Het idool van Marc Van Ranst!

Dave Peters is een creatieve veelvraat. Radio- en televisiepresentator, auteur en bovenal sportbeest.

Nu eens hoog in de voetbaltribune als commentator, dan weer als interviewer langs de zijlijn. Wekelijks laat hij in Gazet van Antwerpen

zijn eigenzinnig licht schijnen over de ‘belangrijkste bijzaak in het leven’: voetbal. Met veel passie. En een knipoog.

Na de mauvewitte zege tegen paarswit van afgelopen zondag in het Olympisch Stadion, stak ik mijn microfoon onder de neus van de genaamde Tom Pietermaat. Het honderdvierenzeventig centimeter hoge Duracellkonijn zou op mijn aanraden die avond de match nog eens herbekijken. En dan doorspoelen naar minuut 65, 64’40” om precies te zijn.

Daar werd namelijk zijn bloedeigen lied te berde gebracht. Niet live uiteraard, wel in de geluidsmix die de huiskamer in knalt. Het betreft hier een meesterwerk dat tekstueel meedingt naar de Nobelprijs voor flux proza. Niet aan twijfelen. Het lied gaat als volgt: Tom Pietermaat, TomTomTom Pietermaat, Tom Pietermaat, Tom Pietermaat, TomTomTom Pietermaat.

In gedachten zag ik Marc Van Ranst meebrullen vanuit zijn bubbel terwijl hij zichzelf welverdiend bediende van een frisse Duvel en een baguette Van Ranst. Dat laatste is geen verzinsel. Een paar maanden geleden liet een WestVlaamse broodjessmeerster uit Heule zich door de garderobe van de viroloog inspireren om een nieuw belegd broodje de wereld in te sturen. Wat er allemaal op ligt? Ach, breek me de bek niet open. Het is de hemel op aarde: americain, spek, Parmezaanse kaas, verse ajuin, tomaat en tuinkers! Wat wil een mens nog meer?

Jammer wel van die tuinkers. Als we onze voorste tanden willen laten groeien, zullen we dat zeker melden. Oppassen geblazen met dit soort invasieve kost. Want wat is het volgende? Met een panfluit op de lippen jezelf neervlijen op de Meir? Gaan wandelen in godbetert dé natuur? De ketting vanuit de keuken korter maken?

Maar goed, genoeg over het culinaire. Is Marc Van Ranst een Beerschothooligan? Bijlange niet. Zijn hart klopt wat sneller voor het onvolprezen Rupel Boom. Waar ze de tering naar de nering durven te zetten. Waar de fiscus niet spontaan een crise

cardiaque krijgt wanneer hij in de boeken gluurt. Waar ze op 26 oktober 2011 stuntten in de beker, tegen het grote Anderlecht. Mét TomTomTom Pietermaat in de rangen. Maar ook met miskende Messi’s als Davy De Smedt, Wesley Snoeys, Björn Beyens, Dries Ventose, Jeroen Mertens en noem ze allemaal maar op.

Marc moet zondag dus ongetwijfeld een traan hebben weggepinkt toen hij de kleine generaal, zijn vroegere held, zag heersen op het middenveld. Graag dus een dubbelinterview Pietermaat Van Ranst en laat het een beetje vooruitgaan a.u.b. Ik reik alvast het onderwerp muzikale voorkeuren aan. Want toen Tom al lang zijn Flietermaat aan het opblinken was, mocht ik nakaarten met de sportieve opperhoofden: Kompany en Losada. Nuchtere analyses, twee klasbakken, punt aan de lijn.

Vanuit de kleedkamer van de ratten weerklonk het lied

‘Another One Bites the Dust’ van Queen, een extreem subtiele verwijzing naar de stilaan forse thuisreputatie van de Mannekes.

“Oh oh oh, wij gaan qua karma in de terugronde onze peren nog zien”, vertrouwde een sterkhouder met kingewas me toe. Maar is dat wel zo? De wittebroodsweken vol verrassingen en promovendusenthousiasme zitten er al lang op. Dit is geen toeval meer. De grootste troef? Dan moet ik toch zeggen: de teamgeest!

Hoewel er bij de ratten geen dakwerkers, kasseileggers of aalopzuigers rondlopen, doen ze me qua ploegsfeer weleens denken aan het Zulte Waregem van 2006. Met guitigaards als Fredje Dupré, Tim Matthys, Tony Sergeant, Ludwin Van Nieuwenhuyze en Nathan D’Haemers. Ze verrasten vriend en vijand met goed voetbal, veel humor en een berg relativeringsvermogen. Zó kregen ze wekelijks het voetbalestablishment op de knieën. Ik beschouw hun overwinterende Europese campagne nog altijd als een van de grootste huzarenstukjes van het Belgisch voetbal van de laatste twintig jaar.

Fast forward! Stel je voor: twee Antwerpse teams in de ingekrompen versie van Playoff 1?! Is dat een van de pot gerukte gedachte? Natuurlijk niet. Of het zover zal komen, heeft te maken met typisch Antwerpse fenomenen als vroegtijdige euforie, het voetje terugtrekken tegen de

soi disant onbekend onbeminde parkingbewoners. Als die pretbedervers ingedijkt worden, blijft alles open. It’s all to play

for! Als ik dan de hoofdrolspeler van dit betoog in een camionette van de club zie wegrijden, maak ik me weinig zorgen.

Aan de Oude Bosuilbaan 54a te Deurne lijkt die rol weggelegd voor Pieter Gerkens. Heeft u die bal op Miyoshi in de straat gezien? Naast de diamant uit Israël is Gerkens wat mij betreft topkandidaat om als eerste op het blad van Ivan Leko te staan. Laat u niet misleiden door de wat nuchtere, hypersobere persoonlijkheid van de Limburger. OnAntwerps, oké! Maar oh zo belangrijk voor de cohesie van een elftal. Het zou me niet verbazen als ze in Brussel nog af en toe aan hem denken.

Dat gezegd zijnde, moet ik u laten want ik ga kastanjechampignons, verse rode ajuin en onder andere avocado omtoveren tot een delicieus

gerechje, sex on a plate! Het vasten breken met alle kleuren van de regenboog, heet zoiets. Allemaal de schuld van Pieter Loridon. Ik krijg hem nog wel,

dieje lange! Knipoog!