Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wel een paar keer die met zijn zeis gezien”
Walter Roelants (60) uit Grobbendonk oudste Belg die Dakar-rally op motor uitrijdt
De ‘ouwe’ heeft het gedaan: Walter Roelants (60) reed gisteren met zijn Husqvarna 450 Rally over de finishlijn van de Dakar 2021, in Jeddah, Saudi-Arabië. De Grobbendonkenaar is daarmee de oudste Belgische motorrijder ooit die de finish van de woestijnrally haalt. Hij deed het voor het goede doel.
Van start tot finish 7.600 kilometer met een crossmotor door Saudi-Arabië, waarvan 4.700 kilometer in de meedogenloze woestijn, tegen de klok. Niet echt weggelegd voor de doorsnee gepensioneerde. Maar aan Walter Roelants is dan ook weinig doorsnee aan. Al kostte het bloed zweet en (bijna) tranen: opgeven staat niet in het woordenboek van de heer Roelants.
Zoon Axel (26) zorgde in SaudiArabië mee voor de logistiek. “Ik ben enorm trots”, zegt Axel. “Ik heb pa zien afzien, echt hard afzien, twee weken lang. Op dag drie kwam hij binnen en hij keek los door mij heen. Hij zat er door. Sindsdien liep hij elke dag een beetje later binnen in het bivak. Dat waren lange dagen. Slapen doe je in zo’n bivak niet optimaal, door het lawaai, en ik zag pa steeds meer aftakelen. De dag voor de rustdag heb ik hem ‘s morgens letterlijk moeten aankleden. Maar hij bleef enorm positief, dat deed het hele team deugd. Maar de laatste dagen had hij pijn in zijn knie en zijn pols, zijn lichaam werkte niet meer mee. Hij is tenslotte 60. Ik heb echt veel respect voor hem. De vader-zoonband is alleen maar gegroeid. Het is enorm mooi om dit te mogen meemaken. Toen hij over de finish reed, rolden de tranen over mijn wangen. Van trots over mijn vader en zijn rit voor het goede doel.”
Walter, wat ging er door je hoofd toen je de finishlijn overschreed?
Walter Roelants: Dat ik het ge
realiseerd had. Waar een wil is, is een weg. Of het emotioneel was? Voor een stuk wel. Maar ik ben geen bleiter. Ik was wel héél content dat ik er was. Ik reed al twee dagen met een gezwollen knie, ik kon bijna niet rechtstaan. Ik heb dus veel zittend op de motor moeten doen.
Was de race zwaarder dan verwacht?
Het is sowieso loodzwaar, verschrikkelijk zwaar zelfs. Hoe beter je met de motor rijdt, hoe gemakkelijker wel, want in de duinen verbruik je enorm veel energie omdat je vaak meer bezig bent met je motor overeind te sleuren en uit te graven dan wat anders. Op een stenen parcours is het dan weer heel de dag van ‘s morgens tot ‘s avonds in je stuur knijpen om toch maar niet te vallen, zodanig dat je handen de hele dag in brand lijken te staan.
Waar plaats je dit avontuur in je leven?
Toch wel redelijk van boven. Sowieso staat dit in mijn top drie. Na de geboorte van je twee prachtige kinderen, hè pa
Axel (op de achtergrond): (dubbele bulderlach).
Wat was het zwaarste moment onderweg?
Een paar keer heb ik ervoor gevreesd. Zoals de eerste dag, toen ik vastzat in de duinen. Na een halfuur was ik nog geen dertig centimeter opgeschoven. Ik dacht: dit kan niet waar zijn. Ik zweette me kapot. Ik heb getrokken en gesleurd tot ik eruit geraakt ben. Maar weinig later zat ik in exact dezelfde situatie ... Aan opgeven heb ik nooit ofte nimmer gedacht. Al moest ik heel de nacht doorrijden, ik zou nooit opgeven.
Wat was je mooiste moment tijdens de race?
‘s Ochtends, wanneer de special stage begint, als de motorrijders onder elkaar bijeenstaan. Dat vind je nergens, die samenhorigheid. Dat iedereen die bereidheid toont om elkaar te helpen. In veel andere sporten kunnen ze van die Dakar-spirit leren.
Onderweg heb je ook nog een Arabier bijna uitgekleed?
Dat was hilarisch. We kwamen bij een heel steile klim. Ik reed ertegenop, zo hard ik kon. Maar twee meter van de top zat ik vast. Op de top stonden een paar lokale mensen. Die stoven naar beneden om mee aan mijn motor te trekken en te sleuren. Toen ik weer vertrok zat een van die mannen zijn gewaad tussen mijn ketting. Er scheurde een heel stuk af: ik had een deel van die mens zijn pitteleir gereden!
Hoe gevaarlijk is de Dakar voor een motorrijder?
Zeer, zeer gevaarlijk. Ik heb wel een paar keer die met zijn zeis gezien. Ik het begin reed ik ook te agressief. Toen realiseerde ik me: dit blijft niet goed gaan. Ik heb momenten gehad dat ik met 165 km per uur door het zand reed en dan kwam er ineens een auto voorbij gevlogen. Dat zie je plots nog één meter ver. Dat is levensgevaarlijk.
Je wilde de race uitrijden voor To Walk Again en voor je verlamde zoon Joël (31), een ex-motorcrosser. Hoe belangrijk was dit voor jou?
Dat was het doel. Ik heb ook heel veel berichten van die mensen gekregen. Ik wist dat ik dit absoluut moest afmaken voor To Walk Again. Het heeft mij ook extra kracht gegeven toen ik het moeilijk had.
Heeft dit avontuur je als mens verrijkt?
Elk avontuur verrijkt je. Zeker wanneer je mensen tegenkomt in moeilijke situaties. De laatste rit reed ik bij een hindernis weer vast en naast mij stond iemand met wie ik de laatste dagen samen gereden had. Een ex-profskiër. Maar hij was gecrasht en hij zat te wenen op zijn motor. Ik ben er naartoe gegaan, heb zijn motor uitgegraven en ik heb hem over de duin geduwd. Ik heb hem dan een pijnstiller gegeven en gezegd: “Probeer de finish te halen.” En dat heeft hij gedaan. Daar ben ik superblij om.
Zou je het nog eens doen?
Ik weet dat ik belangrijke vragen nooit direct mag beantwoorden, ik moet de dingen eerst laten bezinken en er eens rustig over nadenken. Binnen de maand antwoord ik daar niet op!