Ook zonder MJ is dit album in veel opzichten beter dan de tien jaar oude voorganger The Dance.

BRUCE SPRINGSTEEN ★★★★è

De tijd zit Bruce Springsteen op de hielen. Had hij pas zijn autobiografie klaar, dan was er na een lange periode op Broadway vorig jaar pas nog het heel mooie Wat later liet de Amerikaan al weten dat hij in geen tijd een nieuw album voor de E Street Band had geschreven. We vergeven hem de kleine leugen: drie songs op werden in de periode 1972-1973 onafgewerkt gelaten, alleen de andere negen zijn nieuw. Maar het zijn goede songs, die door de E Street Band onder handen worden genomen als een stel jonge veulens die in hun vuur de enkele mindere liedjes meteen een trapje hoger tillen. Teruggrijpen naar vroeger is bij de nu 71-jarige Springsteen een constante: hij vist oude liedjes op, mijmert in zijn teksten over verdwenen vrienden, refereert muzikaal aan zijn voorliefde voor Phil Spector-producties, vernoemt in één song Ben E. King als een van zijn oude helden, terwijl enkele van die oude songs je weer doen begrijpen waarom luisteraars toen de link legden met Bob Dylan. Wat op vooral opvalt, is de goesting die het album uitstraalt. Deze keer is er nauwelijks de drang om politieke boodschappen te verkondigen, deze draait in de eerste plaats om de liefde voor muziek. Het moet vele decennia geleden zijn dat een Springsteen-album – opgenomen in vier, vijf dagen – nog zo spontaan en ongepolijst klonk. En zo overduidelijk: E Street Band. Elke keer Roy Bittan de toetsen beroert of in elke kleine sax-opstoot van Jake Clemons, in de manier waarop sommige songs schaamteloos teruggrijpen naar zijn sound uit de seventies: zijn thema’s mogen veranderd zijn, muzikaal maakt Springsteen hier wel degelijk de cirkel rond. En hij is erg goed bij stem. Hoor die in het triomfantelijke het geluid van een man die nauwelijks kan wachten om opnieuw met dit stelletje oude vrienden de podia onveilig te maken. Alleen al om dat dichterbij te brengen, zwéren we niet meer te zondigen tegen de coronaregels.