Vandenbroucke onder vuur

Eenheid bewaren, de Belgische politiek is er nooit goed in geweest. Zelfs een gezondheidscrisis zonder weerga volstond een half jaar geleden niet om een regering op de been te brengen. De tweede golf van de coronacrisis wordt wel met grote eensgezindheid aangepakt. Al staat die onder druk. De prominente rol van minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke begint regeringspartners en oppositieleden op de zenuwen te werken. Maar zo lang het bij de kritiek van de jongste dagen blijft, heeft Vandenbroucke niet veel te vrezen.

De hele discussie draait rond de sluiting van de winkels. Zelfs de strengste virologen hebben altijd gezegd dat winkelen op zich weinig risico inhoudt. Waarom de handelszaken dan toch dicht moesten, werd vrijdag aan Vandenbroucke gevraagd. “Om een schokeffect te creëren”, was het antwoord. Meteen was het hek van de dam. Volgens Bart De Wever wil Vandenbroucke de middenstanders “ten gronde richten”, MR had het over een “ondraaglijk gebrek aan respect voor de middenstand.” Het NSZ vindt zijn antwoord “schokkend, respectloos en onverantwoord”. Om de storm te bedaren, gaf de minister maandagavond de adviezen van Celeval vrij. Daaruit blijkt dat de winkels dicht moesten omdat de cijfers zo dramatisch waren dat heel snel zo veel mogelijk contacten moesten worden vermeden. Met alle respect voor de winkeliers die heel hard hun best hebben gedaan om veilig winkelen mogelijk te maken, hun inspanning volstond gewoon niet. De toestand was te ernstig. Dat wisten de ministers van MR trouwens ook. Zij waren betrokken bij het overleg. Maar een kans om de overal aanwezige Vandenbroucke aan te pakken, lieten ze niet graag liggen.

Het is natuurlijk frustrerend voor de andere regeringsleden. Het lijkt wel of deze regering maar uit twee ministers bestaat: Frank Vandenbroucke en premier Alexander De Croo. Als een perfect rijdende tandem loodsen ze het land door de crisis. Voorlopig zijn ze op niet al te veel fouten te betrappen. Het enige wat je Vandenbroucke kunt verwijten is dat hij is wie hij is: een hyperintelligente professor en manager die het altijd beter meent te weten en het eigenlijk ook (bijna) altijd beter weet. Zijn politieke carrière ligt al ver achter hem. Hij heeft niets meer te verliezen. Hij wil deze klus klaren, op zijn manier. Als hij in de vorige regering had gezeten, was de tweede golf wellicht niet zo hoog geweest. Het zal niet de laatste keer zijn dat collega’s en oppositie hem proberen uit zijn evenwicht te brengen. Maar ze kunnen zich nu echt beter met iets nuttigers bezighouden.