Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Argentinië in tranen
Massale volkstoeloop in Buenos Aires voor laatste groet aan Maradona
De begrafenis van Diego Maradona is zoals verwacht uitgedraaid op een haast religieuze processie. Tienduizenden Argentijnen kwamen in de hoofdstad Buenos Aires naar de Plaza de Mayo om een laatste groet te brengen aan hun idool. De begrafenis moest worden uitgesteld om de drie kilometer lange rij de kans te geven de kist te groeten.
Het leken wel beelden uit de jaren vijftig, maar dan in kleur. Een lijkstoet die door de straten van Buenos Aires trok, een enorme massa rouwende Argentijnen. Zoals toen first lady Evita Perón begraven werd. Allemaal wilden ze een laatste glimp opvangen van hun held, hun god. Diego Armando Maradona, woensdag op 60-jarige leeftijd gestorven. Zelfs de Argentijnse president kwam per helikopter over om hem te kunnen groeten.
De begrafenis was al voor de namiddag gepland, op de plaats waar ook zijn ouders begraven liggen. Maar toen stonden nog duizenden en duizenden fans aan te schuiven in de statige laan die leidt naar het presidentiële paleis, waar de kist van Maradona stond opgesteld.
Velen hadden woensdagavond live via de televisie gevolgd hoe het stoffelijk overschot naar het paleis was overgebracht, anderen stonden toen al te wachten aan de poort. Donderdag groeide die massa alleen maar. Er was meer volk op straat dan toen het Argentinië van Maradona in 1986 het wereldkampioenschap won tegen West-Duitsland.
Opstootjes De tijd drong, en de massa was enorm. Er werd geduwd en
getrokken. Sommigen braken door de hekken en er volgden opstootjes met de politie. Er werd met traangas geschoten, het waterkanon werd ingezet. Waarna beslist werd om de wake met drie uur te verlengen, zodat meer mensen de kans zouden krijgen de kist van nabij te zien.
In de rij schoven mensen van alle leeftijden aan. Oude dametjes, mensen in een rolstoel, jonge vaders met een baby op de arm. Aan de inkom van het Roze Paleis werden ze eerst gefouilleerd en kregen ze te horen dat ze onder geen beding foto’s mochten maken.
“Wij houden van Diego als jij van je moeder”, zei Diego Armando Da Silva, die langzaam mee opschoof in de mensenmassa. Over zijn voornaam moest zijn moeder na het WK van 1986 niet lang nadenken.
“Dat Maradona zo arm was, dat heeft hem tot de sportman gemaakt die hij was”, zegt Juan Esquinque (80), die Diego nog heeft zien debuteren bij Boca Juniors. “Diego had honger en hij was nederig. Als voetballer was hij apart, hij ging direct op de verdedigers af. En al was hij een dikkerdje, hij had ook een indrukwekkend schot in huis. Daarna is hij vertrokken naar Spanje en heb ik hem niet meer teruggezien tot vorig jaar in La Plata, als trainer.”
Emotionele taferelen
Intussen speelden zich rond de kist van Maradona in de centrale hal van het presidentiële paleis af en toe emotionele taferelen af. Een gezette man met een strandhoedje begon luid te huilen en te vloeken, om dan op de grond te vallen. Sommigen maakten kruistekens, anderen gooiden bloemen of lieten bidprentjes achter.
Algauw was de kleine kist, met het legendarische nummer 10 en een grote Argentijnse vlag erover gedrapeerd, helemaal begraven onder de bloemen en parafernalia. Een groter eerbetoon kon Argentinië niet geven, maar toch blijft het een onwerkelijke ervaring. Diego is fysiek aanwezig, maar hij kan de bezoekers niet groeten, omarmen of toezwaaien, zoals hij zo vaak deed bij de eerbetuigingen in de tribunes die hem ook na zijn voetbalcarrière te beurt vielen.
Je vraagt je af wat hijzelf, als dat kleine jongetje uit Lanus, zou hebben gedacht van deze imposante staatsbegrafenis. Zijn ultieme droom – toen hij geïnterviewd werd bij het jeugdteam van de Cebollitas (de Ajuintjes) – was om “ooit eens een wereldkampioenschap te spelen”. Het is zoveel meer geworden.