Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik was na mijn crash 1.000 dagen out. Dan noem ik een maand missen door corona geen opoffering”.
Onbekende Belg eindigde al vijfde in een Wereldbekerwedstrijd en ging vooraf door een fysieke hel
Dit gesprek was eerst gepland aan de voet van een skipiste, maar is coronagewijs vervangen door een onlinesessie. Armand Marchant verliest er zijn goede luim niet bij. “Ik ben hier bij mijn kinesist, hij heeft mij zonet nog wat afgebeuld.”
Vaag zijn nog de littekens op zijn linkerknie te zien, maar in niets meer te vergelijken met het – met permissie – gruwelijke beeld van zijn verbrijzelde knie die letterlijk als een puzzel met heel wat stukjes weer in elkaar moest worden geknutseld. Dat proces duurde drie jaar en zeven operaties. Marchant: “Mijn knie is nog altijd geen 100 procent. Meer nog, ze zal nooit meer 100 procent zijn. Soms reageert ze verrassend en moet ik er rekening mee houden. Soms gedraagt ze zich onvoorspelbaar, is ze grillig.” Hij lacht. “Maar ik begin haar wel steeds beter te kennen, het verschil tussen mijn goede en slechte knie wordt steeds kleiner.”
Een understatement. Bij zijn comeback, drie jaar na de val die hem verloren leek te maken voor het skiën, slalomde hij zich dit voorjaar naar de beste en strafste Belgische slalomprestatie ooit: een vijfde plaats in de WBreuzenslalom van het Kroatische Zagreb. Een Oostenrijkse krant greep zijn topprestatie aan om haar Oostenrijkse Jungs goed op hun plaats te zetten, dat een laaglander, uit een land waar geen bergen zijn, beter was dan zij. “Het was een geweldig gevoel om even aan de leiding te staan. Als ik nu op mijn comebackseizoen terugkijk, geeft dat wel een goed gevoel: Zie je wel, je kan je ook tonen als je uit een land zonder bergen komt. Maar nog veel meer overheerst het gevoel van: Hier sta ik weer, en beter dan ooit. Weinigen geloofden in mijn terugkeer, ikzelf heb ook een paar keer getwijfeld.”
“De volgende stap is meer regelmaat, in plaats van af en toe een uitschieter. Die topprestaties hebben mij wel geholpen. Toen ik 250ste van de wereld was, durfde ik niet eens naar de besten ter wereld stappen om te vragen of ik kon meetrainen. Nu vragen ze mij: Armand, wil je niet meetrainen? Ze hebben mij geaccepteerd als een van hen.”
Wielrenner, motorcrosser én schaatser
Net toen hij bij de beste dertig ter wereld stond op de wereldranglijst, brak corona het skiseizoen abrupt af, in maart. Hij probeerde eerst nog in Frankrijk te trainen, “maar toen de grenzen dreigden dicht te gaan, ben ik toch maar naar België gekomen.” In volle lockdown kon zijn off-season iets vroeger dan gepland beginnen, in Thimister, bij Luik. Bij wijze van grap liet hij zich in de ouderlijke jacuzzi met zijn skipak en ski’s fotograferen terwijl hij met zijn dikke skihandschoenen aan een ijsje likte. De waarheid was helemaal anders: die ‘wellnessvakantie’ duurde slechts enkele minuten. De realiteit: trainingsbeest Marchant bereidde zich haast maniakaal voor op het komende skiseizoen.
“Als ik thuis naar buiten kijk, zie ik mijn prairie. (lacht) Dat is mijn motorcrossterreintje, met een paar heuveltjes.”
Papa Marchant was motorcrosser, zoonlief erfde de microbe. De lockdown bleek ideaal om het motorcrossbeest weer in hem los te laten, bij wijze van fysieke voorbereiding.
“Die adrenaline, die snelheid, dat bochtenwerk, de techniek die je probeert te perfectioneren… er zijn veel gelijkenissen met skiën. Ik kon alleen niet te veel risico nemen. Het was niet de bedoeling dat ik mij weer zwaar blesseerde.” Zo’n 100 uur zat hij op zijn motor. Naast de tochten van meer dan 200 kilometer met zijn koersfiets. Naast de pistetrainingen op zijn pistefiets. Naast zijn loopsessies. Naast zijn ijshockey-boots die hij nog eens aantrok om te schaatsen zodra het kon. Naast de uren in het fitnesshonk. Naast de dagelijks kinésessie voor zijn knie.
“Ik ben haast verslaafd aan sport, ik beschouw mij als een allrounder. Tijdens de lockdown heb ik mij fysiek super kunnen voorbereiden.”
Week niet eten
Normaal moest hij in de zomer op een Nieuw-Zeelandse gletsjer staan voor de eerste skitrainingen, maar dat plan ging niet door. Marchant behielp zich evenwel in Frankrijk, hij heeft
“Toen ik 250ste van de wereld was, durfde ik niet naar de besten ter wereld stappen om te vragen of ik kon meetrainen. Nu vragen ze mij.”
“Mijn droom? Een slalom winnen. Ik was al één keer de beste van de wereld, in één van de twee manches. Ik moet dat alleen een tweede keer herhalen en het is zover.” Armand Marchant
inmiddels vijftig skidagen achter de rug. Al moest hij een tweetal weken geleden een stage onderbreken. Door corona, of wat had u gedacht?
“In Tignes liep ik corona op. Koorts had ik niet, ik moest niet hoesten maar had vooral last aan mijn maag. Een week lang kon ik niet eten en voelde ik mij als een vod. Maar ik voel me top nu, dat is helemaal achter de rug.”
Een ‘geluk’ bij een ongeluk: wie corona heeft gehad, kan voor de internationale skifederatie acht weken aan coronatests ontsnappen.
“Als via een bloedcontrole blijkt dat ik genoeg antilichamen heb, ben ik enkele weken gerust.” Op naar het skiseizoen 20202021. Zijn droom? Zonder verpinken: “Een slalom winnen. Ik was al één keer de beste van de wereld (in één van de twee
manches, red.). Ik moet dat alleen een tweede keer herhalen en het is zover. Vorig jaar kon ik sommige dingen nog niet doen om mijn knie niet te veel te belasten. Dit seizoen kan ik met een gerust hart plankgas geven. En ik begin inmiddels alle slalompistes te kennen. Mijn ploeg en ik zijn niet meer de Rasta Rockets, de legendarische Jamaicaanse bobsleeploeg uit de film Cool
Runnings die zich aanvankelijk totaal niet in haar sas voelde in de kou en het ijs.”
In Zweden legt hij de laatste hand aan zijn voorbereiding. Het seizoen is door corona een paar weken opgeschoven. Zijn competitiedebuut is voorzien in december in Alta Badia. Dat deert Marchant niet.
“Ik heb na mijn crash 1.000 dagen moeten wachten om weer te kunnen proeven van skiën. Dan kan ik dit seizoen zonder problemen nog een maand wachten op wedstrijden. Dat noem ik geen opoffering. Ik weet wat het is om geduld te hebben.”