Give me a break

Hij is advocaat, ondervoorzitter van voetbalclub Beerschot, spreker, auteur, doctorandus aan de UGent en zoveel meer. En op vrijdag ook columnist, in Gazet van Antwerpen. Om zijn mening te delen, over voetbal, in al zijn aspecten. Niet als ‘Beerschotman’ of jurist, maar als Walter Damen.

Een interlandbreak is altijd een leuk moment van bezinning. Als we het Antwerps voetbal tijdens deze break mogen evalueren, dan is het een seizoen met mixed emotions voor de Antwerpse ploegen. Vreugde en ontgoocheling volgden elkaar snel op, maar ik onthoud vooral genot, een ongelooflijk potentieel en een gestage opmars waarbij door de clubs ook de nodige internationals worden geleverd. Om niemand voor de spreekwoordelijke borst te stoten, zal ik mijn nietwetenschappelijk oordeel alfabetisch geven…

Antwerp: een ploeg met geniale momenten, maar die de constante om voluit voor de titel te kunnen spelen momenteel blijkbaar nog niet bezit. Op Europees vlak een absolute droomstart, maar daarna een opdoffertje. Een stadion dat sowieso weergaloos wordt. Nu maar hopen dat de diehard fan zijn plaats daarin opeist. Antwerp kan alleszins al minstens een onderscheiding claimen. De grote onderscheiding is in aantocht, maar is nog niet helemaal binnen. ‘Godzijdank’ kan hen wel naar dit niveau helpen. Sommigen beweren dat hij wat sputtert. Spijtig dat dat dan niet tegen Beerschot was. Toen was hij nog een God die bedankt werd door iedereen.

Maar zoals Bredero (15851618) het zei: “Het kan verkeren.” Voor de jeugdige lezer: dit was een schrijver/dichter die al zijn werken steeds heel positief begon maar bijna altijd pessimistisch eindigde. Dieumerci verdient geen Bredero. Wat er ook moge gebeuren, zijn positief einde heeft hij allang verworven. Afwachten of D’Onofrio gemist gaat worden. Zijn contacten zijn immers grandioos en zijn inschatting van spelers ook. Alleen stond daar altijd een stevig prijskaartje tegenover en niet iedereen kon zich bewijzen. Dat wordt interessant om te volgen.

Beerschot: altijd wat te beleven op het Kiel. Wie nu nog zou durven te poneren dat het op het Kiel geen carnaval is, mag mee met Donald Trump in het witte huis gaan wonen en de ontkenning laten zegevieren. Wat een spektakel. Elke match opnieuw. Mijn persoonlijke visie is heel duidelijk: liever een sensationele 55 dan een saaie brilscore. Als je ziet waar die ploeg nu staat in het klassement, dan denk ik dat iedereen daarvoor had willen tekenen. Momenteel een mooie onderscheiding maar nog geen grote. Voor een grote onderscheiding mag je niets laten liggen en soms loopt er wel eens iets mis. Gelukkig zal men zich daar niet al te snel laten warm maken voor zotte financiële avonturen. De ezel en de steen. Het vel en de beer.

Mechelen: een club die volgens mij lijdt onder de extrasportieve problemen. Het moet niet leuk zijn om als speler geconfronteerd te worden met steeds meer randverschijnselen. Het is als een sluipend gif. Langzaam tast het je aan zonder dat je het beseft. De huidige plaats in het klassement is dan ook beneden hun kunnen. De Kakkers lijken zich nu te herpakken maar de voldoening is nog niet gehaald. Via hun tweede zit zal dit ongetwijfeld wel in orde komen, maar ook daar zal waakzaamheid geboden blijven.

Gelukkig is er nog even Donald Trump om ons te vermaken en te mismeesteren. Ik moet, in het kader van de megalomanie, wel eerlijk toegeven dat ik wat heil zag in zijn zienswijze. Wat zou het zalig zijn om midden in de wedstrijd, als je voor staat, te kunnen roepen: “En nu is het gedaan. Stop de wedstrijd want we zijn aan het winnen.” Stel je voor. In het midden van het duel de spelregels kunnen aanpassen. Plotsklaps penalty als je een overtreding buiten de grote backlijn maakt of een kopbaldoelpunt dat telt voor twee, zoals we soms al wel eens afspraken in onze kinderjaren. Dictator over het reglement, wat zouden velen dat stiekem willen zijn. Of toch niet... Want als je twee speldictators hebt, dan zijn alle regels weg en rest er enkel nog oorlog.

Spijtig dat corona niet echt een interlandbreak neemt. De ijver die dat virus aan de dag legt, verdient een negatieve grote onderscheiding. Nooit concentratieverlies, altijd doeltreffend en bezeten van efficiëntie. Fantastisch wel dat de tabakswinkels weer open mochten. Levensnoodzakelijk, die levensdodende tabak. Ach ja. “Give me a break”, dacht ongetwijfeld de tabakrokende ongemaskerde man in de rij bij de bakker. En intussen werd de zingende gemaskerde ontmaskerd. Spijtig. Wel tof, voor één keer, die gemaskerden.