Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik dacht dat ik ging sterven”
Sevilay Altintas
Oncoloog en ex-coronapatiënt
“Ik belandde op de Covid-afdeling van het ziekenhuis waar ik werk. Als je zo kwetsbaar bent, doet het veel als de verplegers je als mens behandelen in plaats van als een besmettelijk en gevaarlijk object.” Kankerspecialiste (UZA) en Antwerps gemeenteraadslid (N-VA) Sevilay Altintas na corona
Sevilay Altintas
Oncoloog en ex-coronapatiënt
“Toen mijn vader overleden was, handelde ik administratieve zaken af in Turkije. Mijn test was negatief, maar ik had alle symptomen: geen geur en smaak, spierpijn en veertig graden koorts.”
Ze had al zo veel bewondering voor de verplegers van haar eigen team bij de dienst oncologie. Die bewondering is alleen maar groter geworden. Sevilay Altintas (49) belandde op de Covid-afdeling van het UZA. “Nu weet ik wat het betekent als patiënt als iemand je hand vasthoudt. Ik dacht dat ik ging sterven.”
Sinds haar vader half oktober stierf, belandde professor en UZA-arts Sevilay Altintas in een emotionele rollercoaster. “Het overlijden van mijn papa was al heel zwaar. Hij was mijn grootste supporter”, zegt Sevilay Altintas, die ook zetelt als Antwerps gemeenteraadslid voor N-VA. Voor zijn begrafenis trok ze samen met familie naar Turkije, waar ze griepverschijnselen kreeg.
“Ik heb wat administratieve zaken moeten afhandelen, maar erna kreeg ik te kampen met symptomen van corona. Ik besefte dat ik me moest isoleren in mijn appartementje in Izmir. Ik belde mijn moeder dat ik daar zou blijven, ik belde ook met mijn diensthoofd dat ik niet terug zou kunnen vliegen. UZA-collega en intensivist Ingrid Baar mocht ik altijd sms’en voor advies. Mijn coronatest was negatief, maar ik geloofde het resultaat niet. Ik had alle symptomen. Ik had geen geur en smaak, snijdende spierpijn en
veertig graden koorts. Ook al ben ik zelf arts, als het over jezelf gaat, voel je je een leek.”
Aardbeving
Terwijl ze met hoge koorts in bed lag, begon alles ineens te schudden. Zuidwest-Turkije werd op 30 oktober getroffen door een aardbeving van 6,9 op de schaal van Richter. “Heel het huis stond te daveren. Ik ben met een dubbel masker op naar buiten gerend. Met de buren hebben we vijf uur gewacht tot het rustiger was. De dagen erna volgden nog veel naschokken.”
Ondertussen ging de gezondheidstoestand van Sevilay Altintas snel achteruit. De nacht na de aardbeving kreeg ze de koorts niet meer onder controle, had ze last van zenuwpijn en symptomen van een hersenvliesontsteking. “Toen heb ik collega’s uit Istanbul gebeld om me te laten ophalen. Toen ik in het ziekenhuis aankwam, was mijn zuurstofgehalte behoorlijk gedaald. Ik heb onmiddellijk cortisonen en vitaminen toegediend gekregen. Toen ik wakker werd, kreeg ik amper adem.”
Aangetaste longen
Sevilay Altintas breekt als ze het vertelt. “Ik dacht: nu is het zover, nu ga ik geïntubeerd worden. Ik dacht dat ik doodging, ver van mijn moeder en kinderen die ondertussen weer in België waren. Ik had de scan van mijn longen gezien: beide waren behoorlijk aangetast. Van een dynamische sportieve vrouw was nog maar een hoopje ellende over.”
Professor Marc Peeters en hoofdgeneesheer Guy Hans van het UZA besloten hun collega te laten repatriëren. “Ik denk dat ze de paniek in mijn stem hadden gehoord. Ik ben hen eeuwig dankbaar. Een dag later werd ik superprofessioneel overgebracht naar België en naar het UZA gebracht. Ik weet dat we goed werk leveren, maar nu zag ik als patiënt hoe goed alles geregeld is en hoe goed je als patiënt wordt behandeld. Als je zo kwetsbaar bent, doet het veel als de verplegers je als mens behandelen in plaats van als een gevaarlijk, besmettelijk object.”
Liefde geeft hoop
Uiteindelijk ontsnapte ze nipt aan intubatie, met wat extra zuurstof knapte ze voldoende op. “Na een week mocht ik naar huis. Ik heb gevochten voor mijn leven en alle hulp van collega’s, familie en vrienden hebben me er echt doorgehaald. Liefde geeft hoop en hoop doet leven.”
Sevilay Altintas heeft het nog zwaar. “Ik ben bang dat er blijvende schade aan mijn longen zal zijn. Ik kan al zeker een jaar niet intensief sporten en ik mis mijn patiënten heel erg, maar ik heb een enorme drive om te herstellen. In het weekend probeerde ik pannenkoeken te bakken, maar mijn pols ging direct naar 140. Het gaat dus traag vooruit, maar ik doe wat ik kan.”
Eindeloos respect
Door haar verhaal te delen, wil Sevilay Altintas laten zien dat een besmetting iedereen kan overkomen. Volgens haar is het echt niet het moment om de regels te versoepelen en te doen waar je zin in hebt.
“Misschien heb ik het zelf ook onderschat. Misschien ben ik zelf ook niet voorzichtig genoeg geweest. Ik ben vermoedelijk besmet door een patiënt, met wie ik 45 minuten in dezelfde ruimte zat. Het kan snel gebeuren. Maar ik heb nu zelf gezien hoe zwaar het is voor verpleegkundigen op de Covid-afdeling en ik heb zelf gevoeld hoe zwaar het is als patiënt. Mijn respect voor het zorgpersoneel is eindeloos groot. We kunnen niet anders dan die mensen ons respect te tonen door ons aan de strenge regels te houden, hoe moeilijk dat ook is.”