BOEKEN | CD’s | DVD’s | GAMES

DRUM-’N-BASS Second Nature DISCO/POP Disco

NETSKY ★★★èè

Cirkels maak je doorgaans rond. Netsky is nog lang niet ‘fin de carrière’, maar omarmt op Second Nature toch weer de klank die hem ooit uit de kelders trok: drum-’n-bass met een ferme neus voor melodie. Zo neemt Boris Daenen een halve U-bocht. Zijn vorige worp kwam uit de legbatterij van een groot label en flirtte onsubtiel met pop. Voor album vier gaat het terug naar de artisanale platenboerderij van Hospital, dat Netsky destijds lanceerde. Gevolg: deze keer geen ententes met diva’s genre Emeli Sandé. Wel: eigengereide vloerstamperij die onbekender talent lanceert. Netsky blijft hitgevoelig in songs als Hold on en Let Me Hold You, maar in Blend, Power en Look at Me Go – rondje hakken, iemand? – zoekt hij eindelijk weer ruwe randen op. Alleen, met achttien tracks en ruim een uur speeltijd mikt Netsky eerder op Spotifyalgoritmes dan op een behapbare rit. En glijden mindere goden als Don’t Care What People Say zo van je af. Volhouders worden beloond: met slotsong Basic Instinct hint Netsky naar die mooie, relaxte koers die hij straks wil varen.

KYLIE MINOGUE ★★★èè

Laat het maar aan Kylie Minogue om in apocalyptische tijden het hedonisme toch even te doen zegevieren. Met keert de Australische popprinses, na een uitstapje naar countrypop, voluit terug naar de glitterlichten en plots lijkt het alsof de jaren zeventig nooit zijn gestopt. Ze is niet de eerste die dezelfde albumtitel gebruikt om hetzelfde statement te maken: Pet Shop Boys vulden al liefst drie remix-albums onder die titel, een gemakkelijke noemer die geen onduidelijkheid toelaat. Ook Kylies gaat recht op het doel af, met alle ingrediënten die het genre al ruim vier decennia definiëren: opzwepende beats, handclaps, strijkertje hier en daar, wat kirrende party people op de achtergrond en de zwoele vocalen die bij Kylie op plaat toch altijd flink beter klinken dan live. Níéts aan klinkt nieuw, nergens probeert Minogue het genre een eigen toets te geven: op dit album moet in onzekere tijden de resoluut positieve vibe volstaan om haar publiek mee te krijgen. Ongetwijfeld zal ze daar met deze plaat in slagen, maar we horen ook gemiste kansen: stel je eens voor dat de Australische zich nieuwe liedjes liet aanmeten door Jamiroquai, Jamie Lidell, Mark Ronson,…? Het resultaat zou de disco-pastiche – waar te vaak in vastrijdt – vast wat vaker overstijgen. Wie dat soort Kylie met meerwaarde wil horen, moet toch weer terug naar het album inmiddels tien jaar oud.

FOTO RR