Champagne voor KV Mechelen

Waar de sfeer na de eerste finale nog gemoedelijk was, ontplofte de verbale oorlog tussen beide clubs in aanloop naar de tweede finale andermaal. Beerschot-voorzitter Francis Vrancken had in de week tussen de twee finales in Gazet van Antwerpen aangekondigd dat zijn club het seizoen nadien zéker in 1A zou spelen. “Hopelijk krijgen we het zaterdag al voor elkaar. Lukt dat niet, dan zal het via het dossier ‘Propere Handen’ en de groene tafel wel

gebeuren”, klonk het. Maar daags voor de tweede finale verslikten heel wat voetbalfans uit Mechelen en Antwerpen zich nog maar eens in hun koffie. Het beeld is intussen gekend: Francis Vrancken die in een andere krant zowaar het glas heft op de promotie, op een moment dat de tweede finale nog gespeeld moest worden.

“Mijn uitspraken in die week waren voorbarig, dat geef ik toe. Ze werden me ingefluisterd door de advocaten van onze club. Uiteindelijk is KV Mechelen veroordeeld en hadden onze advocaten dus gelijk. Alleen besliste het bondsreglement er anders over. Maar die foto met het glas champagne is compleet uit de context gerukt. Ik poseerde met dat glas omdat ons seizoen toen al geslaagd was en omdat ik fier was op onze ploeg. Ik wilde zéker nog niet klinken op de promotie. Die journalist heeft zich achteraf geëxcuseerd, maar het kwaad was geschied.”

“De spelersgroep stond toen wel even perplex”, herinnert toenmalig Beerschot-kapitein Tom Van Hyfte zich nog. “Francis is iemand die zegt wat hij denkt, maar die uitspraken waren voorbarig en bovendien ongelukkig. KV Mechelen, dat al een heel seizoen met een gevoel van ‘wij tegen de rest’ speelde, werd zo nog meer gemotiveerd.”

Op het veld was de spanning te snijden. De match was in evenwicht, tot man in vorm Marius Noubissi na iets meer dan een halfuur rood kreeg. Het was de zesde rode kaart in evenveel duels tussen beide clubs dat seizoen. “Marius was zo sterk in die finales, niet normaal... Ze hadden schrik van hem. Maar die rode kaart was een kantelpunt”, vindt Joren Dom.

In de tweede helft opende Nicola Storm de score. Een tienkoppig Beerschot bleef niet bij de pakken zitten en kwam terug in de partij na een erg lichte strafschopfout van Onur Kaya op Erwin Hoffer. Dante Vanzeir knalde Beerschot vanop de stip virtueel naar 1A en werd getrakteerd op een bierdouche van de KV-fans. Ondanks het numerieke overwicht leek KV Mechelen niet meer in staat om nog te reageren. Tot minuut 88. De ingevallen Clement Tainmont zou zichzelf de geschiedenisboeken intrappen. “Al van bij de opwarming voelde ik: ‘Dit wordt

mijn moment’”, vertelt de promotieheld. “De hele familie was overgekomen uit Frankrijk om dit mee te maken.”

Met een volley - met zijn mindere rechter - besliste Tainmont enkele minuten voor tijd de finale in het voordeel van KV. “Ik stelde me geen vragen en trapte gewoon. Alle frustraties, door maanden niet te hebben gespeeld, samengebald in dat ene schot. Ik wist niet waar eerst te lopen na mijn doelpunt. Ik rende zo hard dat geen enkele ploegmaat me kon vastgrijpen.

(lacht) Het mooiste moment uit mijn carrière? Ja, ik denk het wel. Geen enkele andere goal had zo veel impact.”

Na zes epische duels, zes rode kaarten, een verbale oorlog in de media en keiharde fysieke duels op het veld zat de ongeziene strijd tussen KV Mechelen en Beerschot erop. Het feest Achter De Kazerne barstte los, al hing ‘de zaak’ nog als een zwaard van Damocles boven de club. Die van ’t Kiel waren niet te beroerd om hun collega’s te feliciteren met de titel. “Na de kampioenenviering keek Stijn Vreven me in de catacomben recht in de ogen”, aldus Joachim Van Damme. “Hij wenste mij oprecht proficiat. Een heel jaar lang was er voor hoffelijkheid geen plaats, maar op dát moment kwam de klasse bovendrijven. Hij was, net als enkele spelers, groots in het verlies.”

Ondanks hun sportief gedrag na de partij zaten de spelers van Beerschot uiteraard wel in zak en as. Voor sommigen was het de grootste ontgoocheling uit hun carrière. “Ik kon geen zinnig woord zeggen”, aldus de geschorste Jan Van den Bergh. “We zijn toen met zeven of acht man in het Olympisch Stadion blijven hangen. We dronken pinten en bestelden pizza. Tegen 1.00u konden er al mopjes gemaakt worden. ‘Volgend jaar proberen we het nog eens, zeker?’ Maar eigenlijk zaten we heel diep. We wilden gewoon niet naar huis. Het was een mokerslag.”

Nu er na een jaartje stilte een nieuwe confrontatie aankomt, zijn ze op het Kiel niet uit op revanche. “Over de hele competitie gezien hadden zij de sterkste ploeg, hé”, beseft Joren Dom. “Tussen de spelers is er van dat bitsige jaar niets blijven hangen. Integendeel, ik denk dat er best wel wat respect is voor elkaar. Ik hoop dan ook dat er zondag geen vijandigheid zal zijn op het veld.”

“Na de kampioenenviering keek Stijn Vreven me in de catacomben recht in de ogen. Hij wenste mij oprecht proficiat. Een heel jaar lang was er voor hoffelijkheid geen plaats, maar op dát moment kwam de klasse bovendrijven.” Joachim Van Damme Middenvelder KV Mechelen