Lichtslinger

Eerder deze week heb ik de kerstdecoratie van de zolder gehaald, de lichtslingers uitgepakt, en ze met wat nagels en timmerwerk aan het raam bevestigd.

Eigenlijk wat te vroeg, maar omdat in 2020 sowieso alles anders verloopt dan gepland, vond ik niet dat ik me nog hoefde in te houden. Meer nog: mocht het van mij hebben afgehangen, stond er intussen ook een kerstboom te blinken. Alleen werd ik er door mijn wederhelft op gewezen dat zoiets niet kan voor Sinterklaas is gepasseerd. Daar blijkt tot mijn niet geringe verbazing een streng protocol over te bestaan, misschien om te vermijden dat een roetpiet na een onstuimige afdaling door de schoorsteen per ongeluk wat kerstballen uit de boom stoot. Of kan de Sint het niet hebben dat de Kerstman – toch meer een bon vivant die het niet zo nauw neemt met al dat christelijk gedoe en wel te vinden is voor een goeie neut wodka – hem vliegen afvangt? Het venijn zit in de baard.

In elk geval leek het moment me gepast om wat licht te maken nu de koers naar de kortste dag is ingezet. Die valt bij ons – net nog gecheckt bij Frank Deboosere – dit jaar op 22 december. Maar doordat de straten er sinds de lockdown na valavond een stuk stiller bij liggen dan gewoonlijk, en er door de sluiting van bars en restaurants sowieso veel minder licht in de stad is, helpt elk beetje om de duisternis te bekampen.

Tijdens de eerste golf stonden we nog allemaal voor onze deur te applaudisseren om de mensen uit de zorg een hart onder de riem te steken. De verbondenheid die je toen kon voelen met je eigen buren – en maar zwaaien naar elkaar – is intussen weer weggeëbd. Het ligt helaas niet in onze aard om zo’n blijk van solidariteit maanden vol te houden, zeker niet als het ’s avonds al flink begint af te koelen. Eens de besmettingscijfers weer in de goeie richting begonnen te buigen, was het voor de meesten onder ons wel weer welletjes geweest met al dat geklap. Zo’n lichtslinger hangen, heb ik zelf gemerkt aan de reacties van voorbijgangers, wakkert die verbondenheid toch weer een beetje aan. Het is een conversation-starter, ook overdag. Mensen tikken tegen het raam, wuiven of glimlachen vriendelijk wanneer we het huis uit gaan. Een kort moment van warmte op kille, grauwe dagen. Nu het stilaan duidelijk wordt dat we de eindejaarsfeesten dit keer en petit comité zullen moeten vieren, houdt niets ons tegen om de uiterlijke kenmerken van die feesten alvast zichtbaar te maken. Met een kaars voor je raam of een slinger vol lichtjes. Met een herfstkrans voor de deur of door de vlam van de Warmste Week op te hangen.

Op het dak van het zwembad in de buurt zag ik gisteren al een gigantische sneeuwman staan. Geen idee hoe het zit met de protocollen tussen sneeuwmannen en Sinterklaas, maar ik werd er wél goedgezind van. Het deed me beseffen dat ik nog meer dan anders uitkijk naar de laatste week van december. Niet omdat we met de hele familie zullen kunnen vieren. Of omdat er kan worden teruggeblikt op een fantastisch jaar. Wel omdat het haast niet anders kan dan dat, ergens op een gegeven moment in 2021, het licht zichtbaar zal worden aan het einde van de lange, donkere tunnel waarin we ons bevinden.