De lichtjes oep de Schelde

Hij is advocaat, ondervoorzitter van voetbalclub Beerschot, spreker, auteur, doctorandus aan de UGent en zoveel meer. En op vrijdag ook columnist, in Gazet van Antwerpen. Om zijn mening te delen, over voetbal, in al zijn aspecten. Niet als ‘Beerschotman’ of jurist, maar als Walter Damen.

Bob Van Staeyen is er niet meer. Bob was geen ‘stranger’ voor ons. Iedereen binnen Antwerpen en daarbuiten kende hem en de legendarische groep. Het soort kunst en muziek dat nu niet meer wordt gemaakt. Rauw en eerlijk. Vrolijk en echt. Origineel en toch een beetje gepikt. Gewaagde maar ook innemende teksten, maar altijd met echte Antwerpse humor.

Wat was ik trots dat ze de eerste ambassadeurs van Beerschot werden. Gewoon omdat ze bij ons pasten en vooral omdat het een eerbetoon was aan een groep waar soms geen plaats meer voor leek te zijn in onze wereld. Spijtig dat hij nu geen grote volkse begrafenis kan krijgen. We zouden er allemaal staan. Beerschot, Antwerp en Berchem, zij aan zij, om nog eenmaal te zingen dat Antwerpen van ons was. Een laatste verenigd eerbetoon van Jan en alleman. En diegenen die zouden wegblijven omdat hij ambassadeur was van de andere club, zou van iedereen het echte onvervalste Antwerpse predicaat krijgen: “Onnozelaar, zwanst na ni!” Zijn lichtje zal nooit uitdoven ‘oep’ de Schelde. Integendeel, er is een lichtje bij.

Ik ben trouwens zo blij dat de lichtjes van kerst overal massaal opduiken. Nog nooit zo vroeg kerstlichtjes en kerstbomen gezien. De oorsprong ervan wordt dezer dagen ook wel weer duidelijk. Oorspronkelijk werd er een boom in brand gestoken om de boze geesten te verdrijven. Ik denk dat iedereen nu wel eenzelfde boze geest in gedachten heeft.

Wat heb ik vaak teruggedacht aan momenten van collectieve rouw en collectieve vreugde. Menselijke emoties die ons momenteel ontnomen worden. We vallen terug op onszelf en onze digivrienden. Geen jeugdploegen die onbezorgd in elkaars armen kunnen vliegen, geen vreugdetaferelen in de tribunes als de Belgian Cats een historische zege halen in het basketbal, geen daverend stadion als de Rode Duivels Engeland verslaan. Spijtig. Ik had David Platt, die op ons netvlies gebrand staat, wel eens willen zien geïnterviewd worden over de definitieve uitschakeling van Engeland.

Wel collectief protest in Amerika. Betogingen om het kwade. Niet voor een beter systeem, maar om de leugen te dienen. De leugen van de verkiezing en van Covid. Rare mensen. De Strangers zouden er een prachtige parodie op hebben gemaakt in hun goede oude tijd.

Geen parodie op de woonzorgcentra... Beschamend wat daar is gebeurd. België en Vlaanderen onwaardig. Maar goed, het is een sportcolumn.

Intussen ploetert men ook maar voort in 1B. De Vlaamse ploegen huppelen wat achter in het klassement. Gelukkig kan het allemaal snel verkeren in 1B. Wat de ene maand hopeloos lijkt, kan een maand later helemaal opgeklaard zijn. Benieuwd ook welke groeicurve Brugge NXT kan realiseren op lange termijn, zeker nadat ze oneerbiedig als middelbare schoolkinderen werden getypeerd. Op korte termijn hoop ik ten stelligste op wat meer aandacht voor die reeks. Ik had verwacht dat er op televisie wat meer interesse voor was geweest, nu intussen door Mechelen, OHL en zeker Beerschot bewezen werd dat de ploegen van 1B niet zomaar een tweede klasse zijn. Integendeel. Het is vaak zelfs beter dan 1A.

Ook het vrouwenvoetbal verdient in deze periode wel wat meer aandacht. Als ze al eens in de schijnwerpers komen te staan, is het omdat een speelster was beginnen huilen omdat een Red Flame haar knie verdraaide op het veld. Letterlijk: “Toen ploeggenote Kiki Van Es ging kijken, begon de Nederlandse spontaan te huilen.”

Ik zag het al voor mij. Hans Vanaken die een blessure oploopt en Mignolet die in tranen uitbarst uit medeleven. Het zou mooi zijn. Geen tranen voor de gemiste eindzege, maar intens verdriet voor een ploegmakker. Er valt van het vrouwenvoetbal veel te leren. Niet alleen de tranen maar ook het gebrek aan schwalbes en vooral de bijna kosteloze inzet. Wist u dat alle transfers in het vrouwenvoetbal in 2019 opgeteld slechts 550.000 euro bedroegen? In een maatschappij vol gelijke rechten blijft het toch nog oorverdovend stil rond het verschil in potentieel verdienvermogen van mannen en vrouwen in de sport.

De lichtjes van de Schelde mogen daar ook wel wat meer op schijnen. Wedden dat Bob dat begreep.