Hernan Leko

PETER GORIS

Wie afgelopen zaterdag naar de kust reed om Oostende Antwerp te gaan bekijken en een dag later naar het Kiel afzakte voor de topper tussen Beerschot en Anderlecht vertoefde twee keer in een andere wereld. De ene kreunt onder stereotiep middelmatig voetbal, de andere bruist van enthousiasme en creativiteit. Antwerp draagt vandaag misschien wel de titel van ‘ploeg van ’t stad’, voor voetbalplezier moet je momenteel aan de andere kant van de stad zijn.

Antwerp zweette tegen Oostende, dat zich hoegenaamd geen kneusje in eerste klasse toonde. Veel jong talent, prima organisatie, onvoorstelbare werkkracht en vooral: goed voetbal. Antwerp kon daar veel te weinig tegenover zetten. Meer zelfs, de Great Old kon enkel ontsnappen aan de nederlaag dankzij een uitstekende keeper Butez, die eindelijk de puntenpakker werd die Bolat de voorbije seizoenen meermaals voor Antwerp was.

Maar vooral: Antwerp is te voorspelbaar geworden. Altijd hetzelfde systeem, grotendeels altijd dezelfde spelers, altijd dezelfde patronen. Met een levensbelangrijke rol voor de flanken, draaischijf Refaelov én afwerker Mbokani. Maar als dan én die flanken Juklerod en Buta een slechte wedstrijd spelen én Dieumerci al even worstelt met een monumentale vormdip, dan rest enkel Refaelov om de meubels te redden. En dat is niet genoeg. Zeker als de tegenstrever dat ook weet. En de coach te laat ingrijpt.

Maanden geleden riep Leko om noodzakelijke versterking. Die kreeg hij. En zette ze vervolgens op de bank. Zaterdag tegen Oostende zaten daar Boya, Miyoshi en Benson naast nieuwkomers Ampomah, Jordan Lukaku en Benavente. Het soort bank waar een doorsnee eersteklasser alleen maar van kan dromen. En dan zit het grootste talent nog op de strafbank. Waarom ze niet spelen of hoogstens een handvol minuten mogen invallen? Het systeem. En de koppigheid van een coach.

Dan pakt Losada het verstandiger aan. Hij moet ook wel. Zijn spelerskern is theoretisch géén 52,70 miljoen euro waard, maar 18,70 of bijna een derde. Dan moet je enthousiasme, werkkracht, veel beweging en jeugdig talent koppelen aan strategisch inzicht en durf. Losada startte tot enkele weken geleden ook altijd in zijn gedroomde 352, net zoals Leko. Maar de Argentijn paste dat systeem aan, in functie van zijn spelers. Omdat hij Sanusi, Coulibaly en Pietermaat zijn ijzersterk trio op het middenveld én Holzhauser, Tissoudali en Suzuki zijn aanvallend trio altijd wil laten spelen. En valt een van hen uit, dan zal hij wel een andere oplossing bedenken.

Misschien kan Antwerpcoach Ivan leko stilaan wel een vleugje Losada gebruiken. En moet hij ook eens zijn systeem (ook tijdens een wedstrijd) aanpassen in functie van tegenstander én de eigen kern. Of sneller wisselen of nog beter: certitudes ook eens op de bank zetten als het minder draait. Antwerp mag terug wat gedurfder, verrassender, enthousiaster, aanlokkelijker worden. Er is meer dan genoeg kwaliteit in huis, het is aan de regisseur om die juist te gebruiken.

Want de naakte feiten zijn hard: in de voorbije vier wedstrijden scoorde Antwerp amper twee keer en werden slechts twee gelijke spelen genoteerd. De situatie is misschien nog niet dramatisch, maar wel ernstig. Zeker met een levensbelangrijke Europese verplaatsing naar LASK voor de deur. Als de Great Old zich niet herpakt in Oostenrijk en niet met minstens een punt (liefst zelfs een zege) terugkeert naar België, dan kan alleen nog een mirakel zorgen voor Europees overwinteren. En dát zou wél dramatisch zijn, na de veelbelovende start in die Europa League.