Hasta luego, Hernán!

Is het een speling van het lot? Ik weet het niet. Maar de laatste jaren heb ik behoorlijk wat afscheidsinterviews afgenomen. Een paar weken geleden wuifde ik Ivan Leko nog uit naar Shanghai, amai amai. Gisteren was de Argentijnse prins van het Kiel, Hernán Pablo Losada, aan de beurt. Tegen Brugge dan nog wel, de club waar hij in 2008 ei zo na een contract ondertekende. Ook het Spaanse Osasuna mengde zich destijds in de debatten. Maar onder impuls van toenmalig Bruggemanager Luc Devroe werd vader Losada eerst in WestVlaanderen ontboden om er te praten over de toekomst van zijn zoon.

Een jaar eerder verkaste de betreurde fantast François Sterchele al van GBA naar Club. Die zag het wel zitten om herenigd te worden met zijn

foerier par excellence. Ondanks stevig aandringen van de stijlvolle spits koos Losada voor een avontuur bij Anderlecht. De rest is spreekwoordelijke geschiedenis. Na drie passages Beerschot volgt nu de Major League Soccer, de professionele voetbalcompetitie van Canada en de Verenigde Staten. Geen onbekend terrein voor Hernán, want drieënhalf half jaar geleden ging hij met een handvol voetbalmakkers al eens op verkenning bij LA Galaxy. Op uitnodiging van Jelle Van Damme, die daar toen de camembert op zijn sesambrood verdiende.

Een topervaring, die achteraf gezien behoorlijk wat indruk op hem had gemaakt. Zoveel is zeker. Rondleidingen in de kleedkamers, de oefenvelden en de kinepraktijk deden Losada watertanden van

contentement en dromen van een toekomstige passage bij een soortgelijke vereniging. In het land waar fitnessruimtes niet uitgerust zijn voor vijfentwintig voetballers maar voor honderd. The Americain

dream, quoi! Daar komt bij dat Washington best een interessante stad is, los van het gekende gouvernementele gedeelte. Nee, dat loopt wel los.

Zoek maar een villa in het prestigieuze Georgetown, Hernán. Of nog beter in het vibrerende Adams Morgan, ergens ter hoogte van 18th Street NW. Ik ben daar op een blauwe maandag in Madam’s Organ beland. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, geen huis van lichte zeden maar gewoon een bruine kroeg. Het soort etablissement waar je al eens op handen en voeten naar buiten durft te kruipen. Hoe ik daar belandde? Op voorspraak van een charmante Française die ik had leren kennen op een bankje in de stad. Je bent jong. Hoe gaan die dingen?

Twee dagen eerder was ik in New York op een budgetvriendelijke Greyhoundbus gestapt en vier uur later stond ik in DC. Samen met een voetbalmakker. Omdat we geen flauw idee hadden waar we zouden slapen, gingen we in op de eerste de beste optie die ons pad kruiste. We strandden in een hostel die uitgebaat werd door bejaarde

born again christians. Compleet met tralies voor de ramen. Des avonds werd er blijkbaar al eens iemand omgelegd in de buurt. Voor de sport. De gastheren hanteerden de onverbiddelijke avondklok van 20u, alcohol was verboden en vóór het nuttigen van de ontbijtspijzen werd de Heer uitvoerig bedankt. Compleet met vlagje van je land voor je smoel. Bij ons was dat de Duitse tricolore. Aardrijkskunde was toen al niet het beste vak van de gemiddelde Amerikanees. Jaren later wordt zoiets een goed verhaal, maar op het moment zelf zweet je peentjes.

Lichtpunt! Ik leerde er Dave kennen, een lid van de harde kern van Celtic Glasgow. Die zag ik aan de ontbijttafel plots paars worden en voorovervallen in zijn trog ontbijtgranen. Dat had alles te maken met de avond voordien. Weerbarstig als we waren, hadden we een literfles vodka mee naar binnen gesmokkeld. Dave had nog een klets Gatorade, dat fluorescerende sportdrankje. Samen vormden die twee brouwsels de DCTornado, een ter plaatse uitgevonden cocktail. Een weinig later werden we vriendelijk verzocht om het pand te verlaten. Wat dachten die Duitsers wel?

“Belgium? Oh yeah! Isn’t that the capital of Denmark?”

Om maar te zeggen dat er best wel wat avonturen in het verschiet liggen voor de genaamde Hernán Losada. Nog een tip. Ik weet dat je niet vies bent van een streep Queens of

the Stone Age. Fan dus van het iets hardere werk. Ga dan zeker ook op zoek naar de betere releases van het legendarische

Dischord label founded in DC,

met als vaandeldrager het onvolprezen Fugazi. Wat mij betreft de beste band die ooit op een podium kroop. Ach, misschien ken je ze al wel. Soit, om een lang verhaal nog langer te maken. Het leven start bij A en stopt bij Z. Het is een ultrakorte wandeling in een pretpark. Ga je dan de hele tijd op een bankje zitten of kruip je terloops al eens in een attractie? Natuurlijk wel!

Bedankt dus in naam van de Belgische voetbalfans voor alle fijnbesnaarde doorsteekballen en winkelhaakpenetraties. En voor het prettig leuteren aan de voetbaltoog. Die verhalen over Racing Club en langlaufende Friezen voor je deur in Heerenveen zal ik nooit vergeten. Buena suerte en Washington. Hasta la proxima vez.