Kroegbazin gaat tijdelijk werken op Covid-afdeling Stuivenberg

Cafébazin gooit carrière tijdelijk om en begint op Covid-afdeling in Stuivenberg

Sportcafé Brieleke staat leeg. In afwachting van betere tijden is het rolluik van de toog zelfs neergelaten. In de Covid-afdeling van het Stuivenbergziekenhuis daarentegen gaat het er hectisch aan toe en komen zorgverleners handen en voeten te kort om patiënten te helpen. Het contrast tussen beide werkplekken van cafébazin, maar nu ‘heringetreden’, verpleegkundige Sieglinde Segers kon niet groter zijn.

Wommelgemnaren mogen Sieglinde (45) dan vooral kennen als de warme gastvrouw van sportcafé Brieleke naast de sporthal, ook een ziekenhuis is geen onbekend werkterrein voor haar.

“Na m’n opleiding tot verpleegkundige heb ik twaalf jaar gewerkt op de afdelingen hematologie en oncologie van het ZNA-ziekenhuis Middelheim. Een boeiende tijd waar ik ondanks de soms moeilijke situaties goede herinneringen aan bewaar. Het was dan ook zeker niet uit onvrede of na een burn-out dat ik overstapte naar het Centrum voor Leerlingenbegeleiding om er te assisteren bij medisch onderzoek van scholieren. Een regelmatiger beroepsleven zonder ‘shiften’ was welgekomen bij de opvoeding van onze twee jonge kinderen”, vertelt ze.

Ruim drie jaar geleden volgde een meer opmerkelijke carrièreswitch. Met haar man Tom Boey vatte Sieglinde post achter de toog van sportcafé Brieleke. “Ook dat kende ik al, weliswaar vooral van voor de toog. We zijn allebei nauw betrokken bij volleybalclub Woka die in deze sporthal speelt. We gaan ervoor, maar de omstandigheden zaten voorlopig niet echt mee. Er zijn de aanslepende verbouwingswerken aan het polyvalent centrum en recent natuurlijk de twee verplichte sluitingen ten gevolge van corona.”

Niet meer poetsen

Half januari. Eerder ziet een realistische waardin Sieglinde haar sportcafé niet opnieuw mogen openen. “Om ons café nog maar eens helemaal op te poetsen of de laatste klusjes te doen na de verhuizing van een jaar geleden, had ik geen zin. Ook al omdat de aannemer van de gemeente nog geregeld binnenvalt voor werkzaamheden. Gevolg was wel dat ik hier sinds de jongste sluiting van 19 oktober de muren opliep. Als ik in de krant dan de taferelen zag in de ziekenhuizen van mijn vroegere werkgever, leek het me een beter idee om me daar opnieuw aan te bieden.”

Tijdens de eerste lockdown was Sieglinde al eens gaan helpen in woon-zorgcentrum Millegem in Ranst. “Maar dit keer wilde ik mijn opleiding en ervaring als verpleegkundige graag optimaal aanwenden en dus meldde ik me met wat twijfels aan bij de personeelsdienst van ZNA. Ik werd er gelukkig met open armen ontvangen. Binnen de kortste keren hadden ze een tijdelijk contract voor me geregeld en kon ik aan de slag. Het werd uiteindelijk het Stuivenberg-ziekenhuis”, aldus de verpleegster.

Meter

Ondanks al haar ervaring was het toch met een klein hartje dat Sieglinde aan haar ‘eerste’ werkdag in Stuivenberg begon. “Zou er niet te veel veranderd zijn? En wat met al die digitalisering? Maar ook in het ziekenhuis werd ik ongelofelijk goed opgevangen”, werd ze al snel gerustgesteld. “Met Glesa kreeg ik een meter toegewezen die zich over me ontfermt en wegwijs maakt. Ook hoofdverpleegkundige Anita gaf me meteen het gevoel dat ik er echt bij hoor. Al goed want het laatste wat ik wil, is in de weg lopen.”

Geen schrik

Toen haar gevraagd werd of ze meteen mee op de Covid-afdeling wilde meedraaien, twijfelde Sieglinde niet. “Ik ben niet bang, ook al omdat we erg goed beschermd zijn door onze kledij en alle voorschriften. Het was wel even wennen aan dat gezichtsmasker, dat letterlijk sporen nalaat op m’n voorhoofd na elke werkdag. Maar het werk zelf verloopt verrassend goed. Toen het plaatsen van dat eerste infuus, die blaassonde en dat zakje voor extra bloedtoevoer nog vlot bleek te gaan, was ik vertrokken.” De situaties die Sieglinde en haar collega’s moeten zien te managen, zijn soms heftig. De moeizame communicatie met patiënten is soms frustrerend, voor beide partijen. En de werkdruk, die ligt zoals bekend erg hoog nu. “Maar de voldoening van dit werk is gelukkig ook groot. Dat heeft veel te maken met de sfeer onder collega’s. We verstaan elkaar uitstekend en springen voor elkaar in de bres. Ze hebben al beloofd dat wanneer de storm wat gaan liggen is, ze naar het sportcafé komen om zonder Covid-battledress gezellig wat te drinken.” (lacht)

Heilige Sieglinde

Dat moment komt vast, en niet alleen omdat de Covid-cijfers stilaan de goede kant opgaan. Sieglinde is ondanks het meevallen van deze bijzondere ‘interim’-opdracht niet van plan om haar klanten in sportcafé Brieleke in de steek gelaten.

“Die missen mij ook wel en ik hen”, aldus de verpleegkundige met aanleg tot pinten tappen. “Waar ik alleszins nog beter dan voorheen zal over waken, is de staat van onze EHBO-koffer. Ik maak er een erezaak van dat die up-to-date is en alleen gevuld met kwaliteitsmateriaal. Hopelijk komt er straks ook nog een defibrillator te hangen. Weet je dat ik hier al een paar keer sporters maar ook voorbijgangers verzorgd heb in het café? Eén dame was zo dankbaar dat ze me achteraf nog een kaartje kwam geven van de heilige Sieglinde omdat haar ‘redding’ net op die feestdag was gebeurd. Heilig ben ik zeker niet, maar ik zorg graag voor mensen.”

FOTO JAN AUMAN Sieglinde met schort als uitbaatster van sportcafé Brieleke, zoals alle horecazaken al gesloten sinds 19 oktober.

FOTO RR Sieglinde als verpleegkundige klaar voor de strijd op de Covid-afdeling van het ZNA-ziekenhuis Stuivenberg omringd door collega’s Zhima, Anastasia, Ihssan en Imke.