Hoe weinig er ook kan, er kan nog veel

Hoe komen we de winter door? Hoe houden we de moed erin? Hoe vermijden we dat mensen afhaken, in eenzaamheid wegzakken, in werkloosheid wegkwijnen, in een depressie sukkelen? Er lijkt intussen maar één antwoord op al die vragen: door te aanvaarden dat deze toestand nog heel lang duurt, niet te treuren over wat was, nog niet te dromen van het leven na corona, maar van deze lockdown het beste te maken. Hoe je het ook draait of keert, je komt altijd bij dezelfde conclusie uit. Dramatische taferelen spelen zich nu af in de ZuidItaliaanse ziekenhuizen. De hele eerste coronagolf bleef de voet van de Italiaanse laars gespaard, tot ver in de zomer was de zuidelijke regio een van de weinige groene gebieden op de Europese kaart, maar nu is de situatie compleet uit de hand gelopen. Net als de artsen in onze ziekenhuizen enkele weken geleden, schreeuwen de dokters in Napels en Palermo om een lockdown. Hij kan niet streng genoeg zijn.

Bijna alle Europese landen moeten opnieuw de regels verstrengen. Over versoepelen wordt niet gesproken, over de lengte van de lockdown ook niet. Hij zal duren zolang hij moet duren. Na de eerste golf konden we onszelf nog wijsmaken dat het ergste voorbij was, nu weten we dat het ergste gewoon terugkomt als we te veel willen en als de overheden niet streng genoeg optreden. Hier zitten we dus. Alle bevolkingscategorieën zijn intussen al in het nieuws geweest omdat de mensen die ertoe behoren het niet meer zien zitten: de mensen in de zorg, de horeca, het onderwijs, de jongeren, de studenten, de mensen in armoede, de winkeliers, het personeel van de supermarkten, de cipiers en de gevangenen ... allemaal hebben ze het moeilijk. Eigenlijk heeft iedereen het moeilijk. Het enige dat we kunnen doen is het elkaar niet nog moeilijker maken. Het heeft geen zin om onze frustratie uit te werken op anderen. Deze lockdown is de wereld waarin we nu leven. En zelfs als er over enkele weken een paar winkels extra zouden mogen opengaan of we iemand extra in huis zouden mogen halen, de vrijheid van vroeger komt nog lang niet terug.

Je kunt daarover treuren, of genieten van de dingen die wel nog kunnen: wandelen, fietsen, koken, online les volgen, je huis schilderen, lezen, skypen ... Je kunt mokkend met je duimen zitten draaien, of de handen uit de mouwen steken. Want hoewel de economie hard getroffen wordt, is er enorm veel werk: in de armoedezorg, het onderwijs, de ziekenhuizen, de rusthuizen … Echt waar, hoe weinig er ook kan, er kan nog veel.